Ο 72χρονος Χρήστος Επιδέξιος έχει το δικό του ρεκόρ ως πλανόδιος πωλητής γκι τις γιορτινές μέρες στον Βόλο
Δίνει το δικό του στίγμα στο γιορτινό κλίμα των ημερών, πέντε σχεδόν δεκαετίες, πουλώντας γκι στον μικρό του πάγκο, που βρίσκεται στο ίδιο πόστο βρέξει – χιονίσει. Ο 72χρονος Χρήστος Επιδέξιος είναι πρόσωπο οικείο, καθώς βρίσκεται επί σαράντα εννιά συνεχόμενα χρόνια στις εορταστικές επάλξεις και παρατηρεί τις εποχές να αλλάζουν, αλλά και τους περαστικούς που κρατούν λιγότερα ψώνια σε σύγκριση με τις παλιές, καλές εποχές πριν από την κρίση.
Ρεπορτάζ: ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΥΔΡΑΙΟΥ
Ο υπαίθριος μικροπωλητής από τον Λαύκο αναπολεί με νοσταλγία τις εποχές που ο κόσμος σχημάτιζε «ουρές» στη στοά Ματσάγγου για να προμηθευτεί τα αναγκαία για τον εορταστικό διάκοσμο του κάθε σπιτικού. «Δέκα μικροπωλητές εξυπηρετούσαν τον κόσμο. Ολο το Ξουρίχτι και όλη η Ζαγορά έρχονταν εδώ. Οι εποχές άλλαξαν πολύ. Παλιά πουλούσαμε 700 – 800 μάτσα μόνο τα Χριστούγεννα και σήμερα δεν πουλάμε ούτε τα μισά. Γέμιζε κόσμο και μικροπωλητές η στοά Ματσάγγου» αναφέρει στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ.
Πουλά από νεαρή ηλικία ματσάκια με γκι και λιόπουρνα, από την ηλικία των 15 ετών και πάντα, κάθε χρόνο στήνει τον υπαίθριο πάγκο του στο ίδιο σημείο, από τις 15 Δεκεμβρίου μέχρι και την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, αψηφώντας το κρύο.
Οι εισπράξεις έχουν μειωθεί κατακόρυφα τα χρόνια της κρίσης και οι καταναλωτές, που άλλοτε σχημάτιζαν «ουρές» μπροστά στους υπαίθριους πάγκους και τις βιτρίνες των καταστημάτων, σήμερα κοντοστέκονται «αλλά δεν ψωνίζουν, γιατί δεν υπάρχουν χρήματα. Από τους εκατό περαστικούς, ο ένας αγοράζει ένα ματσάκι» όπως αναφέρει ο ίδιος.
«Σήμερα πουλάμε πολύ λιγότερα ματσάκια, γιατί ο κόσμος δυσκολεύεται να τα βγάλει πέρα» όπως υπογραμμίζει ο ίδιος, για να προσθέσει ότι για πολλούς καταναλωτές τα 3 ευρώ, όσο είναι το αντίτιμο για ένα χριστουγεννιάτικο ματσάκι, είναι ποσό το οποίο αδυνατούν να διαθέσουν.
Οι περαστικοί, που κάποτε περιδιάβαιναν τους δρόμους της πόλης με τα χέρια γεμάτα, σήμερα περιορίζονται στα απολύτως αναγκαία, λόγω των περιορισμένων τους οικονομικών δυνατοτήτων στα χρόνια της παρατεταμένης ύφεσης. «Πολύς κόσμος ερχόταν στη στοά Ματσάγγου, που έσφυζε κάποτε από ζωή. Σήμερα έχουν αλλάξει πολλά και κάθε χρόνος που περνά, γίνεται ακόμη πιο δύσκολη η καθημερινότητα για όλους» παρατηρεί ο ίδιος.
Ο κ. Επιδέξιος ξεκίνησε να εργάζεται από τη δεκαετία του ΄60 ως υπαίθριος μικροπωλητής, βιώνοντας, λόγω επαγγέλματος, τις αλλαγές που σημειώνονται στο πέρασμα του χρόνου. Η νοσταλγία είναι ευδιάκριτη, καθώς ανατρέχει στο παρελθόν, στις καλές εποχές που πέρασαν και χάθηκαν στον χρόνο. Βρέξει – χιονίσει, αψηφώντας το τσουχτερό κρύο, ο υπαίθριος μικροπωλητής εξακολουθεί να κάθεται υπομονετικά στον πάγκο του, δίπλα στα γκι, σε πείσμα του χρόνου και της κρίσης, φιλοσοφώντας με τον δικό του τρόπο τις εποχές που άλλαξαν, τις δυσκολίες που ήρθαν, ενώ εύχεται καλύτερες μέρες για όλους.
