Σημαντικά ντοκουμέντα για τις φυλακές του πολέμου αποκάλυψε η ομάδα προφορικής ιστορίας Βόλου σε προχθεσινή εκδήλωση στο κατάμεστο αμφιθέατρο «Σαράτσης» του Π.Θ.
Περίσσεψε η συγκίνηση στην εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε προχθές στο ασφυκτικά γεμάτο αμφιθέατρο «Σαράτσης» του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, με πρωτοβουλία της ομάδας προφορικής ιστορίας Βόλου και θέμα «Δεκαετία του ΄40. Χώροι εγκλεισμού στη Μαγνησία. Προφορικές μαρτυρίες». Πλήθος κόσμου παραβρέθηκε σε μια εκδήλωση γεμάτη από μνήμες της Κατοχής, που αποτυπώνουν ανάγλυφα τις εμπειρίες που βίωσε πλήθος κατοίκων της Μαγνησίας στους χώρους εγκλεισμού.
Ρεπορτάζ: ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΥΔΡΑΙΟΥ
Η ομάδα που εργάζεται μεθοδικά και έχει συγκεντρώσει 72 συνεντεύξεις, τα ψηφιακά αρχεία των οποίων είναι κατατεθειμένα στο Αρχείο Προφορικών Μαρτυριών τόσο των Γενικών Αρχείων του Κράτους, όσο και του Εργαστηρίου Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Τμήματος ΙΑΚΑ του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, συμβάλλει αποφασιστικά στη διατήρηση της ιστορικής μνήμης.
Η Ρίκα Βαν Μπούσχοτεν, διδάσκουσα στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, ανέφερε μεταξύ άλλων ότι οι χώροι του Βόλου που χρησιμοποιήθηκαν ως φυλακές στην Κατοχή και τον Εμφύλιο είναι: Η Κίτρινη Αποθήκη (στη συμβολή των οδών Γαζή και Βασσάνη), οι φυλακές Αλεξάνδρας ή πράσινη φυλακή (28ης Οκτωβρίου και Ιωλκού), το κτίριο Ιωσαφάτ (Παπαδιαμάντη και Παγασών), οι φυλακές της πλατείας Ρήγα Φεραίου (πίσω από το σημερινό Δημαρχείο), η παλιά καπναποθήκη Κατσέμη (Γαλλίας και 54ου Συντάγματος ΕΛΑΣ), η κλινική Χατζηγεωργίου (Κ. Καρτάλη και Γαλλίας όπου λειτούργησε αργότερα ο κινηματογράφος Λίντο) και τέλος το νησί Παλιό Τρίκερι.
Η κ. Βαν Μπούσχοτεν υπογράμμισε την ανάγκη διατήρησης της ιστορικής μνήμης, προκειμένου να γίνει κτήμα και των επόμενων γενεών, ενώ σημείωσε παράλληλα ότι είναι σημαντικό «το Πανεπιστήμιο να ανοιχτεί στην πόλη».
Βιώματα του παρελθόντος
Στην προχθεσινή εκδήλωση παραβρέθηκαν αφηγητές και αφηγήτριες των συγκλονιστικών μαρτυριών που φωτίζουν σκοτεινές πτυχές και μαύρες εποχές της Νεότερης Ιστορίας.
Τη φρίκη του πολέμου βίωσε ο Θεόδωρος Αγιώτης, ο οποίος αφηγήθηκε στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ τη σύλληψή του από τους Γερμανούς, τα δεινά της φυλακής, των χώρων εγκλεισμού και το μακρύ, επίπονο ταξίδι από τον πόλεμο και τον εμφύλιο μέχρι τη νεότερη περίοδο. Στα 19 του χρόνια, την περίοδο που ήταν οργανωμένος στην ΕΠΟΝ, όπως αφηγείται συνελήφθη με πέντε συγχωριανούς του στη διάρκεια επιχειρήσεων των Γερμανών στο Πήλιο.
Από το χωριό του το Μετόχι Αργαλαστής βρέθηκε στην Κίτρινη Αποθήκη, από κει στη Λάρισα, όπου αντίκρισε τα προτεταμένα όπλα των Γερμανών, για να ακολουθήσει η κράτησή του σε φυλακή της Θεσσαλονίκης, πριν καταλήξει μαζί με δεκάδες συμπατριώτες του σε στρατόπεδο της Γερμανίας, όπου παρέμεινε μέχρι το τέλος του πολέμου. «Δεν είχαμε ψυχή όταν βγήκαμε από την Κίτρινη Αποθήκη» αφηγείται ο ηλικιωμένος σήμερα κ. Αγιώτης, ο οποίος συνελήφθη από τους Γερμανούς το ΄44, για να επιστρέψει τρεις μήνες αφότου τέλειωσε ο πόλεμος.
«Αναρωτιέμαι μέχρι σήμερα πώς κατάφερα να επιβιώσω» αναφέρει ο κ. Αγιώτης, ο οποίος θυμάται τις δύσκολες στιγμές που βίωσε, ενώ όπως υπογραμμίζει όσοι προορίζονταν για τη Γερμανία ταξίδεψαν σε βαγόνι τρένου που χρησιμοποιούνταν για τη μεταφορά ζώων. Παρά τις κακουχίες και τις δυσκολίες που πέρασε, δεν πτοήθηκε, ωστόσο είχε πάντα στη σκέψη την ελπίδα του γυρισμού, την επιστροφή στην πατρίδα, κοντά στα αγαπημένα πρόσωπα.
«Κατάφερα να βγω ζωντανός με την υπομονή. Οταν θυμάμαι την ταλαιπωρία που πέρασα, στενοχωριέμαι πάρα πολύ και απορώ με τον εαυτό μου πώς μπόρεσα να βγω ζωντανός στην ψυχή και στο μυαλό» υπογραμμίζει ο κ. Αγιώτης, ο οποίος κλείνει την αφήγησή του με την ευχή «ποτέ πια πόλεμος».
