Οι αποκαλύψεις για την προσθετή άδεια έξι ημερών ετησίως, λόγω εκθέσεως στην ακτινοβολία των ηλεκτρονικών υπολογιστών, μου έφεραν στο νου μια παλιά λαϊκή παροιμία: «Δε με νοιάζει που πεθαίνω, αλλα που όσο ζω μαθαίνω». Ποιος ξέρει τι θα μάθουμε ακόμη, όσο ζούμε, για το πώς θεσπίζονταν κάθε τόσο -από τους πολιτικούς βεβαίως, κατόπιν αιτημάτων των επαγγελματιών εργατοπατέρων, που προέρχονταν από το ίδιο «μαντρί»- ειδικά επιδόματα και ειδικές άδειες, με κόστος εκατομμυρίων εργατοωρών, ετησίως, στο δημόσιο.
Καρπός της περιόδου που ακολούθησε το περίφημο «Τσοβόλα δώστα όλα», ήταν αυτή η διάταξη την οποία ανακοίνωσε ότι καταργεί ο νέος υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης Κυριάκος Μητσοτάκης. Τότε που οι πολιτικοί συνέχιζαν τις πλάγιες παροχές, όταν πιέζονταν από τους δικούς τους συνδικαλιστές, αν και, με την αλλαγή από τον Τσοβόλα στο Σημίτη, είχαμε ήδη μπει στον αστερισμό της λιτότητας από το καλοκαίρι του 1985, από την οποία δεν μπορέσαμε να βγούμε, εικοσιοκτώ ολόκληρα χρόνια τώρα, αλλά αντιθέτως βυθιζόμαστε σε όλο και περισσότερο άγρια λιτότητα.
Μια ακόμη λαϊκίστικη παροχή, στην κάψα του κρίσιμου 1989. Που πέρασε λάθρα μέσα στην τελευταία προεκλογική εβδομάδα, ακριβώς ως ψηφοθηρική επιχείρηση. 18 Ιουνίου οι εκλογές, 12 Ιουνίου υπογράφηκε η ψηφοθηρική απόφαση: «υπάλληλος ο οποίος χειρίζεται ηλεκτρονικό υπολογιστή και απασχολείται μπροστά σε οθόνη οπτικής καταγραφής για χρονικό διάστημα μεγαλύτερο των πέντε ωρών του ημερήσιου ωραρίου εργασίας δικαιούται μηχανογραφική άδεια, μετά πλήρων αποδοχών, μίας ημέρας ανά δίμηνο».
Οι οθόνες των υπολογιστών εκπέμπουν πραγματι ακτινοβολία. Αλλά αυτό το «κουσούρι» δεν το έχουν μόνον εκείνοι που χρησιμοποιούνται από δημοσίους υπαλλήλους. Δεν ξέρω καμια κατασκευάστρια εταιρεία που να ρίχνει στην αγορά επιβλαβείς οθόνες για τα δημόσια γραφεία και περισσότερο «φιλικές προς το χρήστη» όταν πρόκειται για ιδιωτικές επιχειρήσεις ή και απλούς οικιακούς υπολογιστές, στους οποίους εκτίθενται, πολύ πέραν των πέντε ωρών ημερησίως, τα παιδιά μας.
Σκέφτομαι όλους αυτούς, νέους ή μη, που εργάζονται σε μέσα ενημέρωσης, ασφαλιστικές εταιρείες, λογιστικά ή αρχιτεκτονικά γραφεία, λογιστήρια επιχειρήσεων, πρακτορεία του ΟΠΑΠ, γραφικές τέχνες, και τόσες άλλες επιχειρήσεις, καθηλωμένοι ακόμη και πέραν του οκταώρου μπροστά στους υπολογιστές -και όχι για να παίζουν πασιέντζα, όπως έχω δει σε αρκετές δημόσιες υπηρεσίες- και αναλογίζομαι με πόση περιφρόνηση τους αντιμετώπιζαν και αντιμετωπίζουν οι πολιτικοί μας, γιατί δεν είναι διορισμένα «δικά τους παιδιά».
