Ο 97χρονος συγγραφέας εξιστορεί στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ στιγμές της νεότερης ιστορίας, μέσα από την προσωπική του διαδρομή
- Συνέντευξη στη ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΥΔΡΑΙΟΥ
Σελίδες της νεότερης ιστορίας ζωντανεύουν με την αφηγηματική δεινότητα του 97χρονου Σεραφείμ Αθανασίου, ο οποίος διαθέτει εφηβική καρδιά και σπινθηροβόλο πνεύμα. Σε πείσμα του χρόνου, που περνά, παραμένει ακμαίος και θαλερός, αναπτύσσοντας αξιόλογη συγγραφική δραστηριότητα. Με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του «Ο πρώην Αστυνόμος της Αργαλαστής θυμάται και εξιστορεί» και την επέτειο της απελευθέρωσης των Δωδεκανήσων, που τιμάται την 31η Μαρτίου, με τον ίδιο να βιώνει ιστορικά γεγονότα στη διάρκεια της θητείας του ως αστυνομικός, ο ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ καταγράφει τις αναμνήσεις, τις σκέψεις και τα συναισθήματά του. Με έκδηλη συγκίνηση μιλά για μνήμες πολέμου και λευτεριάς, για τον εμφύλιο και όσα ακολούθησαν, εκφράζοντας την ευχή οι νεότεροι να πορεύονται ειρηνικά, χωρίς πολέμους, «που φέρνουν μόνο δάκρυα και συμφορές».
Ποια διάσταση έχουν τα γεγονότα της ιστορίας με τη ματιά ενός 97χρονου, με εφηβική καρδιά;
Αρχικά θέλω να σας ευχαριστήσω για τα καλά σας λόγια ως προς την εφηβική καρδιά μου. Ομως, σας πληροφορώ πως αυτή η καρδιά βρίσκεται στο στήθος ενός σχεδόν εκατοντάχρονου γέροντα και δυστυχώς πολλές φορές χτυπά ακαθόριστα και, με τις συμβουλές του εξαίρετου καρδιολόγου μου Απόστολου Αποστόλου, την προσέχω, για να την έχω. Ως προς τα γεγονότα της ιστορίας με τη δική μου ματιά, καλύτερα να μην τα θυμάμαι, επειδή στα δικά μου και πολύ παλιά χρόνια, μεταξύ μας ως λαός, όπως δυστυχώς και στα τωρινά χρόνια, δεν έχουμε πάψει να «τρωγόμαστε». Τι να πρωτοθυμηθώ! Μικρασιατική Καταστροφή, που σημειώθηκε προ της δικής μου γέννησης το 1925. Τις δύο, στη συνέχεια, κυβερνήσεις Αθηνών και Θεσσαλονίκης, νομίζω το 1935, Βενιζέλου και βασιλιά και τα συνεχή πραξικοπήματα… Θέλω να αποφύγω να ξύσω εκείνες τις πληγές, οι οποίες όμως συνεχίστηκαν και ήταν πιο ζοφερές και πιο επώδυνες…
Βιώσατε ιστορικά γεγονότα, πολέμους, την απελευθέρωση των Δωδεκανήσων την περίοδο, που υπηρετούσατε ως αστυνομικός στη Ρόδο. Αναμνήσεις με έντονη συγκινησιακή φόρτιση;
Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και ο εμφύλιος σπαραγμός χρόνων άφησαν πίσω τους ανείπωτες συμφορές καταστροφών περιουσιακών στοιχείων, ορφανά μικρά παιδιά, ψυχικό πόνο, πένθος και πολλά δάκρυα, εξαιτίας της βίαιης απώλειας προσφιλών προσώπων χιλιάδων οικογενειών.
Αν και δεν είμαι ιστορικός, θέλω να πω πως ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος είχε αρχίσει, εγώ όμως θα περιοριστώ στα του οίκου μας, αρχίζοντας από τη δικτατορία του Μεταξά, στην οποία πράγματι πολλοί υπέφεραν, αλλά και πολλά καλά έγιναν.
Επί των ημερών του ιδρύθηκε το Ι.Κ.Α. και βέβαια εκείνος ο «κακός» δικτάτορας είπε στον Ιταλό πρεσβευτή Γκράτσι και στο τελεσίγραφο του Μουσολίνι το ιστορικό «ώστε, λοιπόν, έχουμε πόλεμο», για να ερμηνευτεί από τους φαντάρους μας ως ένα βροντερό «ΟΧΙ», με το οποίο δοξάστηκε η Ελλάδα μας και ο εμβληματικός πρωθυπουργός της Αγγλίας Τσόρτσιλ να πει εκείνο το ιστορικό «από εδώ και στο εξής, πρέπει να λέμε πως οι Ηρωες πολεμούν ως Ελληνες και όχι ότι οι Ελληνες πολεμούν ως Ηρωες».
Και σε εκείνο το «ΟΧΙ» και στον «ΑΕΡΑ» που πολεμώντας φώναζαν τα «παιδιά της Ελλάδος παιδιά» και σε μια συγκεκριμένη στιγμή απελπισίας των Ιταλών, παρενέβη ο Χίτλερ για να καταλάβει την Ελλάδα, στην οποία βάναυσα και χωρίς συνείδηση έσπειρε τάφους και δυστυχία…
Και σαν να είχε πέσει πάνω μας κάποια κατάρα που ήταν χειρότερη απ’ τις δέκα πληγές της Αιγύπτου, μας παρουσιάστηκε και ο εμφύλιος σπαραγμός και με το πολιτικό μίσος ιδεών, που επιτήδειοι φρόντισαν να ενσπείρουν στις ψυχές των αθώων πολιτών, άρχισε η αλληλοσφαγή με την οποία χωρίς οίκτο «έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα» και με ένα μίσος που είχε φωλιάσει στις ψυχές πολλών συνελλήνων με τους ομαδικούς τάφους, χωρίς υπερβολή, και εκτός νεκροταφείων, να είναι διάσπαρτοι, ενώ ακόμη και σήμερα βρίσκονται οστά αθώων πολιτών με το αλέτρι, όπως συμβαίνει και σε εκείνα τα ιερά χώματα στα οποία έπεσαν οι ηρωικοί στρατιώτες μας το 1940 και αυτά τα καταμαρτυρεί ο σεβαστός σε όλους μας γιατρός και πρώην υπουργός Γιώργος Σούρλας. Θέλω να προσθέσω πως με τον εμφύλιο όπως και με τα εγκλήματα των Γερμανών και την αβάσταχτη πείνα του 1941, το πένθος και τα δάκρυά μας δεν είχαν τελειωμό.
Στην αφήγησή σας ζωντανεύουν συγκλονιστικές στιγμές από τη νεότερη ιστορία. Σας ανησυχούν οι σημερινές εξελίξεις, ο πόλεμος στην Ουκρανία;
Πράγματι και ως προς την απελευθέρωση της Δωδεκανήσου, για την οποία με ρωτήσατε, βίωσα ως αστυνομικό όργανο, συγκλονιστικές στιγμές, αντάμα με άλλους συναδέλφους μου. Το τελευταίο πενθήμερο του Μαρτίου του 1947, η απελευθέρωση έγινε στις 31 Μαρτίου 1947, περίπου 550-600 αστυνομικά όργανα της Χωροφυλακής πηγαίναμε στα Δωδεκάνησα για την επάνδρωση των Αστυνομικών Υπηρεσιών. Η υποδοχή που μας γινόταν και σε κάθε νησί που περνούσαμε με το αρματαγωγό «ΧΙΟΣ» δεν την περιμέναμε και τρίβαμε τα… μάτια μας!
Οι χιλιάδες λαού που είχαν συγκεντρωθεί στα λιμάνια των νήσων από τους ελεύθερους πλέον Δωδεκανήσιους, προκειμένου να υποδεχθούν τους «απελευθερωτές» όπως μας ονόμαζαν, ήταν γεγονός συγκινητικό. Οι κωδωνοκρουσίες και τα σφυρίγματα των πλοίων ήταν αδιάκοπα, τους δε χωροφύλακες που σε κάθε λιμάνι έβγαιναν, τους σήκωναν στους ώμους τους και τους γύριζαν «σβούρα» εδώ και εκεί και όσοι απ’ το πλοίο βλέπαμε τα όσα γινόντουσαν, από το ξέφρενο πλήθος, νομίζαμε ότι είμαστε χαμένοι στο… διάστημα!
Αναφερόμενος στην απελευθέρωση της Δωδεκανήσου, θα σας πω κάτι που για μένα λογίζεται ιστορικό γεγονός: Στις 31 Μαρτίου 1946 άρχισε ο δεύτερος γύρος του εμφυλίου σπαραγμού. Εκείνο το βράδυ, κομμουνιστές αντάρτες με εντολή του Ζαχαριάδη, σύμφωνα με ιστορικές πηγές, γεμάτοι θυμό κατέβηκαν από τον Ολυμπο και επιτέθηκαν άνανδρα στους χωροφύλακες του Σταθμού Χωροφυλακής Λιτοχώρου, σκότωσαν και έκαψαν ζωντανούς κάπου δέκα άνδρες.
Μεταξύ εκείνων που σκοτώθηκαν ήταν και δικοί μου αγαπημένοι συνάδελφοι και φίλοι με τους οποίους είχαμε τελειώσει μαζί την εκπαίδευσή μας στη Σχολή Χωροφυλακής και είχαν μόνο 15 μέρες χωροφύλακες. Τα ονόματά τους Κλάτζος Γεώργιος, Σακκάς Αριστείδης, Ευαγγελίδης Γιώργος και Ευαγγελίδης Γιώργος, δύο αδελφών παιδιά.
Προσέξτε τώρα. Στις 31 Μαρτίου 1946 επίθεση στο Λιτόχωρο με δεκάδα νεκρών και φυσικά αβάστακτο πόνο, ιδιαίτερα από μανάδες παιδιών και με τον εμφύλιο σπαραγμό στο φόρτε του. Την επόμενη χρονιά, το 1947 και ακριβώς την ίδια ημερομηνία (31 Μαρτίου 1947) έγινε η απελευθέρωση της Δωδεκανήσου. Ιστορικές και οι δυο αυτές ημερομηνίες. Θλίψη και δάκρυα στην πρώτη, χαρά και «ξέφρενοι πανηγυρισμοί, τρέλες χαράς» στη δεύτερη.
Εκείνη τη μέρα, στη Ρόδο, όπου είχα τοποθετηθεί, ήμουν παρών στην παράδοση και παραλαβή και έβλεπα έναν Αγγλο αξιωματικό, τον ταξίαρχο Πάρκερ, εμφανώς στενοχωρημένο, να παραδίδει τη Δωδεκάνησο στον δικό μας ναύαρχο Περικλή Ιωαννίδη, τα χείλη του οποίου έτρεμαν από συγκίνηση και χαρά στην αντιφώνησή του έτρεμαν.
Ως προς τον λαό της Δωδεκανήσου, αυτός από τη χαρά του και εκείνη τη μέρα παραληρούσε κάνοντας τρέλες, μια που από σκλάβος γινόταν λεύτερος. Οταν αναπολώ εκείνες τις συγκινητικές στιγμές, δικαιολογημένα στα μάτια μου έρχονται δάκρυα και ευχαριστώ τον Θεό που με αξίωσε να δω τέτοιες στιγμές μεγαλείου και εθνικής ανάτασης.
Στο ερώτημα της Ευρώπης, που μου θέσατε, καλά θα κάνει να αποκτήσει, με την ένωσή της, όχι μόνο το ευρώ της αλλά και δικό της στρατό προς φύλαξη των συνόρων της. Ως προς την Ουκρανία, ο Θεός να βάλει το χέρι του.
Ποιες εμβληματικές προσωπικότητες, που έγραψαν ιστορία, έχετε συναντήσει στη ζωή σας;
Στο διάβα της αστυνομικής – υπηρεσιακής μου ζωής, και όχι μόνο σε αυτή, έχω γνωρίσει πολλές σημαντικές προσωπικότητες και θα μου επιτραπεί να αναφερθώ σε μερικά πρόσωπα: Το 1947 και ως νέος χωροφύλακας είχα διαταχθεί με άλλους συναδέλφους και λαμβάναμε μέτρα τάξεως στη Ρόδο στο γύρισμα της ταινίας «Αννα Ροδίτη» με τους ηθοποιούς Λάμπρο Κωνσταντάρα, Κούλη Στολίγκα και Καίτη Πάνου. Στα δε διαλείμματα των γυρισμάτων και για πολλές μέρες πίναμε καφέ μαζί με αυτούς τους ηθοποιούς.
Το 1956 με το «ΧΡΙΣΤΙΝΑ» είχε έρθει ο Ωνάσης συνοδευόμενος από τη Μαρία Κάλλας και τον Τόρτσιλ. Κατέλυσαν στο ξενοδοχείο «ΜΙΡΑ-ΜΑΡΕ» της Ρόδου, του Πατροκινόλα, γαμπρού απ’ αδελφή του Ωνάση.
Τότε, με συναδέλφους μου, υπηρετούσα ως ενωμοτάρχης, διαταχθήκαμε και αναλάβαμε τη φρουρά αυτών των μεγάλων προσωπικοτήτων και μπορώ να πω ότι δεν περάσαμε και άσχημα κοντά σε αυτούς τους υψηλούς «προστατευόμενους», αν και είχαν και τους δικούς στους φρουρούς. Τόσο κατά την περιοδεία τους στη Ρόδο, όσο και στο ξενοδοχείο περνούσαμε μια χαρά.
Εκεί στη Ρόδο γνώρισα ακόμη και πολλούς άλλους διάσημους Αμερικανούς και Ελληνες ηθοποιούς και στα διαλείμματα των γυρισμάτων των ταινιών τους και εμείς ως φρουρά τους τρώγαμε μαζί τους και περνούσαμε ζωή χαρισάμενη και στο τραπέζι καθόμαστε όπου θέλαμε. Θυμάμαι, δε, μερικούς εξ αυτών: Ειρήνη Παπά, Γκρέγκορι Πεκ, Αντονι Κουίν, Ντέιβιντ Νίβεν, Μίτσι Γκέινορ και ένα σωρό άλλους. Επίσης θυμάμαι ότι γνώρισα και τους Μίμη Φωτόπουλο, Σαπφώ Νοταρά, Ελένη Χατζηαργύρη, Τζένη Καρέζη, Θανάση Βέγγο, Αλέκο Σακελλάριο.
Και με εκείνον τον χαρισματικό άνθρωπο, τον φίλο μου τον Αλέκο με την αστείρευτη πηγή γνώσης και καλοσύνης, απόκτησα μια πολύ καλή και αγνή φιλία. Οπως καλοσυνάτη ήταν και συνεχίζει να είναι και η σύζυγός του Τίνα. Ο Σακελλάριος αγαπούσε πολύ το ζεύγος Τραιφόρου-Βέμπο. Να αναφέρω εδώ πως ο Μίμης και η Σοφία ήταν αγαπημένοι θείοι της συζύγου μου Φωτεινής και κατ’ επέκταση και δικοί μου θείοι.
Βιογραφικές αναφορές στα βιβλία σας, με αναμνήσεις, πρόσωπα και γεγονότα. Στόχος σας να θυμηθούν οι παλιοί και να μάθουν οι νεότεροι;
Εχω εκδώσει δύο βιβλία, πιστεύω ιστορικού περιεχομένου, με πραγματικές αναφορές σε ιστορίες και συμβάντα.
Στο «Θύμησες και γεγονότα – Β’ έκδοση», εκτός και άλλων ιστορικών γεγονότων, αναφέρομαι και στην απελευθέρωση της Δωδεκανήσου και σε εκείνες τις ανεπανάληπτες στιγμές. Το δεύτερο με τίτλο «Ο πρώην Αστυνόμος της Αργαλαστής θυμάται και εξιστορεί», αναφέρεται επίσης σε πραγματικές ιστορίες και πιστεύω πως ο όποιος αναγνώστης τα προμηθευτεί, δεν θα μετανιώσει διαβάζοντάς τα. Δεν είμαι δημοσιογράφος, ούτε συγγραφέας και αλήθεια λέω, δεν έχω συνειδητοποιήσει πως κυκλοφόρησαν δικά μου βιβλία τα οποία όποιος επιθυμεί, μπορεί να τα προμηθευτεί από το βιβλιοπωλείο «ΠΥΡΣΟΣ», κεντρική διάθεση, επί της Λεωφόρου Ειρήνης στη Νέα Ιωνία Βόλου, έναντι «ΣΜΥΡΝΗΣ». Αναφέρω και τα τηλέφωνά μου: 6974707033 και 2421087646.
Ποιο είναι το μυστικό για μακροζωία, διάθεση για δημιουργία, προσφορά;
Με τη θέληση του Θεού, βρίσκομαι ακόμη στη ζωή, όμως, για να βγει ο ναυαγός από τη θάλασσα δεν χρειάζεται μόνο η βοήθεια του Αγίου Νικολάου, αλλά πρέπει να κουνάει και το κουπί του. Για αυτό και εγώ, έχω βάλει στον εαυτό μου μερικούς περιορισμούς, δεν καπνίζω, δεν τρώω υπερβολικά, δεν ξενυχτώ και πέρα από το νεράκι, δεν πίνω για να… τρικλίζω και για πολλές μέρες δεν βάζω ποτό ποτέ στο στόμα μου.
Ποια είναι η συμβουλή σας στις νεότερες γενιές;
Να πορεύονται εν ειρήνη και δίχως γκρίνιες και με την ευχή μου να ζήσουν όσο και εγώ, έναν σωρό χρόνια και γιατί όχι στο διπλάσιο αυτών. Οικονομία στα χρόνια θα κάνουμε; Kαι να τα περνούν χωρίς πολέμους, που φέρνουν μόνο δάκρυα και συμφορές.
