ΑΘΛΗΤΙΚΑ

ΠΑΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΟΓΛΟΥ: Το στοίχημα ζωής και μια καριέρα που σταμάτησε άδοξα

παυλοσ-γεωργογλου-το-στοίχημα-ζωής-κα-796679

Συνέντευξη στον ΓΙΑΝΝΗ ΖΑΤΤΑ

Γεννημένος σαν σήμερα, στις 16 Ιουλίου του 1984, στη Νέα Ιωνία, ο Παύλος Γεώργογλου, που αποχώρησε από το ποδόσφαιρο σε ηλικία μόλις 25 χρόνων, μιλά στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ της ΔΕΥΤΕΡΑΣ, για το στοίχημα ζωής, το όνειρό του που ποτέ δεν εκπληρώθηκε, αλλά και σε όσα στοχεύει να πράξει στο μέλλον, μένοντας πάντα δίπλα στο αγαπημένο του άθλημα.

Τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα ξεκίνησε δειλά και σε ηλικία 15 ετών εντάχθηκε στην Ακαδημία της Νίκης Βόλου. Από τότε ακολούθησε ο Πανιώνιος Νέας Ιωνίας, ο Κένταυρος Νεαπόλεως στη Δ’ Εθνική, ο Παράδεισος Αμαρουσίου, ο Ρήγας Φεραίος, η ΠΑΕ Θράκη, ο Ολυμπιακός Βόλου σε Γ’ και Β’ Εθνική, ο δανεισμός του στον ΟΦ Ιεράπετρας και ο ΠΑΣ Πρέβεζας, με τον ίδιο να θυμάται: «Ένας οικογενειακός φίλος ήταν εκείνος που με «έσπρωξε» στο ποδόσφαιρο και το 1999 έγινα μέλος της Ακαδημίας της Νίκης Βόλου. Ήταν πλέον φυσικό επακόλουθο μετά από τις πολλές προπονήσεις να βρεθώ και σε έναν αγώνα της πρώτης ομάδας στο γήπεδο «Π. Μαγουλάς». Η ατμόσφαιρα στα μάτια ενός παιδιού τότε ήταν φανταστική. Είδα έναν κόσμο να αγκαλιάζει και να στηρίζει με όλη του την ψυχή την ομάδα και από τότε το όνειρό μου ήταν να παίξω γι’ αυτή την ομάδα» για να προσθέσει: «Έσκυψα το κεφάλι και δούλεψα πολύ με έναν άνθρωπο που για εμένα είναι ο ποδοσφαιρικός μου «πατέρας», ο Κώστας Γρηγοριάδης. Αυτός με έκανε τερματοφύλακα. «Γύρισα» ποδοσφαιρικά από Κρήτη μέχρι Καβάλα και από Αθήνα μέχρι Γιάννενα αλλά η Νίκη Βόλου δεν με πήρε ποτέ, γιατί είμαι ένα δικό της παιδί».

Όντας ένας από τους πιο ταλαντούχους Βολιώτες τερματοφύλακες, οι πόρτες άνοιξαν για εκείνον από τους δύο δικεφάλους, ΑΕΚ και ΠΑΟΚ, αλλά ο ίδιος είχε στο μυαλό του ακόμη τη Νίκη Βόλου: «Στην Αθήνα πήγα μετά τον Κένταυρο, με τον οποίο με είδανε. Απλά δεν μου άρεσε η Αθήνα. Είχα και πρόταση από την ΑΕΚ το 2004-05, πριν πάω στον Ρήγα Φεραίο. Η ΑΕΚ με εντόπισε σε έναν αγώνα ανάμεσα στον Παράδεισο Αμαρουσίου στον οποίο αγωνιζόμουνα και τον Αθηναϊκό. Ήταν ένας αγώνας Κυπέλλου και εγώ έπιασα τέσσερα πέναλτι. Από την ΑΕΚ με είχε δει ο Μπλένταρ Κόλα και μάλιστα είχε γραφτεί στον αθλητικό Τύπο πως με ήθελε η Ένωση, αλλά εγώ δεν άντεχα το κλίμα της Αθήνας. Δεν μπορώ να μείνω ούτε μία μέρα στην Αθήνα πλέον».

Πρόταση ωστόσο είχε έρθει και από τον ΠΑΟΚ: «Όταν έπαιζα στη Μικτή της ΕΠΣΘ το 2001 και το 2005 όταν ήμουν στην Καβάλα, λόγω στρατιωτικού, αλλά δεν ήθελα να φύγω. Μάλιστα τη 2η φορά όταν δέχθηκα να συζητήσουμε, τους είπα «Αν θέλετε να με πάρετε, να με στείλετε δανεικό στη Νίκη». Εκείνη τη στιγμή είπαν πως κάτι δεν πάει καλά με μένα και σταμάτησε η κουβέντα».

Το ποδόσφαιρο δεν θα μπορούσε να μην του προσφέρει όμως και μεγάλες συγκινήσεις, και κάποιες από αυτές τις έζησε, παίζοντας ως δανεικός από τον Ολυμπιακό Βόλου στον ΟΦ Ιεράπετρας: «Παίζοντας στον ΟΦΙ στη Δ’ Εθνική το 2008 θέλαμε να «σώσουμε» την κατηγορία. Σε ένα παιχνίδι που ήμουν «θεατής» μετά από μία φάση στο 86’ και μετά από κόρνερ που είχαμε κερδίσει, εγώ βρισκόμουν στο ημικύκλιο της μεγάλης περιοχής. Η άμυνα απομάκρυνε και η μπάλα έρχεται συρτά προς τα εμένα. Για κακή μου όμως τύχη η μπάλα βρήκε στο ποτιστικό, έκανα «τσαφ» και δεχθήκαμε γκολ με την μπάλα να καταλήγει σε αντίπαλο και χάσαμε και το παιχνίδι. Συμπαίκτες, προπονητής και κόσμος μου είπαν πως δεν έφταιγα εγώ αλλά ήταν η κακιά στιγμή. Είναι κάτι που δεν θα ξεχάσω. Επόμενη αγωνιστική παίζουμε με τον Πλατανιά, που ήθελε να ανέβει κι εμείς στη ζώνη του υποβιβασμού. Παραμονή του αγώνα με φωνάζει ο προπονητής μου, ο Νίκος Ομηρίδης, και εγώ νόμιζα πως δεν θα παίξω λόγω του λάθους που είχα κάνει. Μου είπε «Θα παίξεις και θα μας δώσεις και τους τρεις βαθμούς». Του είπα «Σε τι θέση θα με βάλεις επιθετικό;». Στο παιχνίδι έκανα μία τρομερή απόκρουση και μπλόκαρα την μπάλα, ενώ ο κόσμος φώναξε γκολ. Με την άκρη του ματιού μου είδα τον επιθετικό μας τον Χρήστο Χασακή και μετά από το βολέ μου βγήκε τετ-α-τετ, σκόραρε και κερδίσαμε».

Μετά από μια δεκαετία και αφού γύρισε την Ελλάδα και έφαγε τα γήπεδα με το κουτάλι, η κρίση χτύπησε και το ποδόσφαιρο και τότε ήταν που σταμάτησε να φορά τα γάντια και να υπερασπίζεται τα γκολπόστ επαγγελματικά: «Η δίψα για το ποδόσφαιρο έσβησε από μέσα μου το 2009, σε μια περίοδο που εγώ ήμουν τερματοφύλακας στον ΠΑΣ Πρέβεζα, αλλά με την Ελλάδα στα πρώτα βήματα της οικονομικής κρίσης, η κατάσταση ήταν δύσκολη. Σταμάτησα το ποδόσφαιρο επαγγελματικά και από τότε ασχολήθηκα με τον χώρο της εστίασης και το cafe που διατηρώ, από τότε μέχρι και σήμερα, όταν και επέστρεψα μόνιμα πλέον στον Βόλο».

Σταματώντας το ποδόσφαιρο σε επαγγελματικό επίπεδο επέστρεψε στις τοπικές ομάδες, παίζοντας για τον Ηρακλή, τον Σαρακηνό και την ΑΕ Διμηνίου στην οποία είχε και ρόλο προπονητή τερματοφυλάκων: «Το ποδόσφαιρο είναι η ζωή μου και ήθελα να συνεχίσω έστω και σε ερασιτεχνικό επίπεδο. Στη διάρκεια της παραμονής μου όμως στην ΑΕ Διμηνίου, ήρθε το τροχαίο ατύχημα. Στις 13 Νοεμβρίου του 2012 όλα σταμάτησαν για εμένα. Ήταν ένα βράδυ που είχα βγει έξω και επιστρέφοντας, ενώ οδηγούσα μηχανή, ένα αυτοκίνητο παραβίασε το stop μπροστά στην Εκκλησία Πέτρου και Παύλου και συγκρούστηκα. Δεν θυμάμαι και πολλά. Χτύπησα στο κεφάλι και ήμουν σε κώμα για δύο μήνες, με μεγάλο κίνδυνο βέβαια. Από τον Βόλο οι γιατροί με στείλανε στη Λάρισα και από εκεί με τη βοήθεια του Θεού άνοιξα τα μάτια μου και σιγά – σιγά και έπαιρνα δυνάμεις», με τη ζωή του Βολιώτη πορτιέρε να αλλάζει κυρίως γιατί: «Μετά το ατύχημα αλλάξανε πολλά. Κατάλαβα πως όλοι σε κάποια φάση της ζωής μας περνάμε μια δοκιμασία. Την πέρασα και για μένα δεν σταμάτησε. Συνεχίζω. Κατάλαβα πως δεν πρέπει να ανοίγεσαι και να βοηθάς τον καθένα. Δυστυχώς όλοι κοιτάζουν το συμφέρον τους και εγώ ήμουν πάντα εκεί για όλους. Ήρθαν «φίλοι» στο νοσοκομείο να με δούνε… για τα μάτια. Πλέον που είμαι καλά δόξα τω θεώ, αυτοί χαθήκανε. Υπάρχει μια πικρία μέσα μου αλλά κατάλαβα πως δεν είναι όλοι ίδιοι. Έχω φίλους και μέσα από το ποδόσφαιρο, που πλέον ζούνε μακριά από τον Βόλο, αλλά πάντα θα βρούμε λίγο χρόνο να τα πούμε έστω κι από το τηλέφωνο».

Όσο για το αν σκοπεύει να ξαναπαίξει ποδόσφαιρο: «Πλέον μετά το ατύχημα δύσκολα, να ξαναπαίξω και να φθάσω στο επίπεδο που θα έπρεπε, αν και τελευταία «βοηθάω» την ομάδα της Πυροσβεστικής σαν εθελοντής. Παράλληλα θα ασχοληθώ και πάλι με την προπονητική και σύντομα θα δημιουργήσω τη δική μου ακαδημία τερματοφυλάκων στο Βασδέκειο, θέλοντας να δώσω στα παιδιά όσα έμαθα και να τα βοηθήσω να καταφέρουν να πετύχουν τα όνειρά τους μια μέρα».

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου