Σε μια «χαμένη γενιά», στην Ευρώπη της κρίσης, ήταν αφιερωμένο ένα εκτενές δημοσίευμα του βρετανικού «Independent», την προηγούμενη εβδομάδα. Μια γενιά που αναγκάζεται να εγκαταλείψει την πατρίδα της, στο μεσογειακό Νότο, για να μεταναστεύει στη Βρετανία σε αναζήτηση εργασίας. Πρόκειται για νέους από την Ελλάδα, την Πορτογαλία και την Ισπανία, με πτυχία και διδακτορικά, που αναζητούν μια οποιαδήποτε δουλειά.
«Τίποτα δεν έχει καλύτερη γεύση από ένα καφέ που φτιάχνεται από έναν έμπειρο μπάρμαν. Ωστόσο, είναι αρκετές οι πιθανότητες ότι αυτός που θα σας σερβίρει, θα έχει ένα υψηλού επιπέδου πτυχίο σε κάτι πιο ουσιαστικό από τον καφέ. Με φοιτητές και απόφοιτους από την χτυπημένη από την κρίση Ευρώπη να μεταναστεύουν στο Ηνωμένο Βασίλειο, με την ελπίδα να βρουν δουλειά, αυτός που θα σας σερβίρει ένα καπουτσίνο μπορεί να είναι και κάτοχος διδακτορικού», γράφει στην εισαγωγή της η εφημερίδα.
Εκείνο όμως που κάνει τους Έλληνες να ξεχωρίζουν από τους άλλους Νότιους, είναι μια ιδιαιτερότητα ως προς τις αιτίες μετανάστευσης. Διότι λες και δεν έφτανε η οικονομική κρίση, συνδράμουν και άλλοι παράγοντες που διώχνουν τους νέους, πριν ακόμη ολοκληρώσουν τις σπουδές τους. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση της 25χρονης σήμερα Ελληνίδας Ντέμης Δημητρακοπούλου, η οποία μιλώντας σε συντάκτη της βρετανικής εφημερίδας εξηγεί τι ήταν εκείνο που την έδιωξε, το 2009, από την Ελλάδα:
«Φοίτησα μόνο τα τρία από τα πέντε έτη των σπουδών μου, επειδή εκείνη την περίοδο όλο το πανεπιστημιακό σύστημα στην Ελλάδα κατέρρεε. Οι φοιτητές εμπόδιζαν για πολλούς μήνες την διεξαγωγή των μαθημάτων και η χρηματοδότηση για τους εκπαιδευτές και τις εγκαταστάσεις μας είχε στερέψει. Λόγω αυτής της αβεβαιότητας αποφάσισα να πάω στο Ηνωμένο Βασίλειο το 2009».
Ολα τα είχε η Μαριορή αυτής της γενιάς, της γενιάς της μικρής μου κόρης, η διάλυση των πανεπιστημίων από τις καταλήψεις και τις συνεχείς απεργίες της έλειψε. Όπως αυτή η απεργία του υπαλληλικού προσωπικού των ΑΕΙ, που βιώνουμε τούτες τις μέρες, και η οποία έχει οδηγήσει στη ματαίωση εγγραφών, εξετάσεων και παραδόσεων. Με τη συνδρομή της υποκριτικής και ανεύθυνης στάσης πρυτανικών αρχών. Οι οποίες το τελευταίο πράγμα που σκέφτονται, είναι αν θα χαθεί μια ακόμη γενιά, με τούτα τα καμώματα.
