Απολύτως αναμενόμενη η οργίλη αντίδραση των κομματικών εργατοπατέρων ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και ΠΟΕ – ΟΤΑ, στη σκέψη που εξέφρασε ο υπουργός Εσωτερικών Γιάννης Μιχελάκης να εφαρμοσθεί και στις αρχαιρεσίες των συνδικάτων το σύστημα του ενιαίου ψηφοδελτίου, το οποίο προωθεί η κυβέρνηση για την ανάδειξη των δημοτικών συμβούλων. Να μπορούν δηλαδή, όσοι προσέρχονται στις κάλπες, να επιλέγουν πρόσωπα που κρίνουν άξια και ικανά, είτε από τη μία παράταξη είτε από την άλλη, είτε και παντελώς ανεξαρτήτους.
Είναι άκρως χαρακτηριστική η δήλωση του προέδρου της ΠΟΕ – ΟΤΑ, γνωστού για το επεισοδιακό του χαρακτήρα του και για τις αδιέξοδες απεργίες στις οποίες σύρει τον κλάδο του, του κ. Θ. Μπαλασσόπουλου: «ο τρόπος που γίνονται οι αρχαιρεσίες στα συνδικάτα αφορούν τα ίδια τα συνδικάτα και κανέναν άλλο, τα οποία έχουν κατακτήσει τη θεσμοθέτηση της απλής αναλογικής στην ανάδειξη των εκπροσώπων τους».
Με απλά λόγια ο κ. Μπαλασσόπουλος -όπως και οι εκπρόσωποι της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ – δε θέλει να έχουν οι εργαζόμενοι το δικαίωμα να είναι υποψήφιοι χωρίς εξάρτηση, ή να ψηφίζουν πρόσωπα που δε φορούν συγκεκριμένο κομματικό καπέλο. Να μην ενθαρρυνθούν νέοι, άξιοι άνθρωποι, που δεν ανήκουν σε κομματικές παρατάξεις, να ενδιαφερθούν για συμμετοχή στα κοινά. Η πίτα να μοιράζεται ανάμεσα στις συνδικαλιστικές παρατάξεις των κατεστημένων κομμάτων και μόνο.
Να μη μπορώ να σταυρώσω ένα δεξιό, έναν κομμουνιστή και έναν ανεξάρτητο, εκτιμώντας το ήθος και τις προτάσεις τους. Αλλά μόνο όσους είναι στο «μαντρί» ενός χρωματισμένου ψηφοδελτίου. Αυτό δηλαδή που πάθαμε στην Ένωση Συντακτών. Που καταργήσαμε το ενιαίο ψηφοδέλτιο και περάσαμε στις παρατάξεις με την απλή αναλογική. Με αποτέλεσμα να φτάνουμε ακόμη και σε περιόδους ακυβερνησίας, αντιγράφοντας την κατάντια της ΕΦΕΕ.
Τι γινόταν με το ενιαίο ψηφοδέλτιο; Μπορούσε ο καθένας, κατά την κρίση του, να ψηφίζει «γαλάζιο» πρόεδρο, «πράσινο» γραμματέα ή «κόκκινο» ταμία. Είναι χαρακτηριστικό αυτό που συνέβαινε επί δυο δεκαετίες: Η συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων, περιλαμβανομένων και των δεξιών, «σταύρωναν» σταθερά, σε όλες τις αρχαιρεσίες το Νίκο Καραντινό, αν και γνώριζαν ότι ήταν κομμουνιστής, για τη θέση του ταμία.
Ακολουθώντας την πρακτικη του «αλλά», που περιγράφει ο Όργουελ στη «Φάρμα των χοίρων», οι κομματικοί εργατοπατέρες, μας λένε: Όλοι οι εργαζόμενοι έχουν δικαίωμα εκλέγεσθαι… αλλά μόνον αν τους το παρέχει μια κομματική παράταξη. Τόση… δημοκρατία.
