Την απώλεια μιας εμβληματικής προσωπικότητας θρηνούν η Δράκεια, η Αγριά και η Μαγνησία, αποτίοντας φόρο τιμής στη μνήμη του Σταύρου Ζερμπίνου, ο οποίος έφυγε προχθές από τη ζωή πλήρης ημερών. Ο Σταύρος Ζερμπίνος υπήρξε ο τελευταίος επιζών από τα παιδιά που άφησαν ελεύθερα οι Γερμανοί πριν τη μαζική εκτέλεση των Δρακειωτών στις 18 Δεκεμβρίου 1943, ενώ συμμετείχε κάθε χρόνο στις εκδηλώσεις μνήμης, κρατώντας ζωντανή τη νεότερη ιστορία.
Ρεπορτάζ: ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΥΔΡΑΙΟΥ
Ιδιαίτερα γνωστός και εξαιρετικά αγαπητός σε όλους, ο 92χρονος Σταύρος Ζερμπίνος, κάθε χρόνο στην κατάθεση στεφάνων ήταν παρών, διάβαζε ένα – ένα τα ονόματα των αδικοχαμένων Δρακειωτών και συντετριμμένος αγκάλιαζε το μάρμαρο με τους ήρωες της μαρτυρικής Δράκειας.
Οι μνήμες του Σταύρου Ζερμπίνου χαράχτηκαν βαθιά στην ψυχή του, έζησε τις τραγικές ώρες πριν την εκτέλεση φτάνοντας κι αυτός ένα βήμα πριν τον θάνατο. Οι Γερμανοί άφησαν ελεύθερα τα παιδιά κάτω των 18 ετών κι έτσι ο Σταύρος Ζερμπίνος, ο οποίος ήταν 13 ετών, σώθηκε. «Εζησε όλη τη θηριωδία των Γερμανών αντικρίζοντας τον σωρό με τα 115 πτώματα και τα ουρλιαχτά των γυναικών που έψαχναν τον άνθρωπό τους στο ματωμένο ρέμα. Θα θυμόμαστε πάντα το βλέμμα του» σημείωσε σε σχετική ανάρτηση η πρόεδρος του Αναπτυξιακού και Πολιτιστικού Συλλόγου «Η Δράκεια» Αθανασία Λύτρα.
Στη μνήμη και τις καρδιές όλων έμεινε βαθιά αποτυπωμένη η συγκίνηση του Κώστα Ζερμπίνου, ο οποίος υπογράμμιζε «αδέλφια, δεν σας ξεχνώ ποτέ», κάθε φορά που αγκάλιαζε το μνημείο με τα ονόματα των θυμάτων του Ολοκαυτώματος της Δράκειας. Με αυτή τη φράση έκλεισε τον επικήδειο που εκφώνησε ο Βλάσης Βολιώτης, ερευνητής της τοπικής ιστορίας, υπογραμμίζοντας ότι «αποτέλεσε τη ζωντανή μνήμη των γεγονότων».
Στην εξόδιο ακολουθία, που τελέστηκε χθες στον ιερό ναό Αγίου Γεωργίου Αγριάς, οικείοι, συγγενείς και συντοπίτες απηύθυναν σε κλίμα οδύνης το τελευταίο αντίο, παρουσία της αντιπεριφερειάρχη Μαγνησίας Δωροθέας Κολυνδρίνη, του προέδρου της Τοπικής Κοινότητας Δράκειας Νίκου Κάπελα, εκπροσώπων συλλόγων και φορέων.
Συγκλονιστική ιστορία
Στιγμές φρίκης βίωσε η Δράκεια στις 18 Δεκεμβρίου του 1943 με τραγικό απολογισμό 115 κατοίκους του χωριού να εκτελούνται από τους Γερμανούς. Βαρύς ο φόρος αίματος για το μαρτυρικό χωριό, με τα ονόματα των εκτελεσμένων στο μνημείο που έχει ανεγερθεί στον τόπο της εκτέλεσης, να θυμίζουν στους νεώτερους την τραγική επέτειο.
Ανεξίτηλα χαραγμένες οι στιγμές της φρίκης στην σκέψη του τελευταίου επιζόντα του ολοκαυτώματος, ο οποίος ανακαλούσε πάντα με πόνο ψυχής εικόνες της πιο δραματικής μέρας που βίωσε το χωριό. Σύμβολο για τις επόμενες γενιές ο κ. Ζερμπίνος, ο οποίος κατοικούσε στην Αγριά, ξεδίπλωσε στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ καρέ – καρέ, τις αναμνήσεις που σημάδεψαν την παιδική του ηλικία, καταθέτοντας την ψυχή του στην φράση «ποτέ πια πόλεμος».
Κάθε χρόνο την ίδια μέρα, η Δράκεια θρηνεί, με τον τοπικό Πολιτιστικό Σύλλογο να διατηρεί άσβεστη την ιστορική μνήμη υπογραμμίζοντας: «Ηταν 17 Δεκεμβρίου 1943 όταν σε μια συμπλοκή ανταρτών με γερμανικά στρατεύματα στην περιοχή Αλυκόπετρα σκοτώθηκαν δύο Γερμανοί στρατιώτες και τραυματίστηκε ένας».
Συνολικά 120 Δρακιώτες προς εκτέλεση ως αντίποινα για δύο Γερμανούς που σκοτώθηκαν συν ένα τραυματία. Κανείς δεν ήξερε τι θα ξημερώσει για τους κατοίκους, ακριβώς μια εβδομάδα πριν τα Χριστούγεννα. Με συνοπτικές διαδικασίες συγκέντρωσαν όλους τους άνδρες του χωριού στο κεντρικό καφενείο, ενώ τα ξημερώματα άφησαν ελεύθερα τα παιδιά κάτω των 17 ετών.
Εικόνες φρίκης
Ανάμεσα στα επτά παιδιά που άφησαν ελεύθερα οι Γερμανοί, λίγες ώρες πριν τη μαζική εκτέλεση τα ξημερώματα της 18ης Δεκεμβρίου 1943, ο Σταύρος Ζερμπίνος, ο οποίος συγκινούνταν βαθύτατα κάθε φορά που αντικρίζει την μαρμάρινη πλάκα με τα ονόματα των αδικοχαμένων Δρακειωτών, ψέλλιζε όλα τα ονόματα, ένα προς ένα, ανοίγοντας τα χέρια του σε μα μεγάλη αγκαλιά.
Καταθέτοντας στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ τις αναμνήσεις του από την πιο τραγική στιγμή στην ιστορία του χωριού, ανέφερε σε παλαιότερο δημοσίευμα: «Το πρωί μας πήραν και πήγαμε σε ένα σπίτι κοντινό. Από κει δεν μας άφησαν μόνους μας. Εστειλαν και τρεις Γερμανούς με ένα πολυβόλο πίσω μας και το έβαλαν έξω από το σπίτι. Εκεί που αναρωτιόμασταν τι θα συμβεί, άρχισε το «μπαμ». Επαιρναν ανά τρεις, όσους είχαν συλληφθεί και βρίσκονταν στο καφενείο και τους πήγαιναν μπροστά στον Γερμανό που τους σκότωνε με το πιστόλι του. Πώς άντεξε και σκότωσε τόσους ανθρώπους;».
Μια φωτοβολίδα σήμανε το τέλος της επιχείρησης και «μαζεύουν οι Γερμανοί το κιβώτιο, κλείνουν το πολυβόλο και φεύγουν τρέχοντας» αφηγήθηκε ο κ. Ζερμπίνος.
Τα γερμανικά στρατεύματα εκτέλεσαν εν ψυχρώ 115 ψυχές σε μια ρεματιά κοντά στην πλατεία, αφήνοντας πίσω τους θρήνο, θλίψη, πόνο, και οργή… Η πλατεία γέμισε με ορφανά και χήρες που αναζητούσαν στον σωρό με τα πτώματα τον άνθρωπό τους, ενώ έγινε ένας μεγάλος ομαδικός τάφος στον προαύλιο χώρο του Αγίου Νικολάου. Το χωριό ερήμωσε και έμειναν μόνο οι αναμνήσεις για να θυμίζουν τα αδικοχαμένα παλληκάρια της Δράκειας που χάθηκαν μέσα σ’ ένα βράδυ.
«Δεν ξεχνώ»
Το σπίτι όπου βρίσκονταν τα παιδιά, περιβαλλόταν από μαντρότοιχο και δεν υπήρχε η δυνατότητα να δουν τι συνέβαινε στην πλατεία. Οι εικόνες φρίκης που αντίκρισαν, λίγο αργότερα, έμειναν βαθιά χαραγμένες στην ψυχή τους.
«Όταν έρχεται αυτή η μέρα στεναχωριέμαι πάρα πολύ και κλαίω. Σκέφτομαι τους άλλους που έφυγαν. Εχω μείνει ο τελευταίος, και κάπου – κάπου φοβάμαι, σκέφτομαι, λυπάμαι, και αναρωτιέμαι γιατί τους σκότωσαν. Ακούγαμε τα πολυβόλα κι έβλεπα και το πολυβόλο που ήταν έξω. Εβλεπα από μια χαραμάδα τους κάλυκες που πετιόνταν και αναρωτιόμασταν τι συνέβαινε» είχε αφηγηθεί στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ ο Σταύρος Ζαρμπίνος.
Νεαρά παιδιά ηλικίας 18 ετών έως ηλικιωμένοι 85 ετών, ο τραγικός απολογισμός. Σε όλη την μετέπειτα ζωή του παρέμειναν ανεξίτηλες οι μνήμες της συγκεκριμένης μέρας κι ένα αναπάντητο ερώτημα διατύπωνε με πόνο ψυχής μέχρι το τέλος της ζωής του: «Ρώτησαν τη μητέρα στη Δράκεια που έμεινε χήρα με τέσσερα ορφανά πώς θα τα μεγαλώσει;».
Συγκλονιστική εικόνα
Συγκλονιστικό ιστορικό τεκμήριο η φωτογραφία του Σταύρου Ζερμπίνου στο μνημείο των πεσόντων της Δράκειας. «Σ’ εμένα τουλάχιστον αυτή η εικόνα έχει γίνει κάτι σαν επαναλαμβανόμενος κτύπος στο ρολόι της μνήμη μου. Κάθε χρόνο στις 18 του Δεκέμβρη.
Είναι η στιγμή που κάθε χρόνο ο Σταύρος Ζερμπίνος αγκαλιάζει νοερά τους εκτελεσμένους. Τους μιλάει και τους λέει ότι δεν τους ξέχασε ούτε μια στιγμή από εκείνη το ματωμένη μέρα της 18ης Δεκέμβρη του 43. Εκείνη τη μέρα που το χωριό ετοιμάζονταν να γιορτάσει τον Αγιο Μόδεστο. Εκείνο το χειμωνιάτικο συννεφιασμένο χάραμα, που αυτόν και άλλα έξι παιδιά κάτω των 15, οι μακελάρηδες του Χίτλερ τα άφησαν να φύγουν από το καφενείο της πλατείας που είχαν όλους τους άντρες συγκεντρωμένους. Τα τελευταία χρόνια ο μπαμπά Σταύρος είχε παρέα τον φίλο του τον Γιάννη» έγραψε, μεταξύ άλλων, σε κείμενο «με την καρδιά γραμμένο» ο Απόστολος Κ. Αποστολάκης, «ψυχή» του Συλλόγου ΣΙΜΕΑ, αναφερόμενος στα γεγονότα που σημάδεψαν ανεξίτηλα τη Δράκεια.
