ΤΟΠΙΚΑ

Αφιέρωμα στον πατέρα μου…

αφιέρωμα-στον-πατέρα-μου-23926

Τρεις γνωστοί Βολιώτες ξεδιπλώνουν συγκινητικές αναμνήσεις στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ και μιλούν για το αποτύπωμα της πατρικής φιγούρας στη ζωή τους

Ξεχωριστή αναμφίβολα η χθεσινή μέρα, που είναι αφιερωμένη στον πατέρα, πρόσωπο καθοριστικό, μαζί με τη μητέρα, για την πορεία ενός παιδιού. Αφορμή για συγκινητικό αφιέρωμα καρδιάς αποτελεί η χθεσινή μέρα του πατέρα, με τρεις γνωστούς Βολιώτες να ανοίγουν συγκινημένοι το άλμπουμ των αναμνήσεών τους στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ, μιλώντας για τους πατεράδες τους, που δεν βρίσκονται στη ζωή.

Ρεπορτάζ: ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΥΔΡΑΙΟΥ

Μετά την αρχική έκπληξη για την ιδέα να ιχνηλατήσουμε την σημασία της πατρικής φιγούρας μέσα από τρεις παράλληλες αφηγήσεις, οι τρεις Βολιώτες που συμμετέχουν στο ρεπορτάζ του ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΥ, δέχτηκαν πρόθυμα να αναζητήσουν στο άλμπουμ των αναμνήσεών τους, στιγμιότυπα ζωής και συγκινητικά συναισθήματα.

Ο Αλέξανδρος Ψυχούλης μιλά για τον πατέρα του Δημήτρη Ψυχούλη

Με έκδηλη συγκίνηση μιλάει για τον πατέρα του ο Αλέξανδρος Ψυχούλης, βραβευμένος εικαστικός και καθηγητής στο τμήμα Αρχιτεκτόνων – Μηχανικών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Ο αείμνηστος Δημήτρης Ψυχούλης, χημικός – οινολόγος, δημιουργός της Γκαλερί «Ψυχούλη», υπήρξε πολυδιάστατη προσωπικότητα και λάτρης της τέχνης, ασχολήθηκε ερασιτεχνικά με τη ζωγραφική και αγαπούσε ιδιαίτερα την φύση και το περιβάλλον, ενώ παράλληλα ήταν κυνηγός και ψαράς με πολλά «τρόπαια» στο ενεργητικό του.

Καθοριστική η πατρική φιγούρα για τον Αλέξανδρο, που κληρονόμησε τα καλλιτεχνικά γονίδια του πατέρα του αλλά και της μητέρας του Αφροδίτης, αναπτύσσοντας την δική του εικαστική διαδρομή, που κοσμείται από πολλά βραβεία. Πατέρας ο ίδιος δύο κοριτσιών, μεταφέρει στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ αναμνήσεις, εμπειρίες και συναισθήματα, που έχουν καταγραφεί ανεξίτηλα στην ψυχή του. «Ηταν άνθρωπος της αυτάρκειας ο πατέρας μου. Μπορούσε να μείνει στο δάσος και να επιβιώσει. Ηξερε τα πάντα και τα φυτά και να φτιάχνει πράγματα και ήξερε τα πάντα για τις καλλιέργειες. Αυτό που ήταν καθοριστικό για μένα, είναι ότι με έμαθε να εκτιμώ τη φύση, να την σέβομαι και να καλλιεργώ την γη. Θυμάμαι ότι ήμουνα στο Μικρό και ερχόταν από τον Πλατανιά που έμενε, πάντα, όσο ήμουν φοιτητής και μου έβαζε έναν μπαξέ. Μετά τον θάνατό του, θέλοντας να τιμήσω τη μνήμη του, καλλιεργώ έναν μπαξέ, σαν να ήταν η συνέχεια του πατέρα μου» αφηγείται ο γνωστός εικαστικός.

Οι συναισθηματικοί δεσμοί παραμένουν ακατάλυτοι, με τον Αλέξανδρο Ψυχούλη να ομολογεί ότι «εκείνο που μου έχει λείψει πάρα πολύ είναι ότι μπορούσες να κάνεις μια βόλτα στο δάσος και να σου πει όλα τα ονόματα των φυτών που συναντούσε ή να σου δείξει τις ιδιότητές τους. Μετά τον θάνατό του δεν έχω κάποιον να πάω στο δάσος και να μου πει τα ονόματα των φυτών. Μου λείπει πάρα πολύ η παρουσία του», τονίζει, ανατρέχοντας στην ταινία μικρού μήκους που δημιούργησε, με πρωταγωνιστή τον πατέρα του.

Από παιδί στον σινεμά

Ο Αιμίλιος Σουβατζής σε μικρή ηλικία με τον πατέρα του Μιχάλη

Με ανάλογα συναισθήματα μιλάει για τον πατέρα του ο Αιμίλιος Σουβατζής, πολιτικός μηχανικός, ο οποίος εργάστηκε στον Δήμο Βόλου για πολλά χρόνια. Με πολύ μεγάλη συγκίνηση ανατρέχει σε παλιές φωτογραφίες των παιδικών του χρόνων όπου κυριαρχεί η φιγούρα του πατέρα του Μιχάλη, ο οποίος εργάστηκε για πολλά χρόνια ως μηχανικός κινηματογράφου, στις χρυσές εποχές. Τότε που κάθε γειτονιά της πόλης διέθετε κι ένα συνοικιακό σινεμά.

Ο Μιχάλης Σουβατζής, με ρίζες από την Κωνσταντινούπολη, γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Βόλο και εργάστηκε στην Τιτάνια, στο Rex, στο Αχίλλειο, στον Κρόνο, στην Αΐντα για πολλά χρόνια. Γύρω στο ‘71 όταν έκλεισε η Αΐντα, αναγκάστηκε να αναζητήσει εργασία στην Αθήνα ως ηλεκτρολόγος, για να ολοκληρώσει την επαγγελματική του σταδιοδρομία στο Οξυγόνο και στη συνέχεια σε πολυκατοικία του Βόλου ως θυρωρός. Εφυγε από την ζωή σε ηλικία 90 ετών κι όπως υπογραμμίζει ο Αιμίλιος Σουβατζής, οι μνήμες των παιδικών του χρόνων, τα βιώματα της εφηβείας, τότε που μελετούσε στην καμπίνα προβολής δίπλα στον πατέρα του, καθόρισαν την μετέπειτα πορεία του και την αγάπη του για τον κινηματογράφο.

Σε κλίμα έντονης συγκινησιακής φόρτισης αναφέρεται στον πατέρα του και υπογραμμίζει ότι «η τρομερή μου αγάπη μου για τον κινηματογράφο οφείλεται στον τρόπο ζωής μου. Όταν πήγαινα σχολείο τον έβλεπα ελάχιστα στο μεσημεριανό φαγητό και τα απογεύματα που πήγαινα στον κινηματογράφο πολλές φορές και γενικώς τη μέρα του ρεπό, αλλά παρόλα αυτά, δημιούργησε ένα τρόπο ζωής διαφορετικό». Εντονο το συναίσθημα όταν μιλάει για τον πατέρα του, επισημαίνοντας ότι «ήθελε να σπουδάσω. Ηθελε πάση θυσία να γίνω κάτι καλύτερο από εκείνον. Ημουν πάρα πολύ συνδεδεμένος ψυχικά με τον πατέρα μου, ήταν πάρα πολύ καλός άνθρωπος. Πάντα τον θυμάμαι, μου λείπει η καλοσύνη του, ο τρόπος σκέψης, και όσα έκανε για μένα. Πάντα είχα ένα στήριγμα». Πατέρας ενός γιού ο ίδιος, δεν παραλείπει να τονίσει τον καθοριστικό ρόλο της πατρικής φιγούρας στην ζωή ενός παιδιού.

Εμπορική ιστορία

Το εμπορικό ταλέντο του πατέρα του Γιώργου κληρονόμησε ο Νίκος Σοφιάδης, γνωστός επιχειρηματίας του Βόλου, που συνεχίζει επάξια την οικογενειακή παράδοση. Με αφορμή το ρεπορτάζ, ο γνωστός έμπορος του Βόλου ανατρέχει σε μνήμες της παιδικής και εφηβικής ηλικίας με επίκεντρο τον πατέρα του και τις στιγμές που καθόρισαν την μετέπειτα εξέλιξή του.

Γεννημένος το 1920 ο Γιώργος Σοφιάδης, γιός του μεσίτη Νίκου και της Ελευθερίας Σοφιάδη, είχε τρία ακόμη αδέλφια, τους Γιάννη, Χαράλαμπο και Πάρη. Μαζί με τα αδέλφια του δημιούργησαν οικοτεχνία – υφαντουργείο στον Βόλο, αρχίζοντας την επιτυχημένη τους εμπορική δραστηριότητα. Στην πορεία ο Γιώργος ακολούθησε τη δική του διαδρομή αρχικά ως πλανόδιος, για να δημιουργήσει στη συνέχεια το δικό του κατάστημα ψιλικών, με προβολή στην Ερμού και την Τοπάλη. «Ο πατέρας μου συνεταιρίστηκε στην πορεία με τον θείο μου Γιάννη και διατηρούσαν από κοινού την επιχείρηση» θυμάται.

Περιγράφοντας τον χαρακτήρα του πατέρα του, που έφυγε από τη ζωή το 2000, αναφέρει ότι «ήταν πολύ καλός οικογενειάρχης, μας υπεραγαπούσε, ήταν σωστός και δίκαιος, αλλά και αυστηρός όταν έπρεπε. Με επηρέασε πολύ, γιατί μάθαμε τι είναι οικογένεια, μάθαμε την νοικοκυροσύνη, την πατρική αγάπη».

Παίρνοντας το τιμόνι της οικογενειακής επιχείρησης, ο Νίκος Σοφιάδης, πατέρας δύο παιδιών, υπογραμμίζει ότι «είναι πολύ καθοριστική η πατρική φιγούρα στην οικογένεια, όσο και η μητρική. Γιατί η μάνα φροντίζει τα πάντα, αλλά ο πατέρας είναι συνήθως αυτός που κρατάει το τιμόνι και χαράζουν μαζί την πορεία». Η μέρα του πατέρα, γεμίζει την ψυχή του με έντονα συναισθήματα κι όπως επισημαίνει, ανατρέχοντας στο παρελθόν, η ανάμνηση του πατέρα του, γεννά έντονη συναισθηματική φόρτιση και ανάλογη συγκίνηση.

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου