Τούτη την ώρα μου έρχονται στο νου κάποιες παλιές εικόνες από τη μακρινή Ιαπωνία. Με βιομηχανικούς εργάτες που κατέβαιναν σε πολυήμερο απεργιακό αγώνα… εργαζόμενοι. Με ένα περιβραχιόνιο στο οποίο αναγραφόταν το ρήμα «ΑΠΕΡΓΩ». Χωρίς να διανοούνται να διακόψουν, ούτε επί στιγμή, την παραγωγή, από την οποία εξασφαλιζόταν η προκοπή της πατρίδας και η ευημερία της κοινωνίας τους.
Που τέτοια φαντασία στους δικούς μας εργατοπατέρες, όπως για παράδειγμα εκείνους της ΟΛΜΕ και από κοντά της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας, που ετοιμάζονται να κλείσουν τα σχολεία, για άγνωστο χρόνο, αμέσως μετά το άνοιγμά τους. Θέλει πολύ μυαλό και ψυχικό σθένος να πεις «απεργώ», αλλα χωρίς να κλείσουν τα σχολεία. Τα δημόσια δηλαδή, γιατί τα ιδιωτικά θα λειτουργούν κανονικότατα.
Θέλει πολύ μυαλό και ψυχικό σθένος, να βγεις από το κομματικό και συντεχνιακό καβούκι σου και να εξασφαλίσεις ότι θα βρεις τρόπο να στείλεις το μήνυμά σου στην κυβέρνηση, στα κόμματα, στην κοινωνία, για ό,τι πραγματι σε αδικεί, χωρίς τη σκοταδιστική και αντικοινωνική επιλογή του παρατεταμένου λουκέτου στα σχολεία. Χωρίς να προσθέτεις προβλήματα στη δοκιμαζόμενη εργατική και υπαλληλική οικογένεια, που δεν έχει να πληρώσει για να στείλει το παιδί της στο κολέγιο, του Μωραϊτη, του Γείτονα, του Ζηρίδη κ.λπ., ώστε να έχει την ασφάλεια ότι δε θα γυρίζει στους δρόμους εκτιθέμενο στις «προσφορές» εμπόρων ναρκωτικών, παιδεραστών, ατόμων που αναζητούν μέλη για συμμορίες.
Θέλει πολύ μυαλό και ψυχικό σθένος να επινοήσεις τρόπους ώστε να είσαι απεργός, ενώ παράλληλα δεν αφήνεις τα παιδιά σου αδιάβατα, δεν τα σπρώχνεις στο δρόμο, δεν τα αδικείς έναντι εκείνων που οι γονείς τους, έχουν δεν έχουν, μπορούν δεν μπορούν, κάνουν το σκατό τους παξιμάδι, πληρώνοντας ακριβά, για να έχουν τη σιγουριά ότι το παιδί τους, την ώρα που εργάζονται είναι πραγματι στο σχολείο του.
Θέλει πολύ μυαλό και ψυχικό σθένος, αλλα πρωτίστως θέλει κοινό νου, ώστε να καταλάβεις ότι για την επιτυχία του αγώνα σου πρέπει να έχεις δίπλα σου την κοινωνία. Τους γονείς των μαθητών σου. Και όχι να οδηγείσαι σε αντιπαράθεση με αυτούς, προσδοκώντας μια λυτρωτική επιστράτευση την οποία η κυβέρνηση, πονηρώς σκεπτόμενη, και ευελπιστώντας στη λειτουργία των «κοινωνικών αυτοματισμών», δηλώνει ότι δε θα σου κάνει τη χάρη να στην προσφέρει.
Οι φραστικοί λεονταρισμοί, είναι απλώς επικάλυψη μικροψυχίας. Κρίμα.
