Εντυπωσιασμένοι από το δένδρο «Ρουπακιάς», με το δολοφονικό χέρι, στεκόμαστε ενεοί απέναντι στη συστάδα των ομοίων του που ονομάζεται «Χρυσή Αυγή» και αποφεύγουμε να δούμε το δασός: Την ίδια την ελληνική κοινωνία. Αλλά το μέγα πρόβλημα βρίσκεται ακριβώς εκεί. Δεν είναι μόνον ότι έχουμε να κάνουμε με έναν κακοήθη όγκο, όπως είναι το φασιστικό αυτό μόρφωμα. Είναι που ταυτοχρόνως, αυτή η κοινωνία, πάσχει και από πολιτικο AIDS. Δε λειτουργεί το ανοσοποιητικό της σύστημα σε επαρκή βαθμό.
Ο καρκίνος της κοινωνίας μας δεν εξαπλώνεται μόνο χάρη στη δική του επιθετικότητα. Του αφήνει έδαφος η αντίδραση ενός μεγάλου τμήματος της υποτίθεται «υγιούς» κοινωνίας μας. Αντίδραση που κυμαίνεται από την ανοχή έως και την αποδοχή. Ανοχή από τους τηλεοπτικούς αστέρες που προσδοκούν σε τηλεθέαση όταν προσφέρουν βήμα δημόσιας προβολής σε Κασιδιάρηδες και Παναγιώταρους. Και αποδοχή από όλους εκείνους που θεωρούν ότι το αυγό του φιδιού τους προστατεύει, πότε από τους μετανάστες και πότε από τους ακροαριστερούς. Από όλους εκείνους που τρέχουν στις αιμοδοσίες ή τα συσσίτια «μόνο για Έλληνες». Από εκείνους που αποδέχονται «τα παιδιά με τις μαύρες μπλούζες» ως δήθεν σωτήρες για τις γριούλες που πάνε να πάρουν την σύνταξή τους από την τράπεζα.
Ας μην κρυβόμαστε και μη βαυκαλιζόμαστε. Ο φασισμός δεν πέθανε ποτέ στη σύγχρονη Ελλάδα. Απλώς άλλαζε στολή. Από τη φορεσιά και τους ναζιστικούς χαιρετισμούς της «όλκιμης νεολαίας» του Μεταξά, πέρασε στους ένστολους αλλά και τους ιδιώτες, επαγγελματίες και επί αντιπαροχή «εθνικόφρονες» νικητές του εμφυλίου. Στους παρακρατικούς. Τους ένστολους Μήτσους και τους λούμπεν εθελοντές Γκοτζαμάνηδες. Αποθεώθηκε και πάλι, περιβεβλημένος όχι μόνον ανοχή, αλλα και αποδοχή των βολεμένων, στα χρόνια της στρατιωτικής δικτατορίας.
Μπορεί να ήταν, για μένα και για σένα, κωμική, γελοία, η εκδοχή του με τη μορφή του ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη. Αλλά ήταν και πάλι εδώ. Ήταν η τροφός από την οποία ανδρώθηκε εν συνεχεία η «πιο καθαρή», στη φασιστική ιδεολογία της, Χρυσή Αυγή.
Και τώρα ελπίζουμε να αντιμετωπίσουμε τον καρκίνο με προσευχές, ευχολόγια και ξόρκια. Το πολύ να σκεφτόμαστε πως θα απαγορεύσουμε το συγκεκριμένο μόρφωμα. Ενώ το πρόβλημα είναι στην κοινωνία που το αποδέχεται. Αυτή είναι που χρειάζεται εντατική «χημειοθεραπεία». Και δυστυχώς δεν βλέπω πουθενά τους θεράποντες.
