Ανάγκη ψύχραιμης προσέγγισης των εξελίξεων περί την «Χρυσή Αυγή», μετά την απογοήτευση που, όπως είναι φυσικό, κατέλαβε πολλούς από το γεγονός ότι αφέθηκαν ελεύθερα τα πρωτοπαλίκαρα της συμμορίας, Κασιδιάρης, Παναγιώταρος και Μίχος. Ανάγκη να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα.
Πρώτον: Το ότι αφέθηκαν ελεύθεροι με περιοριστικούς όρους -και επιπλέον εγγυοδοσία ο πρώτος- δε σημαίνει ότι… κηρύχθηκαν και αθώοι. Παραμένουν κατηγορούμενοι. Και η συνέχεια θα δοθεί με δικαστικές διαδικασίες. Αθώοι, πριν από μια δική, μπορούν να θεωρηθούν μόνον εάν επιτύχουν την έκδοση οριστικού απαλλακτικού βουλεύματος, το οποίο και θα επιδιώξουν.
Δεύτερον: Χωρίς απτές αποδείξεις και ακλόνητες μαρτυρίες, για διάπραξη εγκληματικών πράξεων, και χωρίς να συντρέχουν αφενός ο κίνδυνος επανάληψης τους, από τους ίδιους κατηγορούμενους, και αφετέρου ο κίνδυνος διαφυγής τους στο εξωτερικό, η προφυλάκιση είναι ένα μέτρο του οποίου γίνεται κατάχρηση στον τόπο μας. Είναι πολλή ορθή εν προκειμένω η επισήμανση του προέδρου της ΔΗΜΑΡ και ποινικολόγου Φώτη Κουβέλη, ότι η προφυλάκιση δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως… προκαταβολή ποινής, αλλα ως ένα μέτρο αποτροπής των δυο κινδύνων που προανέφερα.
Τρίτον: Η Δημοκρατία, ακόμη και όταν καλείται να αντιμετωπίσει εκείνους που την απειλούν, είτε είναι τρομοκράτες με «αριστερό» λόγο, είτε είναι νεοφασίστες, δεν επιτρέπεται να λειτουργεί πέραν των ορίων του νόμου και του Συντάγματος. Πολύ δε περισσότερο όταν ασκεί διώξεις εναντίον προσώπων τα οποία, κακώς, κάκιστα, αλλά πάντως με την ψήφο συμπατριωτών μας, έχουν αναδειχθεί «εκπρόσωποι του έθνους».
Τέταρτον: Από τα στοιχεία της δικογραφίας που έχουν διοχετευθεί στα μέσα ενημέρωσης -και ελπίζω να μην είναι μόνον αυτά- προκύπτουν ενδείξεις ενοχής, για τους έχοντες την βουλευτική ιδιότητα από τη συμμορία των τραμπούκων, αλλά όχι αποδείξεις. Όπερ σημαίνει ότι εκείνοι που διέταξαν τη σύλληψή τους, δεν είχαν «δέσει» επαρκώς την υπόθεση, ώστε να μην υπάρχουν νομικά κενά.
Πέμπτον: Όλο αυτό το θέαμα που παρακολουθήσαμε, με τις χειροπέδες και τις κινηματογραφικού ύφους προσαγωγές, μπορεί να ήταν χρήσιμο για τα τηλεοπτικά δίκτυα, αλλά δεν υπηρετούσε την ουσία της υπόθεσης. Μπορούσε κάλλιστα να έχει συλληφθεί ο πυρήνας εκείνων, για τους οποίους υπάρχουν ισχυρά στοιχεία ενοχής, οι δε λοιποί να έχουν κληθεί να καταθέσουν, ανωμοτί, ως μάρτυρες, οπότε θα παρέμεναν δυνητικώς κατηγορούμενοι.
Ετσι όπως το χειρίσθηκαν, όσοι είχαν την ευθύνη, κατέληξε «της Κυριακής χαρά και της… Τετάρτης λύπη».
