Υπό άλλες συνθήκες θα έπρεπε να επιχαίρω, με τις εξελίξεις περί την «Χρυσή Αυγή», ως δικαιωμένος. Διότι, όπως γνωρίζουν οι αναγνώστες μου, από τον Μάιο του 2012, πριν ακόμη εισέλθουν οι νεοφασίστες στη Βουλή, κατάντησα μονότονος επαναλαμβάνοντας διαρκώς τον κίνδυνο που εκπροσωπούν. Ότι δεν είναι πολιτικο κόμμα, αλλά εγκληματική συμμορία. Όπερ, τώρα αποδεικνύεται περιτράνως. Και ελπίζω να φωτίσει τα θολωμένα, από την κρίση, μυαλά κάποιων συμπατριωτών μας.
Ναι, υπό άλλες συνθήκες θα πανηγύριζα. Αλλά τώρα δεν μπορώ. Γιατί οι αιτίες και οι αφορμές για τη στρατολόγηση απελπισμένων ανθρώπων, είτε στα «τάγματα εφόδου» των νεοναζί, που κρύβονται πίσω από την μάσκα του εθνικισμού και του λαϊκισμού, είτε στις ορδές των κουκουλοφόρων της άλλης τρομοκρατίας, που κρύβονται πίσω από τις μάσκες είτε της αναρχικής ιδεολογίας, είτε του «γνήσιου» κομμουνισμού, -για τους οποίους και το ΚΚΕ είναι… προδοτικό κόμμα- και παρομοίως του λαϊκισμού, είναι εδώ. Και γίνονται οσημέραι και εφιαλτικότερες.
Δεν μπορούν, τα στελέχη του υπουργείου Υγείας, να υπολογίσουν με ακρίβεια, πόσοι είναι οι συμπατριώτες μας που έχουν χάσει κάθε δικαίωμα καταφυγής στις υγειονομικές υπηρεσίες. Που έχουν μείνει χωρίς περίθαλψη, επειδή παραμένουν επί μακρόν ανασφάλιστοι. Οι εκτιμήσεις τους κυμαίνονται από τα δύο έως τα δυόμισι εκατομμύρια ανθρώπων που είναι «ξεκρέμαστοι». Οι περισσότεροι γιατί είναι μακροχρονίως άνεργοι και δεν καλύπτονται πλέον από τον ΟΑΕΔ. Άλλοι γιατί δεν έχουν να πληρώσουν τον ΟΑΕΕ (περί τις τετρακόσιες χιλιάδες ελεύθεροι επαγγελματίες και έμποροι) ή τον ΟΓΑ (άλλες τριακόσιες χιλιάδες ασχολούμενοι με την αγροτική οικονομία), οπότε έχασαν το δικαίωμα περίθαλψης.
Οταν, ενώπιον αυτής της πραγματικότητας, η κυβέρνηση, αντί άλλου μέτρου, επιβάλει και εισιτήριο 25 ευρω για την εισαγωγή στα νοσοκομεία, φοβάμαι πως θα βρει ευκόλως ευήκοα ώτα η συνωμοσιολογία που αναπτύχθηκε αμέσως. Ότι τάχα «τα βάζουν τώρα με τη Χρυσή Αυγή για να αποσπάσουν την προσοχή μας από την τραγική κατάσταση μας και τα νέα μέτρα». Συμπυκνωμένη στη φράση του… αστέρος των νεοναζί, του φουσκωτού Παναγιώταρου, «το βράδυ φάτε μνημόνιο». Έπεσα το πρωί σε ταξιτζή που με τεχνική παλιού «αγκιτάτορα» προσπαθούσε ακριβώς να μου περάσει αυτή τη θεωρία.
Το χειρότερο «οπλοστάσιο» των εχθρών της Δημοκρατίας ήταν και είναι πάντοτε η αποτυχία του πολιτικού συστήματος να λύσει τα ζέοντα προβλήματα των πολιτών.
