Ας αφήσουμε για μια μέρα την Ελλάδα της μιζέριας. Για την ακρίβεια την Ελλάδα στην οποία αποθεώθηκε η «αρπαχτή» των επιτηδείων, συνήθως με πολιτική κάλυψη -που απέφερε και την ανάλογη αντιπαροχή σε κόμματα και πρόσωπα της πολιτικής και του κρατικού μηχανισμού. Την Ελλάδα του «βολέματος» των εκάστοτε «δικών τους παιδιών» σε έναν παραφουσκωμένο, αντιπαραγωγικό και καταπιεστικό κρατικό μηχανισμό.
Την Ελλάδα της μίζας για τις κρατικές προμήθειες. Την Ελλάδα όπου χωρίς το «φακελάκι» και το «γρηγορόσημο» δεν μπορούσες να κανείς τη δουλειά σου. Την Ελλάδα της υπερκατανάλωσης, με υπερχρέωση σε δάνεια και κάρτες, παντός αλλοδαπού σκατού που είχε γίνει «σινιέ». Όλα αυτά δηλαδή που μας οδήγησαν στην κατάσταση που έχουμε περιέλθει και από την οποία θα χρειασθούν δεκαετίες για να συνέλθουμε πλήρως.
Ας σταθούμε σήμερα σε μια άλλη Ελλάδα. Αυτήν που εκπροσωπεί μια πολύτεκνη οικογένεια από το Πλωμάρι της Λέσβου. Γιατί ιστορίες σαν τη δική της συνιστούν την πραγματική ελπίδα για αληθινή ανασυγκρότηση και ανάπτυξη της πατρίδας.
Αναφέρομαι στην οικογένεια Καλαμποκά. Η οποία αντί να πουλά το λάδι της στους Ιταλούς, για να το εξάγουν εκείνοι, διάλεξε άλλο δρόμο. Επέλεξε να ακολουθήσει πραγματική βιολογική καλλιέργεια, χωρίς ζιζανιοκτόνα και άλλα χημικά, να παράγει ένα εξαιρετικό ελαιόλαδο, το οποίο έχει ήδη κερδίσει τριάντα διεθνή βραβεία. Ένα λάδι με όλα τα αρώματα της φυσικής καλλιέργειας, το οποίο εξάγεται, με πιστούς καταναλωτές, ως την μακρινή Ιαπωνία. (Αλλα, ίνα πληρωθεί το ρηθέν ουδείς προφήτης εν τη αυτού πατρίδι, δεν έχει μεγάλη «περπατησιά» στην ελληνική αγορά). Και όλα αυτά χωρίς κρατικές επιδοτήσεις.
Αναδημοσιεύω μια περιεκτική φράση του συγκεκριμένου αγρότη Νίκου Καλαμποκά, μετά την τελευταία βράβευση του προϊόντος του -που φέρει το όνομα της γιαγιάς του, «Ειρήνη», τα απλά μυστικά της οποίας εφαρμόζουν με ευλάβεια- στο Διεθνή Διαγωνισμό Ελαιολάδου στην Καλιφόρνια των ΗΠΑ:
«Με σεβασμό, υπομονή και αγάπη συνθέσαμε τη βιοποικιλότητα του τόπου μας με την ποιότητα της βιολογικής καλλιέργειας της ελιάς, με στόχο να παράξουμε λάδι ίδιο με αυτό που έφτιαχνε κάποτε η γιαγιά Ειρήνη. Μέσα στο μπουκάλι εμπεριέχεται όχι μόνο το λάδι, αλλά και το μεράκι μας».
Τέτοιες ιστορίες αναθυμούμαι κάθε φορα που περιέρχομαι την ελληνική γη, ιδίως τη νησιωτική, τη γεμάτη από εγκαταλελειμμένους αγρούς, άλλοτε τόσο παραγωγικούς, που περιμένουν, ματαίως, να γίνουν τουριστικά οικόπεδα.
