Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ:Χτυποκάρδια… εκτός θρανίου

γ-π-μασσαβετασχτυποκάρδια-εκτός-θρ-695421

Μέρα χαράς για χιλιάδες παιδιά, που διαπίστωσαν ότι εισάγονται σε κάποια ανωτάτη ή ανώτερη σχολή. Αλλά και μέρα λύπης για χιλιάδες άλλα, τα οποία, παρά και τα φροντιστήρια, θα μείνουν εκτός νυμφώνος. Ο Γιωργάκης, ο εγγονός μου από την ψυχοκόρη μου την Κατερίνα, δικαιούται να είναι πανευτυχής, αφού πέρασε σε σχολή της επιλογής του: Μηχανολόγων – Ναυπηγών στην Πάτρα. Καλή σχολή. Και, υπό κανονικές συνθήκες καλό πτυχίο. Εισιτήριο για σίγουρη απασχόληση.

Μόνο που δε ζούμε πια υπό κανονικές συνθήκες. Και τα παιδιά που κατάφεραν να περάσουν σε μια σχολή, δεν είναι και τόσο αισιόδοξα, όπως συνέβαινε στις προηγούμενες γενιές, ότι αυτό θα τους εξασφαλίσει ένα μέλλον καλύτερο από εκείνο των γονιών τους. Άντε και τελείωσε λοιπόν ο Γιωργάκης. Άντε και το πήρε το πτυχίο. Σε ποιο ναυπηγείο να αναζητήσει δουλειά; Στης Ελευσίνας που ρημάζει; Στο Νεώριο Σύρου που χειμάζεται; Στη Ναυπηγοεπισκευαστική βάση του Περάματος, που μοιάζει πια με νεκροταφείο μεταλλικών κουφαριών; Ή στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά που λειτουργούν ως προβληματική επιχείρηση;

Ακόμη και τα παιδιά που πέρασαν σε άλλοτε περιζήτητες σχολές, όπως οι ιατρικές, με την έναρξη των πολυετών -και πολυδάπανων, ιδίως αν έχουν πετύχει σε πόλη μακριά από τον τόπο κατοικίας τους- σπουδών τους, θα αρχίσουν να διακατέχονται από το άγχος της αποκατάστασης. Που δεν είναι πια απολύτως εξασφαλισμένη για κανέναν, ιδίως τώρα που συρρικνώνεται ο τομέας της δημόσιας υγείας.

Απέναντι στις αγωνίες αυτών των παιδιών, είναι τουλάχιστον ασέβεια και πρόκληση, όσα ακούγονται στη δίκη Τσοχατζόπουλου. Τη δίκη μιας απειροελάχιστης ομάδας από εκείνους που κατέστρεψαν τον τόπο. Μιας ομάδας που συνδέεται αμέσως με τη διάλυση των ναυπηγείων μας, αφού τι μίζες για τις ναυπηγήσεις τις εισέπρατταν από ξένα ναυπηγεία.

Είναι ασέβεια, είναι πρόκληση, είναι Ύβρις. Να επιχειρούν, επιστρατεύοντας και μαντινάδες, ή στίχους του Μανώλη Αναγνωστάκη να εμφανισθούν ως… θύματα σκοτεινής συνωμοσίας, οι θύτες της πατρίδας μας, οι Προκρούστες που σακάτεψαν το μέλλον των παιδιών μας.

Αν κάποιος στίχος του Αναγνωστάκη ταιριάζει στην περίπτωση τους, είναι μόνο τούτος:

Α, ρε Λαυρέντη, εγώ που μόνο το ’ξερα τι κάθαρμα ήσουν,
τι κάλπικος παράς, μια ολόκληρη ζωή μέσα στο ψέμα.

«Και την απάτη, την αρπαχτή και τη ρεμούλα», θα πρόσθετε, αν ζούσε σήμερα, ο Βάρδος της Θεσσαλονίκης.

#Tags

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου