Τριάντα εννέα χρόνια από την διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη, που άλλαξε το πολιτικό τοπίο στη χώρα μας, ακόμη και το ύφος και το περιεχόμενο του πολιτικού λόγου. Με βασικό σύνθημα «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες».Το οποίο έχει πια ξεχαστεί από το ΠΑΣΟΚ και το σκυλεύουν οι ναζιστές, έχοντας το αναρτήσει, ως κεντρικό τους σύνθημα, στο υπέρθυρο των κεντρικών γραφείων τους.
Τριάντα εννέα χρόνια μετά, το τρένο της «Αλλαγής», αφού το εκτροχίασαν οι μηχανοδηγοί του, οδηγώντας κατά κρημνού τις ελπίδες όσων πίστεψαν –και στήριξαν με πάθος- τα «οράματα» και τις «ελπίδες» του, σαπίζει πια παροπλισμένο στον όρχο των μεγάλων διαψεύσεων και απογοητεύσεων του ελληνικού λαού.
Έβαλα και εγώ, με τις μικρές μου δυνάμεις, πλάτη, για να φτάσει το ΠΑΣΟΚ στη εξουσία. Και με την γραφίδα μου και με την άμεση πολιτική συμμετοχή μου. Ως υποψήφιος το 1981 και ως αναπληρωματικό μέλος της Κεντρικής Επιτροπής, εκλεγμένος από το πρώτο συνέδριο του 1984. Αλλα επειδή, από το «Καλημέρα κ. Πρόεδρε», στην «Ελευθεροτυπία», επέμενα να ασκώ καθημερινώς αυτοκριτική, βλέποντας ότι δεν ήταν μόνο «στραβός ο γιαλός», αλλα κυρίως, ότι «στραβά αρμενίζαμε», βρέθηκα, με τις συνήθεις συνοπτικές διαδικασίες «εκτός κινήματος». Οπότε, παραφράζοντας τον τίτλο του βιβλίου του αξέχαστου Χρόνη Μίσσιου, στα χρόνια της κατρακύλας που ακολούθησαν, είχα να λέω εις εμαυτόν: «Καλά, εσύ, διαγράφηκες νωρίς».
Θα περίμενα τώρα, αντί «συμποσίου», να έχουν την γενναιότητα, οι εναπομείναντες, πρώην και νυν ηγέτες και ηγετίσκοι του «Κινήματος», να οργανώσουν μια ημερίδα με αποκλειστικό αντικείμενο μια τολμηρή, ειλικρινή, αυτοκριτική. Για το πώς τα «κατάφεραν» από το «η Ελλάδα ανήκει τους Έλληνες», να μας οδηγήσουν στην πνιγηρή πραγματικότητα του «η Ελλάδα ανήκει στους …δανειστές της». Πως υποθηκεύτηκε ολόκληρη η πατρίδα μας. Πώς περιβλήθηκαν δεσμά δεκαετιών τα παιδία και τα εγγόνια της «Αλλαγής».
Αλλά σε έναν τόπο όπου ανθούν αφθόνως οι παντοειδείς «μαϊμούδες», εξίσου «μαϊμού» κατάντησε και η άσκηση της αυτοκριτικής –και όχι μόνο από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Το πολύ να ακούς εκείνο το, σκοπίμως αορίστως διατυπούμενο, «κάναμε και λάθη». Χωρίς απαρίθμηση, ανάλυση και επιμερισμό ευθυνών. Έτσι για να έχουμε να λέμε «κάναμε και εμείς την αυτοκριτική μας και αναγνωρίσαμε τα λάθη μας». Η συγκεκριμένη κριτική ενοχλεί. Διό και διαγράφεται αμέσως.
