Ο αγαπημένος των παιδιών μιλά στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ για την κοινωνική αποστολή του χαμόγελου στον καιρό της πανδημίας
Αρχισε με το «Ουράνιο Τόξο» στα μέσα της δεκαετίας του ΄80 και επέστρεψε με τα «1.000 χρώματα του Χρήστου», κατακτώντας κορυφαία θέση στις τηλεοπτικές εκπομπές, που απευθύνονται σε παιδιά, ενώ προσελκύουν το ενδιαφέρον και των μεγάλων. Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα τηλεόρασης, που είχε χθες την τιμητική της, ο Χρήστος Δημόπουλος, αγαπημένος συγγραφέας και τηλεπαρουσιαστής μιλά στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ για τη σημασία του χαμόγελου στα δύσκολα. Με σκέψη αισιόδοξη, ξεφυλλίζει τις σελίδες της ελπίδας, σε συνέντευξη καρδιάς, που επιχειρεί να μεταφέρει θετικά μηνύματα στην αιχμή της πανδημίας.
Συνέντευξη στη ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΥΔΡΑΙΟΥ
Κοινωνική αποστολή το χαμόγελο στα δύσκολα;
Οχι δα! Περισσότερο είναι στάση ζωής, θα έλεγα. Αλλωστε, ακόμα και στα δύσκολα, έχουμε ένα σωρό λόγους να χαμογελούμε. Αρκεί να σκεφτούμε πως στο σπίτι μας έχουμε ηλεκτρικό, τρεχούμενο νερό, τηλέφωνο και τηλεόραση. Εδώ που τα λέμε και μόνο ότι έχουμε σπίτι, ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μας, αυτό δεν νομίζετε πως είναι από μόνο του ικανός λόγος για να μας κάνει να χαμογελούμε; Για να μην προσθέσω και τους «έξτρα» λόγους, το φεγγάρι, τη μουσική, το κελάηδημα των πουλιών… Για όλα αυτά χαμογελώ συνέχεια. Δεν είναι ώρα για γκρίνιες. Αυτό μας έλειπε!
Ανάσα θετικής σκέψης, τονωτική ένεση αισιοδοξίας τα «Χίλια χρώματα του Χρήστου» στο θολό τοπίο της πανδημίας;
Κάθε εκπομπή για παιδιά ανοίγει, νομίζω, παράθυρο στη θετική σκέψη και την αισιοδοξία. Καθίστε και δείτε πώς μιλούν τα παιδιά, τι ονειρεύονται, πώς αντιμετωπίζουν τον κόσμο μέσα από τα καθαρά τους μάτια και πώς η ψυχούλα τους έχει τη σοφία και τη δύναμη να βρίσκει την ευτυχία στα πιο απλά. Ας πάρουμε μαθήματα από τα παιδιά. Δώστε τους ένα κομμάτι χαρτί και ένα ψαλίδι και είναι ικανά να δημιουργήσουν κόσμους ολόκληρους.
Πώς αποκωδικοποιεί την έννοια της αόρατης απειλής, της αβεβαιότητας, του φόβου για την επόμενη μέρα ένας συγγραφέας και τηλεπαρουσιαστής, που επικοινωνεί με ενήλικες και παιδιά, για να αφηγηθεί ιστορίες, που μιλούν για δημιουργία;
Εμείς, ναι, έχουμε την απειλή του ιού, φοβόμαστε για την υγεία μας, για τη δουλειά μας, για τους δικούς μας ανθρώπους. Ζούμε κάτι που δεν έχουμε ξαναζήσει. Να κάτσουμε, όμως, λίγο να σκεφτούμε; Θυμάμαι τον πατέρα μου να μου διηγείται ιστορίες απ’ την Κατοχή. Τότε που περπατούσε στον δρόμο κι έπρεπε να πηδά πάνω απ’ τα πτώματα. Λίγες εκατοντάδες χιλιόμετρα από μας, υπάρχουν σπίτια που βομβαρδίζονται, παιδιά που πατούν νάρκες, μανάδες που κουβαλούν νερό στην πλάτη, κόσμος που πεινά. Υπάρχει πολύ μεγαλύτερη δυστυχία στον κόσμο απ’ όση μπορούμε να φανταστούμε από τη βολή του καναπέ μας.
Ως συγγραφέας, γράφω παραμύθια, που μιλούν για γοργόνες και δράκους, για χαζούς βασιλιάδες και τρελούς. Παραμύθια, που, αν τα διαβάσει κανείς δεύτερη και τρίτη φορά, βρίσκει πως δεν αφηγούνται απλώς μια ιστορία. Μιλούν για τη διαφορετικότητα, για τον φόβο, για τον πόλεμο, για την αγάπη.
Ως τηλεπαρουσιαστής προσπαθώ ν’ ανοίξω ένα παράθυρο στους τηλεθεατές μου, απ’ όπου μπορεί να τρυπώσουν η τρυφεράδα κι η ελπίδα!
Η εξαιρετικά κρίσιμη περίοδος που διανύουμε, αφήνει, άραγε, περιθώρια να αναζητήσουμε το κρυμμένο παιδί στην ψυχή μας, να ονειρευτούμε;
Μα, θέλει και ρώτημα; Θα έλεγα, μάλιστα, πως αυτή η περίοδος προσφέρεται κατεξοχήν για ενδοσκόπηση! Η καραντίνα, ο αναγκαστικός εγκλεισμός δεν έχουν μόνον αρνητικές συνέπειες. Για πρώτη μας φορά διαπιστώνουμε πως έχουμε πολύ χρόνο στη διάθεσή μας. Χρόνο που πάντοτε παραπονιόμασταν ότι μας λείπει! Ε, δεν είναι αυτό μια χρυσή ευκαιρία να κάτσουμε λιγάκι με τον εαυτό μας, να σκεφτούμε, να κάνουμε τον απολογισμό μας, να δούμε πού τα πήγαμε καλά και πού τα θαλασσώσαμε; Ν’ ανοίξουμε το βιβλίο που με χίλιες δυο δικαιολογίες δεν προλαβαίναμε τάχατες να διαβάσουμε; Να παίξουμε τις μουσικές, που δεν προφταίναμε ν’ ακούσουμε; Και, φυσικά, να ονειρευτούμε! Χωρίς τα όνειρα, η ζωή μας είναι ανούσια.
Η παρουσία παιδιών στην εκπομπή σας είναι έμμεσο μήνυμα ελπίδας;
Μα, φυσικά. Εγώ, μάλιστα, δεν θα έλεγα έμμεσο. Θέλω να έχω παιδιά στην εκπομπή. Και, ξέρετε, δεν τα διαλέγουμε τα παιδιά, δεν κάνουμε «κάστινγκ». Τηρούμε απλώς σειρά προτεραιότητας. Γι’ αυτό θα δείτε παιδιά ζωηρά, ομιλητικά και πανέξυπνα και παιδιά μαγκωμένα, που τα διακρίνει συστολή. Μα, ακόμα κι έτσι, κάθε παιδί έχει κάτι να μας διδάξει. Δεν έχετε παρά να παρατηρήσετε το βλέμμα τους, ν’ ακούσετε τα σχόλιά τους, να γελάσετε με τις ατάκες τους και θα καταλάβετε πως αυτά δεν κάνουν κανένα λάθος. Ολα τα λάθη τα κάνουμε εμείς οι μεγάλοι. Μη μου πείτε πως το κοριτσάκι, που στην ερώτηση «τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις» μου απάντησε «άλογο!» έκανε λάθος. Ενα παιδί, που θέλει να γίνει άλογο και όχι τραγουδίστρια, για μένα είναι ένα πολύ σοφό παιδί. Κι αυτή ακριβώς είναι και η ελπίδα μας. Τα παιδιά μας!
Τι σας προκαλεί μεγαλύτερη εντύπωση συζητώντας μαζί τους;
Η αμεσότητά τους, το καθάριο βλέμμα τους, ο σουρεαλισμός τους. Ποτέ δεν είμαι έτοιμος για τις απαντήσεις τους και γι’ αυτό κάθε εκπομπή είναι μια απόλαυση για μένα. Κι όχι μόνο για μένα, αλλά και για όλους μέσα στο στούντιο.
Ευχάριστες ιστορίες είναι το «φάρμακο» για να αποφορτιστούμε από το βαρύ κλίμα που επικρατεί;
Δεν μπορεί, βέβαια, να κρατάμε συνέχεια κλειστό το παράθυρο στον κόσμο. Εκεί έξω συμβαίνουν φριχτά πράγματα. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, αυτά θα τα μάθουμε, θα τα δούμε στην τηλεόραση, θα τ’ ακούσουμε στο ραδιόφωνο. Κι όχι μόνον εμείς, αλλά αναπόφευκτα και τα παιδιά μας. Και δεν είναι σωστό να τα κρατήσουμε κλεισμένα μέσα σε μια φούσκα προστασίας. Εδώ, αυτό που πρέπει να κάνουμε, είναι να τους εξηγήσουμε τι συμβαίνει. Να τους δώσουμε να καταλάβουν πως πρέπει να προσέχουν, να πλένουν τα χέρια τους, να φορούν τις μάσκες, να κρατούν αποστάσεις. Οχι όμως από φόβο, αλλά γιατί έτσι είναι το σωστό. Γιατί μόνον έτσι θα έχουν την υγεία τους. Και, φυσικά, όσο μπορούμε, ας αποφεύγουμε να παρακολουθούμε ειδήσεις και ας διαλέγουμε ευχάριστες ταινίες. Στην περίοδο της πανδημίας, θα προτιμούσα να παρακολουθήσω μια ωραία κωμωδία, παρά ένα αστυνομικό θρίλερ, που από τα πρώτα πλάνα θα μετρήσω ήδη έξι νεκρούς!
Ποιες αποχρώσεις έχει, τελικά, η ελπίδα στην «καρδιά» της πανδημίας; Πώς μπορούμε να τη διακρίνουμε;
Από αποχρώσεις, άλλο τίποτα! Το «Ουράνιο Τόξο», που παρουσίαζα παλιά, είχε επτά χρώματα. Τώρα διάλεξα για την εκπομπή έναν διαφορετικό τίτλο: «1.000 χρώματα του Χρήστου», γιατί έχει 993 περισσότερα χρώματα! Ακόμα και στους πιο ζοφερούς καιρούς, ακόμα και στις πρωτόγνωρες καταστάσεις που βιώνουμε, η ελπίδα υπάρχει πάντα εκεί. Και καθρεφτίζεται στο βλέμμα των παιδιών. Αρκεί να έχουμε την ικανότητα να απεκδυθούμε τον μανδύα της σοβαροφάνειας και του καθωσπρεπισμού, να σκύψουμε με όση αγάπη διαθέτουμε στα παιδιά μας και να μάθουμε από τα σοφά αυτά πλάσματα πώς πρέπει να ζήσουμε τη ζωή μας!
Βραβευμένη παιδική εκπομπή
Ο Χρήστος Δημόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα. Από το 1986 ώς το 1989 και από το 2001 ώς το 2013 είχε την επιμέλεια και παρουσίαζε στην ΕΡΤ την εκπομπή «Ουράνιο Τόξο», που τιμήθηκε δυο φορές (2005 και 2008) με το Βραβείο Καλύτερης Ελληνικής Παιδικής Εκπομπής.
Από το 2019 ώς σήμερα, παρουσιάζει την ίδια εκπομπή, αλλά με νέο τίτλο: «1.000 χρώματα του Χρήστου».
Από το 2013 άρχισε να γράφει βιβλία για παιδιά και ώς σήμερα έχει εκδώσει πάνω από είκοσι βιβλία με κατασκευές, παραμύθια και περιπέτειες. Τρία νέα βιβλία του πρόκειται να εκδοθούν τον Ιανουάριο από τις εκδόσεις Ψυχογιός.
