Η Χαρά – Δάφνη Μουτζούρη από τη Σκιάθο έχει θέσει ως στόχο ζωής την προσφορά στον συνάνθρωπο
Γεύση και άρωμα ελπίδας έχουν οι κοινωνικές δραστηριότητες που αναπτύσσει από μικρή ηλικία νεαρό κορίτσι από τη Σκιάθο, με φωτεινό χαμόγελο και αστείρευτη αισιοδοξία. Για τη Χαρά – Δάφνη Μουτζούρη η μαγειρική είναι κάτι παραπάνω από γαστρονομικές δημιουργίες, είναι ψυχή, έκφραση και πάνω απ’ όλα χαμόγελο.
Ρεπορτάζ: ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΥΔΡΑΙΟΥ
Εξαιρετικά ευαισθητοποιημένη, τρέφει ιδιαίτερη αγάπη στα παιδιά και εργάζεται ως μαγείρισσα στο Χατζηκυριάκειο στην Αθήνα, αναπτύσσοντας, παράλληλα, εθελοντικές δραστηριότητες με επίκεντρο τα παιδιά και την μαγειρική, δίνοντάς τους την ευκαιρία να βιώσουν την χαρά της δημιουργίας και να γευτούν, στην συνέχεια, τους καρπούς της προσπάθειάς τους.
Μιλώντας στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ για την ζωή της, αναφέρει: «Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Σκιάθο, πέρασα πολλά καλοκαίρια στο χωριό της μαμάς μου, στο σπίτι των παππούδων στο Μούρεσι Πηλίου. Στα 19 μου έφυγα για σπουδές στην Αθήνα, μαγειρική, ζαχαροπλαστική και αρτοποιία στη σχολή le monde. Πραγματοποίησα πολλά σεμινάρια γαλλικής ζαχαροπλαστικής και πρόσφατα έλαβα μια ακόμη πιστοποίηση πάνω στη vegan ζαχαροπλαστική. Είμαι καθηγήτρια ζαχαροπλαστικής στο ΙΕΚ Όμηρος στον Πειραιά, δούλεψα σε ξενοδοχεία εστιατόρια ζαχαροπλαστεία και το 2006 βρέθηκα στη μεγάλη οικογένεια του Χατζηκυριάκειου ιδρύματος».
Χαρακτηρίζει δώρο και ευλογία που λίγοι έχουν την ευκαιρία που της δίνεται να μαγειρεύει για τα παιδιά, για να προσθέσει ότι «το μεγαλύτερο βραβείο για μένα είναι όταν έρχονται και με αγκαλιάζουν, λέγοντας πόσο νόστιμο είναι το φαγητό. Οταν βλέπω τα χαμόγελά τους και τη χαρά τους όταν έρχονται στην κουζίνα να κάνουμε κουλουράκια και να παίξουμε με την σοκολάτα η αλευροπόλεμο και ας ξέρω ότι μετά θα μου πάρει δύο ώρες να καθαρίσω».
Δηλώνει τυχερή «γιατί έχω πάρει πολλή αγάπη και από τι σπίτι μου και από τους φίλους μου, που για μένα είναι οικογένειά μου. Είμαι τυχερή γιατί έχω ένα σπίτι, μια εργασία που την αγαπώ πολύ, έχω υγεία, έχω πατρίδα και το πιο σημαντικό, έχω ελευθερία, έχω τα πάντα, οπότε το να προσφέρω εθελοντική εργασία και να δείχνω την αλληλεγγύη μου σε ομάδες που δεν έχουν τα πιο σημαντικά αγαθά, είναι το λιγότερο», όπως λέει.
Βρέθηκε στο λιμάνι του Πειραιά το 2016 με το μεγάλο κύμα των προσφύγων, μαζί με δεκάδες αλληλέγγυους, προσφέροντας τα αναγκαία, φαγητό, τρόφιμα, ρούχα, μα πάνω απ’ όλα ένα ζεστό χαμόγελο. Παράλληλα συμμετέχει σε εθελοντικές ομάδες, μαγειρεύοντας φαγητό για άπορους και άστεγους, κάνοντας πράξη το όνειρό της «να μην υπάρχει πεινασμένο παιδί, άνθρωπος, ζώο, να μην υπάρχει αδικία σε αυτόν τον κόσμο».
Πεμπτουσία της ζωής είναι για την ίδια η προσφορά στον άνθρωπο κι όπως αναφέρει στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ θα ήθελε να ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο, προσφέροντας εθελοντική εργασία, ανοίγοντας πηγάδια στα φτωχά χωριά της Αφρικής, μαγειρεύοντας για τα ορφανά παιδιά της Γουατεμάλα, μαζεύοντας καλαμπόκι στα βουνά της Chiapas στις κοινότητες των Ζαπατίστας.
«Οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να δημιουργήσουν σπίτια, να αποκτήσουν αυτοκίνητα, καριέρα με μεγάλο όνομα. Εγώ το μόνο που θέλω, είναι να δημιουργήσω χαμόγελα, μάτια χαρούμενα και ευτυχισμένα και αν το νοιώσεις μια φορά αυτό, θέλεις και άλλο και άλλο και άλλο. Ολοι μας έχουμε πολλή αγάπη μέσα μας. Πρέπει να την μοιραστούμε με τους συνανθρώπους μας. Η ζωή είναι όμορφη μόνο όταν προσφέρεις», καταλήγει.
