Μια τεράστια διάκριση πέτυχε η Βολιώτισσα Ιωάννα Ταμπακοπούλου, κατακτώντας την πρώτη θέση και το χρυσό μετάλλιο στο πανελλήνιο πρωτάθλημα πυγμαχίας γυναικών Α’ κατηγορίας elite στα 45-48 κιλά, που διοργανώθηκε στη Μεγαλόπολη Αρκαδίας.
Συνέντευξη στον ΓΙΑΝΝΗ ΖΑΤΤΑ
Αν και ασχολείται με την πυγμαχία μόλις τα τελευταία τρία χρόνια, κατάφερε να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα, συμμετέχοντας στο πανελλήνιο πρωτάθλημα και να πάρει την πρώτη θέση.
Κόρη του παλαίμαχου ποδοσφαιριστή και προπονητή, Απόστολου Ταμπακόπουλου, η Ιωάννα ασχολήθηκε μέχρι τα 18 της με το ποδόσφαιρο, αποτελώντας μέλος του Βόλος 2004.
Η δημιουργία οικογένειας ήταν αυτό που την κράτησε μακριά από το όνειρό της, που ήταν να ασχοληθεί με την πυγμαχία και τελικά ανέβηκε στο ρινγκ, το οποίο δεν λέει πλέον να αφήσει, περιμένοντας ακόμη περισσότερες επιτυχίες.
Στην πρώτη θέση στον πρώτο της αγώνα
Η αθλήτρια των Νέων Αργοναυτών Μαγνησίας, που έχουν έδρα το Πανθεσσαλικό Στάδιο, μίλησε στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ για τη διάκρισή της, τα προβλήματα που αντιμετώπισε, τα μελλοντικά της σχέδια και το πώς έζησαν τα τρία της παιδιά τη μεγάλη επιτυχία, αναφέροντας αρχικά: «Με την πυγμαχία ασχολούμαι εδώ και τρία χρόνια. Τα πρώτα δύο ήταν «ερασιτεχνικά» και τον τελευταίο χρόνο προπονήθηκα πιο εντατικά σε «επαγγελματικό» ρυθμό για να συμμετάσχω στο πανελλήνιο πρωτάθλημα. Γενικά δεν υπάρχουν πολλές διοργανώσεις και η εύρεση αθλητριών για να προπονηθώ ήταν κάτι πολύ δύσκολο για εμένα.
Πριν το πανελλήνιο είχα κάνει φιλικό αγώνα, συμμετέχοντας στη Θεσσαλονίκη απέναντι σε δύο κοπέλες από τον Αρη και τον ΠΑΟΚ, αλλά επί της ουσίας στη Μεγαλόπολη Αρκαδίας ήταν το πρώτο μου πρωτάθλημα. Βέβαια οι δύο κοπέλες που αντιμετώπισα στη Θεσσαλονίκη ήταν στα +10 κιλά από εμένα, αφού δεν υπάρχουν πολλές αθλήτριες στη δική μου κατηγορία (45-48 κιλά)».
Η πυγμαχία ήταν κάτι που ήθελε από μικρή, όπως τονίζει στη συνέχεια: «Η πυγμαχία ήταν στο αίμα μου από μικρή. Την ήθελα. Μετά όμως ήρθε η οικογένεια, τα οικογενειακά «βάρη» και όταν απέκτησα και το τρίτο παιδί αποφάσισα να πραγματοποιήσω το όνειρό μου. Είπα θα πάω και θα προσπαθήσω».
Η αρχή με το ποδόσφαιρο
Το ποδόσφαιρο ήταν από τα πρώτα αθλήματα που ξεκίνησε να ασχολείται, το μήλο έδειχνε να πέφτει κάτω από τη μηλιά, λόγω και της ενασχόλησης του πατέρα της, παίζοντας μάλιστα και σε επίπεδο Α’ Εθνικής με τον Βόλος 2004: «Ασχολήθηκα από μικρή με το ποδόσφαιρο, παίζοντας στον Βόλος 2004 και μέχρι τα 18 ασχολήθηκα με πολλά άλλα αθλήματα, όπως και με τον στίβο, αλλά πρωταθλητισμό δεν είχα κάνει ποτέ.
Μου άρεσε από μικρή η πυγμαχία όμως. Ενας φίλος μου, που ασχολήθηκε επί σειρά ετών, με κάλεσε κι εμένα. Οταν γνώρισα τον προπονητή μου, τον κ. Μάριο Ρηγάκη, αυτός ήταν που με ενέπνευσε να ασχοληθώ ακόμη περισσότερο και με «κράτησε». Είναι ένα πολύ ενδιαφέρον άθλημα, έντονο, δυνατό και σίγουρα εκτονώνεσαι από το άγχος της καθημερινότητας με τη δουλειά και την οικογένεια. Μετά το είδα και πιο σοβαρά, γιατί απ’ όσο ξέρω δεν έχει υπάρξει άλλη αθλήτρια από τον Βόλο σε αυτό το επίπεδο».
Η χαρά των παιδιών της
Η δική της χαρά, αλλά και των παιδιών ήταν πολύ μεγάλη μετά την επιτυχία της περασμένης εβδομάδας για να τονίσει: «Σίγουρα η χαρά μου είναι πολύ μεγάλη. Τα παιδιά μου, ηλικίας 10, 7,5 και 4,5 ετών, ήταν λίγο αγχωμένα για μη χτυπήσω, αλλά το χάρηκαν πάρα πολύ, όπως φυσικά και ο σύζυγός μου. Οταν έμαθαν και από το τηλέφωνο πως κέρδισα «τρελάθηκαν»».
Καθημερινή προπόνηση
Η προπόνησή της πλέον είναι σε επαγγελματικό επίπεδο και ακόμη και η περίοδος της καραντίνας με τα γυμναστήρια κλειστά δεν την κράτησαν μακριά από την προετοιμασία και τον στόχο που είχε βάλει: «Προπονούμαι 1,5-2 ώρες, πέντε μέρες την εβδομάδα. Αλλιώς εκτός γυμναστηρίου, όπως έκανα και την περίοδο της καραντίνας, με ατομική προπόνηση στα βουνά, τους λόφους και τα πάρκα, πάντα υπό τις οδηγίες του δασκάλου και προπονητή μου».
«Η στιγμή που χτύπησε το καμπανάκι»
Για το αν το περίμενε να φτάσει στην πρώτη θέση και να πανηγυρίσει τον παρθενικό της τίτλο επεσήμανε: «Δεν το περίμενα. Ηταν η πρώτη μου φορά και είχα πάρα πολύ άγχος και σίγουρα στους επόμενους αγώνες θα είμαι πιο υποψιασμένη. Ημουν όμως καλά προετοιμασμένη και από την ώρα που χτύπησε το καμπανάκι τα υπόλοιπα ήρθαν εύκολα. Μέχρι εκείνη την ώρα είχα απίστευτο άγχος, αλλά μόλις πάτησα στο ρινγκ ήξερα πως θα κερδίσω. Στο τελευταίο τρίλεπτο έκανα και νοκ-ντάουν και είχαν κριθεί όλα. Είναι ωραίο άθλημα και δεν πρέπει να φοβάται ο κόσμος. Εγώ εδώ και τρία χρόνια τώρα δεν έχω σπάσει ούτε τη μύτη μου, ούτε τίποτα, όπως φοβούνται κάποιοι».
Ο προπονητής της Μάριος Ρηγάκης μιλώντας στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ ανέφερε: «Σίγουρα ένα πανελλήνιο πρωτάθλημα δεν είναι ποτέ εύκολο και δεν ξέρεις πάντα τι θα αντιμετωπίσεις και ποιους αντιπάλους θα έχεις, αλλά εμείς είχαμε προετοιμαστεί κατάλληλα και καταφέραμε να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες. Πάντα υπάρχει η αγωνία, ο κάθε αγώνας είναι διαφορετικός. Πέντε φορές να ξαναγίνει ένας αγώνας, μπορεί να έχεις πέντε διαφορετικά αποτελέσματα. Η Ιωάννα είχε την τακτική της όπως την είχαμε σχεδιάσει πάνω σε αυτό που μπορεί να κάνει καλά. Την ακολούθησε χωρίς να εμπλακεί σε άλλα πράγματα και πήγαν όλα όπως περιμέναμε. Οι πέντε κριτές πήραν ομόφωνα την απόφαση στον τελικό πως η Ιωάννα είναι η νικήτρια. Δεν υπήρχε καμία αμφισβήτηση. Τα κατάφερε».
