Ο συνταξιούχος πλοίαρχος Γιάννης Παρίσης αφηγείται απρόοπτα και επιδημίες σε θάλασσες και ωκεανούς
Εκανε τον γύρο του κόσμου κρατώντας το τιμόνι ποντοπόρων πλοίων και για 30 χρόνια όργωσε θάλασσες και ωκεανούς. Ο συνταξιούχος πλοίαρχος Γιάννης Παρίσης βίωσε τις δυσκολίες του επαγγέλματος και πριν από πολλά χρόνια ήρθε αντιμέτωπος με την επιδημία ελονοσίας που μάστιζε την Αφρική. Ο βετεράνος θαλασσόλυκος αφηγείται στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ τα γεγονότα που σημάδεψαν την καριέρα του, υπογραμμίζοντας ότι οι σημερινοί συνάδελφοί του είναι ήρωες, γιατί έρχονται αντιμέτωποι με επικίνδυνες καταστάσεις, όπως η πανδημία που έχει προκαλέσει παγκόσμια αναστάτωση.
Ρεπορτάζ: ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΥΔΡΑΙΟΥ
Τριάντα χρόνια «πάλεψε» με τα κύματα ο καπετάν Γιάννης Παρίσης, «ψυχή» του Ναυτικού Μουσείου της Σκιάθου, ταξίδεψε στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα από Αμερική και Ασία μέχρι Αφρική, Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία, αλλά όπως επισημαίνει, δεν αντιμετώπισε ανάλογες καταστάσεις όπως οι σημερινοί καπετάνιοι που έρχονται αντιμέτωποι με τον κίνδυνο του κορονοϊού.
Κάνοντας αντιπαραβολή του χθες με το σήμερα, ανακαλεί μνήμες του παρελθόντος και θυμάται την περίοδο που ασθένησαν τρία μέλη του πληρώματός του από ελονοσία, με αποτέλεσμα να σημάνει συναγερμός και το καράβι να μπει σε διαδικασία απολύμανσης. Το συμβάν σημειώθηκε στην Αφρική, όταν το πλοίο είχε πιάσει λιμάνι στη Ντουάλα του Καμερούν, με την επιδημία της ελονοσίας να «θερίζει» στην Αφρική και 32 άτομα να βρίσκονται στο πλοίο.
Το καράβι βρίσκονταν δίπλα στο λιμάνι και το πρώτο μέλος του πληρώματος που νόσησε, εμφάνισε πολύ υψηλό πυρετό, με το θερμόμετρο να «χτυπάει κόκκινο» και την ένδειξη να ξεπερνάει το 40. «Σκεφτείτε ότι επικρατούσε αποπνικτική ζέστη στην Αφρική και ο ασθενής ήταν σκεπασμένος με τρεις κουβέρτες και τα ρούχα του και κρύωνε. Όταν είδαμε τα συμπτώματα φωνάξαμε τον γιατρό, τον εξέτασε και κατάλαβε αμέσως ότι πρόκειται για ελονοσία, ενώ ταυτόχρονα παρουσιαστήκαν άλλα δύο κρούσματα. Βγήκαμε έξω όλοι, για να γίνει απολύμανση και σταμάτησαν οι εργασίες στο πλοίο, η φόρτωση, τα πάντα, μέχρις ότου ολοκληρωθεί η διαδικασία. Οταν σημειωθεί ένα κρούσμα μέσα σε ένα καράβι, το πρώτο που γίνεται είναι η απολύμανση του καραβιού, για να μην ασθενήσουν και οι υπόλοιποι», αφηγείται. Οταν θεραπεύτηκαν από την ασθένεια που «κόλλησαν» στην Αφρική, οι τρεις ναυτικοί, επαναπατρίστηκαν και επέστρεψαν στην Ελλάδα, ενώ στο μεταξύ, το πλοίο, που έκανε τακτικά δρομολόγια μεταξύ δυτικής Ευρώπης και κεντρικής Αφρικής, μεταφέροντας γενικό φορτίο, από ηλεκτρικές συσκευές, μέχρι είδη διατροφής, συνέχισε την πορεία του.
Το συγκεκριμένο περιστατικό έχει καταγραφεί ανεξίτηλα στη μνήμη του βετεράνου πλοιάρχου, ο οποίος βρέθηκε αντιμέτωπος με κινδύνους στη διάρκεια της θαλασσινής του διαδρομής στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.
«Το κάθε βαπόρι έχει ελευθεροκοινωνία αφού περάσει τα προαπαιτούμενα του κάθε κράτους. Οταν φτάνει ένα καράβι στο λιμάνι έρχεται μέσα γιατρός, ελέγχει τα πιστοποιητικά του καραβιού και του πληρώματος. Θυμάμαι ότι είχαμε ένα κίτρινο βιβλιαράκι, που ήταν το βιβλιάριο των εμβολίων που κάναμε. Ανάλογα με τον τόπο που ταξίδευε το κάθε πλοίο έπρεπε να έχεις κάνει ορισμένα εμβόλια. Ειδικά στην Αφρική έπρεπε να έχεις εμβόλια για ελονοσία, χολέρα και άλλες ασθένειες. Επρεπε να είσαι εμβολιασμένος για τρεις και τέσσερις επιδημίες σε χώρες τριτοκοσμικές που ενδημούν οι επιδημίες» είπε.
Κίνδυνοι στη θάλασσα
Στη διάρκεια της τριαντάχρονης θητείας του, ο καπετάν Γιάννης ήρθε αντιμέτωπος με απρόοπτα και κινδύνους, που αντιμετώπισε με ψυχραιμία, καταβάλλοντας κάθε δυνατή προσπάθεια για να βρεθεί άμεσα λύση. Ανακαλώντας μνήμες του παρελθόντος, αφηγείται μια ακόμη δύσκολη στιγμή που κλήθηκε να αντιμετωπίσει, όταν σημειώθηκε ατύχημα στο καράβι που κυβερνούσε, με αποτέλεσμα να κόψει τέσσερα δάχτυλα του αριστερού χεριού μέλος του πληρώματος, από ηλεκτρική σέγα. Η ακατάσχετη αιμορραγία και οι αφόρητοι πόνοι του παθόντος αντιμετωπίστηκαν σε πρώτη φάση με τα μέσα που διέθετε το πλοίο αλλά ήταν αναγκαία η άμεση συνδρομή γιατρού.
Το ατύχημα σημειώθηκε καταμεσής του ωκεανού και ενώ το πλοίο ταξίδευε από την Αμβέρσα για τον Παναμά. «Αμέσως εκπέμψαμε ΣΟΣ με τον ασύρματο και ευτυχώς μας απάντησε ένα Σοβιετικό καράβι που είχε γιατρό και ήταν περίπου 20 ώρες απόσταση από μας. Αλλάξαμε πορεία, πήγαμε προς τη δική του πορεία, έπλευσε πάση δυνάμει, ήρθε ο γιατρός επάνω, έδωσε τις πρώτες ιατρικές βοήθειες και ο τραυματίας μεταφέρθηκε στις Αζόρες με το Ρώσικο πλοίο, για να μεταφερθεί σε νοσοκομείο» ανέφερε ο Σκιαθίτης καπετάνιος.
Δεκάδες ανάλογα περιστατικά κλήθηκε να αντιμετωπίσει, ενώ όπως θυμάται χαρακτηριστικά, «όταν παραπλέαμε το ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας τραυματίστηκε στο μάτι ο μηχανικός του πλοίου από σιδερένιο γρανάζι, στη διάρκεια εκτέλεσης εργασιών. Το ευτύχημα είναι ότι βρισκόμασταν κοντά στις ακτές και ήρθε ελικόπτερο και τον πήρε. Υπήρχαν αρκετά ατυχήματα μέσα στο καράβι. Σε μια καριέρα 30 ετών δεν είναι δυνατόν να μην έχεις ατυχήματα» υπογράμμισε.
Με φουρτούνες και μπουνάτσες
Από το παρελθόν μέχρι την σύγχρονη εποχή πολλά έχουν αλλάξει κι όπως αναφέρει ο ίδιος ο κορονοϊός είναι ένα τεράστιο πρόβλημα για όλο τον πλανήτη και όλους τους τομείς, συμπεριλαμβανομένης της ναυτιλίας, ενώ σημειώνει πως όπου υπάρχουν κρούσματα, δεν δένουν τα πλοία, αλλάζοντας λιμάνια φόρτωσης ή εκφόρτωσης, για την ασφάλεια των πληρωμάτων. «Γεγονότα σαν τον κορονοϊό είχαν να συμβούν, τουλάχιστον στη ναυτιλία, πάρα πολλά χρόνισα, αλλά ο Παπαδιαμάντης περιέγραψε ανάλογες καταστάσεις στο διήγημά του «Βαρδιάνος στα σπόρκα»» επισημαίνει.
Το συγκεκριμένο διήγημα περιγράφονται οι περιπέτειες Σκιαθίτικου ιστιοφόρου του περασμένου αιώνα, που βρέθηκε αντιμέτωπο με την πανδημία χολέρας και έδεσε στο νησάκι Τσουγκριάς όπου υπήρχε λοιμοκαθαρτήριο, έως ότου θεραπευτεί το πλήρωμα. Όπως αναφέρει, μάλιστα, ο ίδιος, γίνεται λόγος και για δεύτερο ιστιοφόρο που αντιμετώπισε ανάλογο πρόβλημα και έδεσε στην Πούντα της Σκιάθου, όπου λειτουργούσε λοιμοκαθαρτήριο τον προηγούμενο αιώνα.
Η θάλασσα κρύβει πολλούς κινδύνους κι ο κάθε καπετάνιος βρίσκεται ανά πάσα στιγμή αντιμέτωπος με απρόοπτες καταστάσεις, που καλείται να αντιμετωπίσει. «Σήμερα είναι διπλά δύσκολο για ένα καπετάνιο να τα αντιμετωπίσει. Αν συμβεί κάτι σε καράβι είναι δύσκολο να απομονωθεί ο ασθενής, ενώ το ζήτημα είναι ποιος θα κάνει τη διάγνωση. Στη χολέρα, στον κίτρινο πυρετό φαινόταν τα σημάδια. Στον κορονοϊό που δεν έχει πάντα συμπτώματα πώς να αντιμετωπιστεί όταν είσαι μεσοπέλαγα» διερωτάται.
Οι κίνδυνοι και τα απρόοπτα είναι καθημερινή υπόθεση για κάθε καπετάνιο, με τον κ. Παρίση να υπογραμμίζει ότι «οι επιδημίες, δυστυχώς, δεν έχουν εκλείψει, ειδικά στις χώρες όπου οι άνθρωποι ζουν σε πολύ άσχημες υγειονομικές συνθήκες. Οι σημερινοί συνάδελφοι κάνουν άθλο, είναι πραγματικοί ήρωες, ειδικά τώρα, με τις συνθήκες που καλούνται να αντιμετωπίσουν και τον κίνδυνο του κοροινοϊού» τονίζει.
Πολλά άλλαξαν στο πέρασμα του χρόνου, με τον Σκιαθίτη καπετάνιο να επισημαίνει ότι «κάποτε παρακαλούσες να μην φύγεις από το λιμάνι και τώρα παρακαλάς να ανοιχτείς στο πέλαγος, μακριά από την πανδημία».
