Ο 90χρονος Ντίνος Μάτσας ανακαλεί με έντονα συναισθήματα μνήμες της ζωής του
Το πιο σκληρό πρόσωπο του πολέμου βίωσε ο 90χρονος Ντίνος Μάτσας, ο μοναδικός επιζών από το στρατόπεδο του Αουσβιτς, σε τοπικό επίπεδο. Ο συμπολίτης, μέλος της Ισραηλιτικής Κοινότητας Βόλου, ο οποίος συμμετείχε μέχρι πρότινος στις εκδηλώσεις μνήμης και τιμής για τα θύματα του ολοκαυτώματος, διατηρεί αναλλοίωτες στη μνήμη του, τις δραματικές στιγμές που βίωσε πριν από 71 χρόνια.
Οι εκδηλώσεις που θα πραγματοποιηθούν σήμερα στο Βόλο, με πρωτοβουλία της Περιφέρειας Θεσσαλίας – Περιφερειακές Ενότητες Μαγνησίας – Σποράδων και της Ισραηλιτικής Κοινότητας Βόλου, αποτελούν φόρο τιμής στη μνήμη των 6 εκατομμυρίων θυμάτων του ολοκαυτώματος και υπενθυμίζουν ότι «κάθε πόλεμος έχει ολέθρια αποτελέσματα».
Ο κ. Μάτσας, ο οποίος συνδέεται με συγγενικούς δεσμούς με την οικογένεια Σαμπεθάι και ζει στο Βόλο, βίωσε σε ηλικία 17 ετών τα δραματικά γεγονότα που σημάδεψαν την ανθρωπότητα, διατυπώνοντας την ευχή «να μην δουν ποτέ πια πόλεμο τα παιδιά και τα εγγόνια μας». Στο χέρι του παραμένει ανεξίτηλα χαραγμένος ο αριθμός Α15418 και στην καρδιά του ο πόνος που προκαλεί η θύμηση αγαπημένων ανθρώπων που χάθηκαν.
Οι δραματικές συνθήκες του πολυήμερου ταξιδιού από τη γενέτειρά του Κέρκυρα, μέχρι το στρατόπεδο του Αουσβιτς, περιγράφονται με αδρές πινελιές στις εικόνες που ζωντανεύουν μέσω της αφήγησης του κ. Μάτσα «ταξιδέψαμε πολλές μέρες στοιβαγμένοι στο τρένο, 90-100 άτομα σε κάθε βαγόνι, έχοντας στη διάθεσή μας μόνο ένα μικρό παραθυράκι, λίγα καρβέλια ψωμί και λίγα κρεμμύδια για φαγητό, καθώς και ένα δοχείο σε κάθε βαγόνι, για την ανάγκη μας».
Ανακαλώντας μνήμες του παρελθόντος, ο τελευταίος Βολιώτης επιζών από το Αουσβιτς θυμάται «δουλεύαμε σκληρά από τις 5 το πρωί μέχρι τις 5 το απόγευμα είτε ξεφορτώνοντας πατάτες είτε κουβαλώντας πέτρες. Το πρωινό μας ήταν ένα σκούρο υγρό που έμοιαζε με καφέ και το μεσημέρι λίγη νερόβραστη σούπα. Κοιμόμασταν ανά πέντε στους κοιτώνες και είχαμε μόνο μια κουβέρτα για να σκεπαζόμαστε. Οι συνθήκες ήταν τόσο άθλιες, ώστε πολλοί αυτοκτόνησαν πέφτοντας πάνω σε ηλεκτροφόρα σύρματα».
Κάθε προσωπική ανάμνηση, μια ακόμη μελανή σελίδα στο βιβλίο της ζωής του, μια ακόμη δραματική στιγμή, που προκαλεί έντονα συναισθήματα, πόνο και συγκίνηση.
«Εβλεπα τα κρεματόρια που δούλευαν συνέχεια, μέρα-νύχτα. Εβλεπα να βγαίνουν φλόγες από τις ψηλές καμινάδες» θυμάται ο ίδιος. Ζωντανές παραμένουν στη μνήμη του η πείνα, το κρύο, οι κακουχίες, ενώ όπως υπογραμμίζει «είναι θαύμα ότι με βρήκαν ζωντανό οι συμμαχικές δυνάμεις που μας απελευθέρωσαν».
Κάνοντας το θλιβερό απολογισμό εκείνης της περιόδου αναφέρει με συντριβή: «ελάχιστοι γυρίσαμε στην πατρίδα μας, από τους 2.500 Κερκυραίους, που συνελήφθησαν από τους Γερμανούς».
Εντονες είναι οι μνήμες του 90χρονου συμπολίτη από το στρατόπεδο του Γκντανσκ, τη Στουτγκάρδη, το πρωινό ξύπνημα «με κουβάδες κρύου νερού», το υπαίθριο κατάλυμα, την έλλειψη τροφής, την απελευθέρωση από τους Γάλλους στις 7 Απριλίου του 1945. Κατόπιν την επιστροφή στην πατρίδα, την ορφάνια, την έλλειψη αγαπημένων ανθρώπων που δεν επέστρεψαν ποτέ, τον αγώνα επιβίωσης, τα αφάνταστα αποθέματα κουράγιου που επιστράτευσε, για να ξεκινήσει από την αρχή τη ζωή του στο Βόλο, κοντά στους συγγενείς του.
Κοιτώντας το σημάδι στο χέρι του μονολογεί: «Δεν υπήρχαν ονόματα, παρά μόνο αριθμοί στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Κάθε φορά που θυμάμαι εκείνα τα γεγονότα, κλαίω». Ενα τεράστιο «γιατί» μένει ακόμη αναπάντητο, εβδομήντα ένα χρόνια μετά, ενώ ως επωδός καταγράφεται η ευχή «να μην ζήσει ποτέ ξανά η ανθρωπότητα τα δεινά που περάσαμε. Να μην επαναληφθεί ποτέ ξανά το ολοκαύτωμα, που ήταν ολέθριο για εκατομμύρια ψυχές».
Στο μνημείο του Ολοκαυτώματος καταθέτοντας στεφάνι
ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΥΔΡΑΙΟΥ
