Λεύκωμα από το 30ό Δημοτικό Σχολείο Βόλου στη μνήμη του μεγάλου ευεργέτη
Αφιέρωμα τιμής στη μνήμη του Χαράλαμπου Τσιμά το λεύκωμα, που εκδόθηκε πρόσφατα, με πρωτοβουλία του έμψυχου δυναμικού του 30ού Δημοτικού Σχολείου Βόλου. Με ευαισθησία και σεβασμό στη μνήμη του μεγάλου ευεργέτη του Βόλου, οι μαθητές «μιλούν» με τις ζωγραφιές τους για τον «καλό άνθρωπο», ο οποίος υπογράμμιζε με κάθε ευκαιρία «η ψυχή μου είναι κοντά στον άνθρωπο».
Ρεπορτάζ: ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΥΔΡΑΙΟΥ
Διδάσκοντες και μαθητές αφιερώνουν το λεύκωμα στην οικογένειά του, με την ευχή «να διατηρεί ακμαία τη μνήμη με πίστη στις αρχές του».
Το λεύκωμα επιμελήθηκε ο διευθυντής του 30ού Δημοτικού Σχολείου Βόλου Πασχάλης Δήμου, ο οποίος υπογραμμίζει στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ ότι: «Στο 30ό Δημοτικό Σχολείο Βόλου καλλιεργείται συστηματικά η κουλτούρα διεύρυνσης, συνεργασίας και σύνθεσης της πραγματικότητας, στην οποία ζουν οι μαθητές μας. Σε αυτή την προσπάθεια, επιδιώκουμε να φέρουμε σε επαφή τα παιδιά μας με προσωπικότητες, που διακρίνονται με τη δράση και την προσφορά τους στην περιοχή μας».
Με την αφορμή, λοιπόν, τη συμπλήρωση ενός χρόνου από τον θάνατο του μεγάλου ευεργέτη της πόλης Χαράλαμπου Τσιμά και της γιορτής του Αγίου Χαραλάμπους, που τίμησε στις 10 Φεβρουαρίου η Εκκλησία, οι μαθητές της Ε’ τάξης είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν την πορεία και το έργο του ξεχωριστού ανθρώπου.
«Μπορεί ως σχολείο να μην είχαμε κάποια προσωπική επαφή, αλλά είχαμε τη δυνατότητα να δούμε τη διάθεση προσφοράς του με τη δωρεά που έκανε στο γειτνιάζον, με το σχολείο μας, Ιδρυμα Ορφανοτροφείο Βόλου. Με αποφασιστικότητα και αμεσότητα σε σύντομο χρόνο, ο χώρος του αναγνωστηρίου των παιδιών του Ιδρύματος μεταμορφώθηκε και έγινε λειτουργικός. Η χαρά των παιδιών και της διοίκησης ήταν πολύ μεγάλη, αλλά η χαρά του ευεργέτη ήταν μεγαλύτερη, όταν εγκαινιάστηκε η αίθουσα. Σαν μικρό παιδί μετέφερε την αισιοδοξία ότι το καλό είναι γύρω μας και θα επικρατήσει και για τον λόγο αυτόν δεν χρειάζεται απαισιοδοξία. Δεν ήταν λίγοι οι μαθητές μας, που μου εξέφρασαν τότε το αίτημα να κάνουμε μια αντίστοιχη αίθουσα και στο σχολείο μας» αναφέρει ο διευθυντής του σχολείου.
Παιδιά με ευαισθησίες
Τα παιδιά από τα δημοσιεύματα του τοπικού Τύπου παρακολούθησαν την επί δεκαετίες προσφορά του στον Βόλο και γενικότερα στη Μαγνησία, καθώς και το μεγάλο φιλανθρωπικό του έργο, με σημαντικές δωρεές και χορηγίες σε ανήμπορους ανθρώπους, αλλά και σε μεγάλα ευαγή νοσηλευτικά ιδρύματα.
Δωρεές σε φοιτητές, οικονομική βοήθεια σε αυτούς που τη ζητούσαν και είχαν ανάγκη, ήταν οι περιπτώσεις που έκαναν τα παιδιά να αναρωτιούνται αν όλα αυτά είναι αλήθεια, γιατί η καθημερινότητα την τελευταία δεκαετία έδειχνε μόνο το σκληρό πρόσωπο σε πολλούς συμπολίτες. «Τα παραδείγματα πολλά και αδιάψευστα και τα στοιχεία όμως που τους συγκινούσαν περισσότερο ήταν η σεμνότητα και οι χαμηλοί τόνοι στην κάθε κίνηση της καθημερινής του ζωής» τονίζει ο Πασχάλης Δήμου.
Τα παιδιά διατύπωσαν πολλές φορές την απορία, «πώς ο κύριος Μπάμπης δεν περηφανεύεται για τα όσα έχει κάνει;», ενώ διαπίστωσαν ότι η σεμνότητα, η εργατικότητα, αλλά και η σοβαρότητά του δεν χαρακτήριζαν μόνο τον ίδιο, αλλά και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς του.
Ο διευθυντής του σχολείου τούς ενημέρωσε ότι οι κόρες του Χαράλαμπου Τσιμά εργάζονται στον εκπαιδευτικό χώρο, με τα παιδιά να διαπιστώνουν ότι «το μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει» και «η δύναμη του καλού υπάρχει σε αυτή την οικογένεια».
Αφησε μεγάλο έργο
Οι μαθητές συγκέντρωσαν στοιχεία για τον Χαράλαμπο Τσιμά, ο οποίος γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Βόλο ακολουθώντας μια κινηματογραφική πορεία ζωής, φεύγοντας σε μικρή ηλικία για την Αιθιοπία, όπου δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά στήνοντας μία επιχείρηση υπεραγοράς προϊόντων. Μια επιχείρηση που με τα χρόνια έγινε η μεγαλύτερη στην αφρικανική χώρα και ειδικά στην πρωτεύουσα Αντίς Αμπέμπα. Οι ντόπιοι, για να τον τιμήσουν, ονόμασαν μια ολόκληρη περιοχή με το όνομά του σε «Μbampis» από το Χαραλάμπης.
Η εργατικότητα, η εμπιστοσύνη στον άνθρωπο και η θετική ενέργειά του δεν τον εμπόδισαν, όταν το Μάιο του 1975 η στρατιωτική κυβέρνηση της Αιθιοπίας εθνικοποίησε την υπεραγορά και το σπίτι του αναγκάζοντάς τον να επιστρέψει οικογενειακώς στον Βόλο, μέχρι που το 1999 η νέα αιθιοπική κυβέρνηση αποφασίζει να του επιστρέψει τα ακίνητά του, τα οποία παραλαμβάνει τον Ιανουάριο του 2000 σε τραγική κατάσταση. Με την επιμονή του ξανάγινε η επιχείρησή του η πιο γνωστή και μεγάλη στην Αντίς Αμπέμπα. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του είχε επιστρέψει στη γενέτειρά του.
Το σπουδαίο έργο του αναγνωρίστηκε και από την Ιερά Μητρόπολη Δημητριάδος με την απονομή της Ανώτατης Τιμητικής Διάκρισης της Ιεράς Μητροπόλεως, δηλαδή τον Χρυσό Σταυρό, μετά Διπλώματος, ως ελάχιστο αντίδωρο για όσα κατά καιρούς είχε προσφέρει, αλλά κι από πλήθος φορέων και προσωπικοτήτων.
«Οι μαθητές μας από την πορεία της ζωής του αείμνηστου συμπολίτη μας, διαπίστωσαν το έργο της θυσίας και της προσφοράς τόσο στη χώρα, όπου διακρίθηκε, την Αιθιοπία, αλλά και στη συνέχιση, στο πρόσωπό του, της μακραίωνης παράδοσης των μεγάλων ευεργετών της πόλης μας, οι οποίοι αν και ξεκίνησαν με λίγα υλικά αγαθά, στην πορεία της ζωής τους διέπρεψαν, πλούτισαν, αλλά ποτέ δεν ξέχασαν την πατρίδα και τους συμπολίτες τους, ευεργετώντας, με κάθε τρόπο, τη γενέθλια γη τους» επισημαίνει ο Πασχάλης Δήμου.
Τιμώντας «τον άνθρωπο, τον ευεργέτη, τον καλό άνθρωπο», φιλοτέχνησαν ένα σεμνό λεύκωμα, το οποίο κυκλοφόρησε με τη μέριμνα του σχολείου, με τη ζωή και το έργο του δικού τους «Μπάμπη» και το προσέφεραν στους οικείους του, με την ευχή να διατηρήσουν ακμαία τη μνήμη με πίστη στις αρχές του. Βέβαια δεν ήταν λίγα τα παιδιά που εξέφρασαν την επιθυμία «να δραματοποιήσουμε τη ζωή του κυρίου Μπάμπη, για να δείξουμε, ότι στο τέλος το καλό κερδίζει!».
