Παρακολούθησα τον καταιγισμό επισήμων ανακοινώσεων -όπως π.χ. του διοικητικού συμβουλίου της ΕΣΗΕΑ- και ανεπισήμων σχολίων, με βαρύτατους χαρακτηρισμούς, για την δημοσίευση της φωτογραφίας του δολοφονημένου από τους νεοναζί Παύλου Φύσσα. (Χρησιμοποιώ πληθυντικό γιατί ο Ρουπακιάς δεν έδρασε μόνος του, αλλα ως κορυφαίος μιας φασιστικής συμμορίας εντεταλμένων).
Παρά τα καθόλου φιλικά μου αισθήματα προς τον εκδότη της συγκεκριμένης εφημερίδας, και παρά το ότι πλείστοι όσοι φίλοι μου πήραν μέρος στο δημόσιο αφορισμό και τη διαπόμπευση του, ας μου επιτραπεί να διαφωνήσω με τη στάση τους. Θεωρώ ότι ο ορυμαγδός που ξεσηκώθηκε οδηγεί σε παρανόηση και παραχάραξη του ρόλου, της αποστολής της δημοσιογραφίας. Και δη του πλέον αιχμηρού εργαλείου της, που είναι το φωτορεπορτάζ. Η συγκεκριμένη φωτογραφία, Θεωρώ πως είναι άξια για διεθνές δημοσιογραφικό βραβείο και όχι για αφορισμό.
Δεν ήταν για δεκαετίες σύμβολο του αντιφασιστικού κινήματος η φωτογραφία του μαχητή του Δημοκρατικού Στράτου της Ισπανίας, την ώρα που πέφτει νεκρός από τα πυρά των φασιστών του Φράνκο;
Δεν ήταν σύμβολο και δε λειτούργησε ως κινητήρια δύναμη του αντιπολεμικού κινήματος, παγκοσμίως, κατά του βρώμικου πολέμου στο Βιετνάμ η φοβερή φωτογραφία με το γυμνό κοριτσάκι που εκτελείται εν ψυχρώ από στρατηγό των Νοτίων, τους οποίους στήριζαν οι αμερικανικές δυνάμεις;
Δεν ήταν κινητήρια δύναμη, που φούντωνε τον ξεσηκωμό μας, οι φωτογραφίες με τους απαγχονισμένους από τους Άγγλους αποικιοκράτες αγωνιστές της ΕΟΚΑ, αλλα και πιο πρόσφατα, από τις εν ψυχρώ δολοφονίες Κυπρίων από τις τουρκικές δυνάμεις κατοχής της Κύπρου, όπως εκείνη του Σολωμού Σολωμού;
Ανήκει στα «προσωπικά δεδομένα» και τις νεωτεριστικές περί «πολιτικώς ορθού» αντιλήψεις ο θάνατος, όταν επέρχεται ως συνέπεια της δράσης εγκληματικής φασιστικής οργάνωσης όπως είναι η «Χρυσή Αυγή»;
Ναι, αλλα η οικογένεια του θύματος, θα υποστηρίξουν πολλοί, ζήτησε να μη δημοσιευθεί η φωτογραφία. Δεν κρίνω την επιθυμία της οικογένειας. Αλλα τώρα πια ο νεκρός δεν είναι μόνον «δικός τους». Είναι δικός μας. Όλης της ανθρωπότητας που αντιμάχεται το φασισμό. Και η τελευταία απαθανάτισή του θα γίνει σύμβολο. Θα λειτουργεί ως μια αιώνια κατάρα στα κεφάλια όχι μόνο του Ρουπακιά, αλλα και των αρχηγών του. Και μια γροθιά στο στομάχι όλων εκείνων που παραπλανημένοι, έφεραν τους ναζί στη Βουλή.
