Καλλιτέχνης με μεράκι και ταλέντο ο Πάρις Παρισάκης διακρίνεται για την ευαισθησία του
Πρωτοτυπία θεμάτων και άρωμα Απω Ανατολής συνθέτουν την καλλιτεχνική δράση σεμνού καλλιτέχνη, ο οποίος διακρίνεται για την ευαισθησία και την πρωτοτυπία των θεμάτων που αναπτύσσει στα έργα του. Καλλιτέχνης αυτοδίδακτος, με αδιαμφισβήτητο ταλέντο, ο Πάρις Παρισάκης δημιουργεί έργα, τα οποία χαρακτηρίζονται από τις λεπτότατες γραμμές του σχεδίου, την ομορφιά των εικόνων με τις εξαιρετικές αποχρώσεις, μα πάνω απ’ όλα την τεχνική που απαιτεί ευαισθησία και σταθερό χέρι για να αποδοθούν στην εντέλεια προσωπογραφία, λουλούδι, παγόδα, πουλί πάνω σε ύφασμα από μετάξι.
Ρεπορτάζ: ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΥΔΡΑΙΟΥ
Γνήσιος Πηλιορείτης από μάνα και πατέρα με καταγωγή από τους Αφέτες, τελείωσε το Δημοτικό και το Β΄ Γυμνάσιο Αρρένων στον Βόλο και έφυγε δεκαεπτά χρόνων για τη Γαλλία να σπουδάσει, αντιμετωπίζοντας όλες τις δυσκολίες που ήξερε πως θα συναντήσει, σε μια εποχή που το ταξίδι στο εξωτερικό ήταν πολυτέλεια.
Μιλώντας στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ για την πορεία του στην τέχνη και τη ζωή, αναφέρει ότι: «Στον ελεύθερο χρόνο μου, μετά το διάβασμα επισκεπτόμουν διάφορα Μουσεία και δεν ήταν και λίγα. Το ενδιαφέρον μου είχαν προκαλέσει τα Μουσεία Κίνας και Ιαπωνίας, φημισμένα για τους θαυμάσιους πίνακες ζωγραφικής, καθώς και τα Μουσεία με πίνακες από το ζωικό βασίλειο».
Με πηγή έμπνευσης την τέχνη, την παραδοσιακή τεχνοτροπία sumi-e, η οποία μεταφράζεται σε «εικόνα από μελάνι» σε χαρτί, αναπτύχτηκε στην Απω Ανατολή και ιδιαίτερα στην Ιαπωνία, έχοντας βαθιές ρίζες στην Κίνα, δημιουργεί αριστουργήματα, «ταξιδεύοντας» νοερά τον θεατή στην άλλη άκρη της γης.
Το sumi-e έχει κοινά χαρακτηριστικά με τις πολεμικές τέχνες: τον έλεγχο στην κίνηση του χεριού και του σώματος, την συγκέντρωση στην διάρκεια της διαδικασίας, την αποφασιστικότητα στην πράξη και το απόλυτο δόσιμο τη στιγμή της εκτέλεσης.
«Τέσσερις» είναι οι θησαυροί της ζωγραφικής. Το πινέλο, η μελάνη, το suzuri και το χαρτί. Τα βασικά θέματα του sumi-e προέρχονται από τη φύση, άνθη, ζώα, τοπία, πουλιά, λουλούδια, προσωπογραφίες. Αγαπημένα θέματα του δημιουργού είναι τα τοπία, υπαρκτά και μη. Μακρινά τοπία, όπως βουνά, που χάνονται μέσα στην ομίχλη – η ομίχλη που επιτρέπει στο μυαλό να ξεκουραστεί και τα μάτια να επεξεργαστούν τον πίνακα. «Σκοπός αυτής της τέχνης είναι να αποδώσει την ουσία ενός θέματος και όχι με ακρίβεια ένα θέμα. Καθώς το μελάνι ποτίζει το ρυζόχαρτο ή το μετάξι, δεν υπάρχει περίπτωση να σβηστεί ένα λάθος. Το αποτύπωμα της πινελιάς παραμένει στο τελικό αποτέλεσμα. Δεν υπάρχει περίπτωση να γυρίσεις πίσω για να διορθώσεις το λάθος σου» εξηγεί ο ίδιος.
Πηγή έμπνευσης η Ανατολή
Με την ιαπωνική τέχνη να αποτελεί πηγή έμπνευσης, υπογραμμίζει ότι «η ανατολική τέχνη επηρέασε αφάνταστα τον χαρακτήρα μου, την ψυχική μου διάθεση. Αυτή η τέλεια έκφραση του χαρακτήρα ενός ατόμου βρήκε αντανάκλαση στη δική μου ψυχολογία. Αυτή η ευαισθησία και η ευρυμάθεια, η προσοχή και η αγάπη για τις λεπτομέρειες και η ισορροπία που υπάρχει από πολύ λιτά στοιχεία, αυτή η καλλιγραφία και η τεχνική νοοτροπία αυτών των λαών της Απω Ανατολής, που είναι μια ιεροτελεστία, όπως και ο τρόπος της ζωής του μ’ έκαναν να ακολουθήσω αυτό το δρόμο της ζωγραφικής μου».
Ανατρέχοντας στους ακατάλυτους δεσμούς του με την εικαστική δημιουργία, υπογραμμίζει ότι «από παιδί είχα κρυμμένη τη μεγάλη μου επιθυμία να ζωγραφίσω και το πρώτο μου έργο με νερομπογιές, ήταν το χειμωνιάτικο δωμάτιο στο σπίτι μας στο χωριό, όπου γεννήθηκα και εγώ και η αδελφή μου Λίτσα. Από την καθηγήτρια ζωγραφικής που είχα στο Λύκειο, μαθητής τότε στο 2ο Γυμνάσιο, είχα μάθει τα σημαντικότερα για τη ζωγραφική. Μια σπουδαία ζωγράφος, αλλά τα μαθήματα μόνο για μια χρονιά. Δυστυχώς».
Στη διάρκεια της παραμονής του στη Γαλλία, έχοντας ως επίκεντρο τις σπουδές στην Ιατρική, άρχισε να ασχολείται με την ζωγραφική. «Οι σπουδές μου ήρθαν σε δεύτερη μοίρα, παρ’ ότι η ιατρική ήταν ο στόχος μου. Με κρυφή χαρά και όχι με δισταγμό άρχισα να ζωγραφίζω πουλιά, ζώα, τοπία. Η λαχτάρα μου όμως και η επιδίωξή μου ήταν να ζωγραφίζω πάνω σε μετάξι κατά την ιαπωνική τεχνική ή παράδοση. Εφτιαχνα μόνος μου τα ειδικά πινέλα που χρησιμοποιούσα» αφηγείται.
Μία γκέισα σε μετάξι
Το πρώτο του έργο μια γκέισα σε ύφασμα μετάξι. «Δεν γνώριζα πως το μαύρο χρώμα είναι μπογιά και χρησιμοποιώντας το δεν θα σχημάτιζα με την πένα το σκίτσο. Με την πρώτη γραμμή, διαπίστωσα ότι η σινική μελάνη νότιζε το ύφασμα και απλωνόταν και χανόταν το σκίτσο. Αρχισα τότε να δοκιμάζω με τα χρώματα της νερομπογιάς Aquarelle. Πολλές προσπάθειες, μέχρι να κατορθώσω να φτιάξω την κατάλληλη δόση, ώστε να στεγνώνει η μπογιά χωρίς να απλώνεται πάνω στο ύφασμα. Οταν τα κατάφερα, δεν μπορώ να σας περιγράψω τη χαρά που γέμισε την ψυχή μου» αναφέρει ο κ. Παρισάκης.
Εκτοτε, άρχισε να ζωγραφίζει το ένα έργο μετά το άλλο. Μικρούς και μεγάλους πίνακες, αντλώντας έμπνευση από κινέζικες ή ιαπωνικές μινιατούρες. «Οταν τελείωνα το έργο, άφηνα τεντωμένο το ύφασμα να στεγνώσει. Στο μεταξύ, είχα δημιουργήσει φιλίες και με Κινέζους και Ιάπωνες. Εδώ έκανα την οικογένειά μου και έχω κι ένα γιο» συνεχίζεται η αφήγηση.
«Οταν βρήκα το ριζόχαρτο από την Ιαπωνία, άρχισα να ζωγραφίζω πουλιά. Το ενδιαφέρον μου και την προσοχή μου τράβηξαν τα τοπία, τα κτίσματα μέσα σε χαράδρες, ποτάμια, θάλασσες, δέντρα, κ.ά. Είχα εξοικειωθεί με το νερό και τη μπογιά. Τις κορνίζες τις έφτιαχνα μόνος μου με ειδικό ξύλο. Οι προσωπογραφίες μου όμως ήταν η αδυναμία μου, όπως και σκηνές από τη φύση» υπογραμμίζει ο ίδιος.
Νέος στόχος η αγιογραφία
«Η αγιογραφία, ο νέος στόχος μου. Συγκινήθηκα τόσο πολύ. Από μια εικονίτσα μικρή με την Παναγία τη Γλυκοφιλούσα που ξεσήκωσα από ένα περιοδικό και δίνοντας μεγέθυνση 6,40Χ4Χ0,6 εκατοστά, άρχισα να τη ζωγραφίζω. Αυτή η εικόνα μου έδωσε τόση δύναμη που τη ζωγράφισα από της έξι το απόγευμα μέχρι στις έξι η ώρα το πρωί της άλλης μέρας, χωρίς διακοπή.
Ενιωθα τόσο ευτυχισμένος και στη συνέχεια έκανα την σκιογραφία του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, την εκκλησία του χωριού μου, όπου βαφτίστηκα. Σκιογραφία είναι η τέχνη της ζωγραφικής απόδοσης της σκιάς των αντικειμένων» αφηγείται ο Πάρις Παρισάκης.
Συνεχίζοντας να δημιουργεί ακατάπαυστα, προστέθηκαν στα έργα του δυο γερανοί σε μέγεθος 1 μέτρο και 0,45 εκατοστά, χιονισμένα τοπία και άλλα.
Η κεραμική, βέβαια, δεν τον άφησε αδιάφορο. «Με κοκκινόχωμα έκανα την προτομή του Ιπποκράτη και μία γκέισα, οι πρώτες μου εργασίες μ’ αυτή την τεχνική. Ο μεγάλος μου όμως ιατρικός τραυματισμός δεν με βοήθησε να συνεχίσω αυτή τη μεγάλη μου αγάπη, γιατί με κούραζε να κάθομαι πολλές ώρες σε μία καρέκλα. Δεν θέλω ν’ αφήσω αυτό το όνειρό μου να χαθεί, αυτή η αγάπη για τη ζωγραφική να σβήσει. Θέλω με τη βοήθεια του Θεού, να βρω τη δύναμη της δημιουργίας μου που είχα κρύψει για μεγάλο χρονικό διάστημα μέσα στην καρδιά μου και πονούσα κρυφά. Ευχαριστώ τη Λίτσα, την αδελφή μου, που με παρακίνησε να βρω τη δύναμη να βλέπω με άλλο μάτι τη δουλειά μου και να συνεχίσω το όνειρό μου. Τώρα το θέλω. Και θα καταφέρω και θα ζωγραφίσω και μάλιστα και τα δυο μου δίδυμα εγγονάκια από τον γιο μου. Έχει κι αυτός μεγάλη κλίση στο σκίτσο και στη ζωγραφική. Βλέπουν τα έργα μου και με ρωτούν. Θα κάνεις και για μας παππού» τονίζει ο χαρισματικός καλλιτέχνης.
Κομμάτια της ζωής του
Κάθε έργο που δημιουργεί, αποτελεί κομμάτι της ζωής του, κομμάτι της ψυχής του κι όπως ομολογεί «είναι αλήθεια ότι όταν έφευγε ένα έργο από τα χέρια μου, με πονούσε. Εχω κρατήσει μερικά που κοσμούν το σπίτι της μητέρας μου και της αδελφής μου και το δικό μου. Δεν ήθελα με τίποτα να τ’ αποχωριστώ. Είναι κομμάτια της ζωής μου που δεν ξαναγίνονται τα ίδια. Αυτός ο φόβος πολλές φορές με κυρίευε, να μην τα εκθέσω, και με πιέσουν να τα πουλήσω. Ενιωθα τόσο πόνο στη σκέψη αυτή».
Πνευματικά του «παιδιά» τα έργα του, τα οποία αποσπούν θαυμαστικά σχόλια για την ιδιαίτερη τεχνοτροπία τους. «Τώρα ο φόβος αυτός έχει αρχίσει να φεύγει και στη θέση του μπαίνει μια ηλιαχτίδα που με κάνει ευτυχισμένο όταν ξαναπιάσω τα πινέλα, τα δικά μου πινέλα και συνεχίσω το δρόμο του ονείρου μου που είναι η ζωγραφική, έναν δρόμο γεμάτο φως και να αντιμετωπίσω μ’ ένα άλλο βλέμμα και λαχτάρα τα νέα μου έργα» όπως ομολογεί.
Αγαπημένη καθημερινή απασχόληση η εικαστική έκφραση, με τον ίδιο να συνεχίζει να δημιουργεί στον Βόλο, όπου «ζω με τη γυναίκα μου την Ελένη, με την οποία είμαι παντρεμένος 50 χρόνια» τονίζει.
Συνεχίζει, στο μεταξύ, να δημιουργεί αδιάκοπα, προσθέτοντας νέα κεφάλαια στην εικαστική του δραστηριότητα, με αφοσίωση και σεμνότητα, αποτυπώνοντας συναισθήματα και σκέψεις, με έμπνευση, χρώμα και φως.
