Οσοι παρακολούθησαν την ανακοίνωση του Ιρλανδού πρωθυπουργού Έντα Κένι, για τον τερματισμό του μνημονίου για τη χώρα του, από τη μια μελαγχόλησαν και από την άλλη άρχισαν να ελπίζουν. Μελαγχόλησαν γιατί η Ιρλανδία, που μπήκε κατά από την Ελλάδα στα «προγράμματα διάσωσης», βγαίνει στο τέλος του χρόνου από αυτά. Αλλά και ελπίζουν να την ακολουθήσουμε κάποτε. Συνοδεύοντας την ελπίδα τους με την ευχή «άντε, και στα δικά μας».
Βεβαίως, το ότι η Ιρλανδία βγαίνει από το μνημόνιο, δε σημαίνει ότι βγαίνει και από το καθεστώς της λιτότητας. Αυτή θα συνεχιστεί για αρκετό ακόμη χρονικό διάστημα. Σε καμία όμως περίπτωση, η παράτασή της, δεν πρόκειται να έχει τη διάρκεια της δικής μας, η οποία θα επεκταθεί πολύ πέραν της δεκαετίας. Αλλά τουλάχιστον οι Ιρλανδοί μπορούν να αισθάνονται ότι επιστρέφει η εθνική κυριαρχία και η εθνική αξιοπρέπειά τους. Ότι από δω και πέρα δεν θα έχουν κανέναν «γκαουλάϊτερ» να διατάζει τους υπουργούς τους.
Ποιο όμως είναι το «μυστικό» επιτυχίας της Ιρλανδίας; Το ότι η κυβέρνηση της, ακόμη και μέσα στο καθεστώς του μνημονίου, έδωσε σκληρές μάχες και κατάφερε να προστατεύσει εκείνο που θεωρεί ως βασικό εργαλείο για την επιστροφή της ανάπτυξης στην οικονομία της χώρας. Παρά τις έντονες πιέσεις, κυρίως από τη Γερμανία, δεν δέχθηκε να αλλάξει το καθεστώς φορολόγησης των επιχειρήσεων. Το οποίο παρέμεινε και παραμένει σταθερό στο 12%.
Ετσι κατάφερε να αποτρέψει ένα κύμα φυγής των επιχειρήσεων, σαν αυτό που έπληξε την ελληνική οικονομία, με την τεράστια μετανάστευση ελληνικών επενδύσεων σε άλλες βαλκανικές χώρες και κυρίως στη Βουλγαρία, η οποία επίσης ακολουθεί παρόμοια πολιτική, με της Ιρλανδίας, ως προς την φορολόγηση των επιχειρήσεων. Και κυρίως να κρατήσει επιχειρήσεις στον τομέα της τεχνολογίας και του διαδικτύου, που είναι επιχειρήσεις υψηλής απόδοσης. Πρόβλημα ανεργίας βεβαίως και έχει. Αλλά αυτό απέχει πολύ από το δικό μας. Αλλο το 17% και άλλο το 28% που τείνει ήδη προς το 30%.
Εδώ, έχοντας, πριν από την κρίση, φτάσει τη φορολογία των προσωπικών επιχειρήσεων στο 45%, και με προείσπραξη φόρου του επόμενου έτους, -είτε ζεις, είτε πεθαίνεις τον άλλο χρόνο- που έφτανε στο 80%, «καταφέραμε» να παράγουμε υπερχρεωμένες επιχειρήσεις και τελικώς… λουκέτα και ανέργους. Και μερικοί αυτό το θεωρούσαν «αριστερή πολιτική».
