ΠΟΔΗΛΑΣΙΑ

Επέστρεψε στον Βόλο με προορισμό Τόκιο και Παρίσι ο Βολικάκης

επέστρεψε-στον-βόλο-με-προορισμό-τόκι-633718

Μετά από τρεις συνεχόμενες παρουσίες σε Ολυμπιακούς Αγώνες ο Χρήστος Βολικάκης επιμένει να βρεθεί στο βάθρο, εκπληρώνοντας ακόμη ένα μεγάλο στόχο στην ήδη πλούσια καριέρα του, το επόμενο καλοκαίρι, αυτή τη φορά στο Τόκιο.

Συνέντευξη στους

ΓΙΑΝΝΗ ΖΑΤΤΑ

ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΚΟΥΝΤΕΛΙΑ

Ο Βολιώτης πρωταθλητής με μια βαλίτσα στο χέρι και ένα ποδήλατο έχει γυρίσει τον κόσμο και πάλι τους τελευταίους μήνες, ξεκινώντας από τον περασμένο Οκτώβρη την περιπέτεια του στο Παγκόσμιο Κύπελλο ποδηλασίας πίστας, από την Γαλλία, για να ακολουθήσουν ο Καναδάς, η Γερμανία, η Μεγάλη Βρετανία, η Νέα Ζηλανδία και το περασμένο Σάββατο το Χονγκ Κονγκ, όπου και στέφθηκε Κυπελλούχος Κόσμου, για να βρεθεί στην κορυφή και της παγκόσμιας κατάταξης και με απόσταση μιας… ρόδας από τους 4ους συνεχόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες της καριέρας τους.

Αφού πάτησε και πάλι στα πάτρια εδάφη ο Χρήστος Βολικάκης επισκέφθηκε τον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ όπου και μίλησε όχι μόνο για τα άμεσα σχέδια του και τους επόμενους αγώνες του, αλλά και για τη μεγάλη του αγάπη τον Βόλο, στον οποίο επέστρεψε και πάλι όχι μόνο για να πάρει απαραίτητες δυνάμεις και να προετοιμαστεί για τα επόμενα κατορθώματα του, αλλά και να «φτιάξει» τους επόμενους Βολικάκηδες, μέσα από τον Ποδηλατικό Ομιλο Βόλου, στον οποίο ανδρώθηκε και πλέον θέλει να μεταλαμπαδεύσει στην επόμενη γενιά, όλες εκείνες τις εμπειρίες χρόνων, που τον έφεραν να βρίσκεται στην ελίτ και πάλι του κόσμου.

«Σίγουρα ήταν ένας από τους στόχους μου. Παρά την πτώση στον Καναδά, είχα βγει 2ος στο Παγκόσμιο Κύπελλο στο άλλο αγώνισμα, αλλά στο όμνιουμ είχα το χρυσό. Στη Νέα Ζηλανδία έφερα δύο χρυσά και στα άλλα αγωνίσματα. Πλέον στους Ολυμπιακούς Αγώνες είμαι ακόμη πιο κοντά στην πρόκριση στο όμνιουμ και περιμένω να πάρουμε την πρόκριση με τον αδερφό μου τον Ζαφείρη για το μάντισον», σχολιάζει ο ίδιος λίγα 24ωρα μετά την προσγείωση του στην Ελληνική πραγματικότητα, η οποία τον φέρνει αντιμέτωπο με ακόμη περισσότερες υποχρεώσεις, ελλείψει της στήριξης που θα έπρεπε να είχε ένα αθλητής του επιπέδου του: «Μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο από την Ομοσπονδία ουσιαστικά είχαμε μηδενική βοήθεια. Πορευθήκαμε με τους δικούς μας χορηγούς και κάποιοι άνθρωποι μας στήριξαν απόλυτα. Τώρα πλέον το νέο Δ.Σ. της Ομοσπονδίας δείχνει κάποια θετικά σημάδια και ευελπιστούμε ουσιαστικά να πραγματοποιηθούν οι υποσχέσεις ώστε να γίνει ακόμη πιο εύκολο το έργο μας. Λέμε ας ξεκινήσει έστω και κάτι μικρό να γίνεται αν όχι στο βαθμό που θέλουμε και περιμένουμε» και προσθέτει:

«Γενικώς δεν έχουμε τη στήριξη που θα έπρεπε. Βρισκόμαστε πλέον μια ανάσα πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες και όταν έχεις πάρει Παγκόσμιους τίτλους δεν έχεις να φέρεις κάποια άλλη επιτυχία. Το θέμα δεν είναι να σε στηρίζουν τώρα που έχεις αυτές τις επιτυχίες αλλά στην πορεία και πριν έρθουν αυτές. Το άθλημα πλέον έχει γίνει πολύ σκληρό και δεν υπάρχει η πολυτέλεια. Απαιτείται πρόκριση από τα Grand Prix και τους διεθνείς αγώνες για να περάσεις στα Παγκόσμια Κύπελλα τα οποία θα σε ανεβάσουν στην κατάταξη και θα σου δώσουν το εισιτήριο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Μετά από 6 Παγκόσμια Κύπελλα τότε μπορούμε να μιλάμε. Μπορεί να λέει κάποιος ναι αλλά βρήκες χορηγούς κτλ αλλά μιλάμε για μεγάλα έξοδα πραγματικά. Σε σχέση με άλλους Έλληνες αθλητές με τους οποίους μιλάμε οι χορηγίες που λαμβάνουν αυτοί δεν αφορούν τις μετακινήσεις τους ή τον εξοπλισμό τους, όπως κάνουμε εμείς, αλλά είναι χρήματα που καθένας εκμεταλλεύεται και πιστώνεται, ανεξαρτήτως από τα «λειτουργικά έξοδα» τα οποία είναι καλυμμένα από τις ομοσπονδίες».

«Κάνουμε τον σταυρό μας»

Μπαίνοντας σε σκέψεις σε σχέση με τις ανέσεις που έχουν οι ξένοι αντίπαλοι του ο Χρήστος Βολικάκης αναρωτιέται που θα μπορούσε να έχει φθάσει: «Τα μεγέθη είναι ασύγκριτα και ουσιαστικά κερδίζουμε ομάδες εκατομμυρίων και το εννοώ των εκατομμυρίων. Ομάδες που έχουν τα πάντα. Έρχονται στους αγώνες με επιτελείο ολόκληρο, αποτελούμενο από γιατρούς, μηχανικούς, μασέρ, κάμεραμαν κα.

Ο Ισπανός προπονητής για παράδειγμα που είμαστε ένα χρόνο μαζί, μου λέει στον τελευταίο αγώνα «Πες του κάμεραμαν πως πρέπει να δουλέψουμε πάνω στην τακτική από τώρα» και του απαντάω «Ποιον να πω;». Κι όμως δεν έχω κάμεραμαν και μόλις του το είπα τραβούσε τα μαλλιά του. Μου είπε με αυτές τις συνθήκες είναι αδιανόητο πως είστε σε αυτό το επίπεδο. Καμιά φορά αναρωτιέσαι πως γίνεται να τους κερδίζω έτσι, πως θα ήταν αν έχω κάποια πράγματα που για τους άλλους θεωρούνται στοιχειώδη.

Τα κάνουμε όλα μόνοι μας. Σχεδιάζουμε πως θα ταξιδέψουμε, πως θα μετακινηθούμε και τι θα φάμε. Πρέπει να στείλουμε τις δηλώσεις συμμετοχής. Ήμουν ο μοναδικός αθλητής για παράδειγμα που πήγαινα ακόμη και στο τεχνικό συνέδριο. Δεν υπάρχει τιμ μάνατζερ. Πήρα μαζί μου έναν αθλητή τον οποίο προπονώ από φέτος στην ομάδα για να μας βοηθήσει για παράδειγμα στο μασάζ.

Κάνουμε και τον σταυρό μας και λέμε «Ο Θεός βλέπει». Στον Καναδά χτύπησα στον αυχένα και πήγα στο Νοσοκομείο, αλλά φαντάσου να το είχα πάθει στο Χονγκ Κόνγκ. Είναι ρίσκο μεγάλο. Εμένα με ανέβαζε ο Ζαφείρης στην εκκίνηση, χωρίς να έχω και ρεζέρβα ποδήλατο. Είμαστε τυχεροί κι’ όλας γιατί για παράδειγμα στον Καναδά έπεσα και έσπασε το ποδήλατο και εγκατέλειψα. Αν τύχαινε αυτό τώρα δεν θα έβγαινα Κυπελλούχος Κόσμου, αλλά ο ξένος έχει άλλα 10 ποδήλατα να τον περιμένουν».

Επιστροφή στον Βόλο μετά από 12 χρόνια

Κάνοντας τα πρώτα του βήματα από τον Βόλο και έχοντας υπηρετήσει επάξια πολλούς συλλόγους ανά την Ελλάδα, από το 2007 και μετά φεύγοντας από τον Βόλο ο ίδιος έχει επιστρέψει για τα καλά στη γενέτειρα του, όπου έχει μεγάλα σχέδια και θέλει να προσφέρει: «Γυρίσαμε και πάλι στον Βόλο και στον Ποδηλατικό Όμιλο Βόλου μαζί με τον αδερφό μου τον Ζαφείρη. Πρόεδρος πλέον είναι ο πατέρας μου. Έχουμε κάνει πολύ δυνατές μεταγραφές και φέραμε πίσω όλους τους Βολιώτες ποδηλάτες. Η ομάδα θα είναι στην Ελλάδα στην πρώτη θέση με διαφορά αλλά στόχος μας είναι να γίνει επαγγελματική και να ξεφύγει από τα ελληνικά δεδομένα. Η ποδηλασία στον Βόλο πλέον είναι παγκοσμίου επιπέδου, τώρα που επιστρέψαμε όλοι εδώ. Αυτή τη στιγμή σε Πανελλήνιο πρωτάθλημα μπορούμε να πάρουμε και τις δέκα πρώτες θέσεις αν συμμετέχουμε όλοι».

«Όνειρο η δημιουργία πίστας»

«Βασική προϋπόθεση και μεγάλο μας όνειρο είναι να βρεθεί κάποιος χώρος στον Βόλο εκεί όπου θα αναπτυχθεί στη συνέχεια η Ακαδημία. Δεν μπορεί ο γονέας να αφήσει το παιδί του να βγει με το ποδήλατο στο δρόμο. Είναι επικίνδυνο. Θέλουμε να βρεθεί ένας χώρος και να τον διαμορφώσουμε. Να γίνει μια πίστα έστω χωμάτινη στην αρχή. Να μαζέψουμε εκεί παιδάκια και να γίνει στη συνέχεια ένα ποδηλατοδρόμιο ακόμη τσιμεντένιο, όπως σε αυτό που θα πάμε να προετοιμαστούμε εμείς στη Ρόδο, το οποίο το είχαν φτιάξει οι Ιταλοί για να προπονούνται. Αν γίνει η πίστα μπορούμε στη συνέχεια και να φέρουμε στον Βόλο και μεγάλες διοργανώσεις» σχολιάζει ο ίδιος για να συγκρίνει στη συνέχεια: «Στην Ιταλία κοστίζει 500 ευρώ η είσοδος στα στάδια και είναι πάντα γεμάτα για τους αγώνες. Ο Βόλος συνδυάζει βουνό και θάλασσα και είναι ιδανικός τόπος για όλα τα είδη ποδηλασίας και δρόμου και βουνού. Αν πάμε στο Πήλιο ο ξένος θα τρελαθεί, γιατί τα προπονητικά κέντρα στα οποία κάνει προετοιμασία δεν έχουν να του προσφέρουν τίποτα περισσότερο από τη διαμονή σε μια πολυκατοικία και σε διαδρομές ανύπαρκτες. Αυτό που μας λείπει είναι ένα «σπίτι» και το δικό μας στάδιο. Δεν αναφέρομαι σε ξύλινο ποδηλατοδρόμιο. Πρέπει να βοηθήσει όποιος μπορεί».

Η δημιουργία μιας πίστας μπορεί να προσφέρει πολλά σύμφωνα με τον Χρήστο Βολικάκη ο οποίος αναφέρει: «Ο Βόλος έχει φέρει πάρα πολλές επιτυχίες στην ποδηλασία μαζί με την κωπηλασία στα ατομικά αθλήματα. Θέλουμε να μάθουμε στα παιδιά πρωτίστως κυκλοφοριακή αγωγή. Στο εξωτερικό σε κάθε χωριό έχει μια τσιμεντένια πίστα, που δεν χρειάζεται και συντήρηση. «Βρέξει – χιονίσει» δεν θα πάθει τίποτα. Σιγά – σιγά μπορούν να μπουν οι κερκίδες και μετά και μπορούμε να επενδύσουμε σε αυτό. Δυστυχώς δεν έχει περάσει ακόμη στην κουλτούρα προκειμένου η ποδηλασία να είναι ένα άθλημα που θα το σέβεται κάποιος. Πρέπει να μείνουμε εδώ να στηρίξουμε τα νέα παιδιά. Θέλουμε να φέρουμε όσο το δυνατόν περισσότερα παιδιά. Είναι ένα σκληρό άθλημα αλλά είναι ξεχωριστό. Το ποδήλατο είναι το πρώτο παιχνίδι για το παιδί».

Αγώνες στην παραλία

Όπως γίνονταν και παλιότερα έτσι κι από φέτος το καλοκαίρι ο Ποδηλατικός Ομιλος Βόλου θα αναβιώσει αγώνες ποδηλασίας στην Παραλία του Βόλου με τον Βολιώτη πρωταθλητή να φιλοδοξεί σύντομα να γίνουν και διεθνείς: «Το καλοκαίρι θα κάνουμε αγώνες στην παραλία και θέλουμε να γίνουν και διεθνείς. Έτσι γίνονταν παλιά αλλά χρειάζεται και η βοήθεια του Δήμου και της Αστυνομίας».

Τόκιο, Παρίσι και… επόμενη γενιά

Πλέον με το παγκόσμιο πρωτάθλημα στην Πολωνία, όπου θα βρεθεί ο Βολιώτης πρωταθλητής, ολοκληρώνεται η πρώτη χρονιά και το αν βρεθεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες θα το γνωρίζουμε και επίσημα τον επόμενο Μάρτιο του 2020, οπότε και ολοκληρώνεται και η δεύτερη χρονιά.

Αναφερόμενος στις προσωπικές του φιλοδοξίες δεν παραβλέπει πως πλέον έχει κι ακόμη ένα βάρος να επωμιστεί: «Στόχος μου προσωπικός είναι φυσικά οι Ολυμπιακοί του Τόκιο και οι επόμενοι στο Παρίσι το 2024. Πρέπει όμως όταν σταματήσω να ξέρω πως υπάρχει από πίσω μου υλικό και όχι να το αναζητήσω όταν θα σταματήσω. Εκεί είναι ο μεγάλος στόχος σε πολύ υψηλό επίπεδο και αυτό βλέπω τώρα. Ένα μετάλλιο σίγουρα είναι αυτό που θέλω και μου λείπει».

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου