Ο Ασαντ είναι ένας… κληρονομικός δικτάτορας της Συρίας. Κατά τούτο μου είναι απολύτως απεχθής. Και αν επρόκειτο πραγματι για ένα λαϊκό ξεσηκωμό, με αίτημα την αποκατάσταση της ελευθερίας και της δημοκρατίας σε αυτή τη χώρα, θα ήμουν αναφανδόν στο πλευρό των αντιπάλων του.
Δυστυχώς, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Διότι οι ισχυρότερες δυνάμεις απέναντι στον Ασαντ, που εξοπλίζονται από τη Δύση, είναι εκείνες των φανατικών σουνιτών ισλαμιστών. Που έχουν ήδη δώσει «δείγματα γραφής» του καθεστώτος που θέλουν να επιβάλουν. Δείγματα που τα παρακολουθήσαμε με φρίκη. Βάρβαρες εκτελέσεις, σφαγές, αποκεφαλισμούς, χωρίς δίκη, στο όνομα του Αλλάχ. Με θύματα και δυο ορθόδοξους κληρικούς. Έναν Έλληνα και έναν Σύριο. Για τους οποίους, οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί των εκείνων που τους υποστηρίζουν, κάνουν ότι δε γνωρίζουν τίποτε.
Τώρα ετοιμάζονται για μεγάλη στρατιωτική επιχείρηση κατά της Συρίας. Με το ίδιο επιχείρημα που έκαναν και την εισβολή στο Ιράκ. Τα χημικά όπλα. Μόνο που αυτή τη φορά έχουν και κάτι χειροπιαστό. Τα περίπου χίλια θύματα από επίθεση με αέριο. Αλλά είναι βέβαιο ότι την επίθεση αυτή την έκανε το καθεστώς και όχι οι «αντάρτες», οι οποίοι, όπως επιμένει η άλλοτε εισαγγελέας του Διεθνούς Δικαστηρίου Κάρλα Πόντε, έχουν τέτοια όπλα στη φαρέτρα τους, όπως το νευροπαραλητικό αέριο sarin;
Υπεύθυνοι πολιτικοί ηγέτες, χωρίς να περιμένουν τα πορίσματα των επιθεωρητών του ΟΙΕ, αποφαίνονται καταφατικώς στο ερώτημα. Πρωτίστως η ηγεσία των ΗΠΑ. Και που βασίζουν αυτή τη βεβαιότητα; Στην υποκλοπή μιας συνομιλίας.
Διαβάστε παρακαλώ το δημοσίευμα του αμερικανικού περιοδικού Foreign Policy και πείτε μου αν αυτό πιστοποιεί ότι έγινε χρήση χημικού όπλου με εντολή του καθεστώτος:
«Τις ώρες που ακολούθησαν την τρομακτική επίθεση με χημικά όπλα ανατολικά της Δαμασκού, αξιωματούχος του συριακού υπουργείου Άμυνας είχε τηλεφωνικές συνομιλίες σε κατάσταση πανικού με το διοικητή της μονάδας των χημικών όπλων, ζητώντας εξηγήσεις για την επίθεση με νευροπαραλητικό αέριο που σκότωσε περισσότερους των 1.000 ανθρώπους».
Σε καλό να μας βγει η νέα στρατιωτική περιπέτεια, που θα αφήσει χιλιάδες θύματα πίσω της, ως «παράπλευρες απώλειες». Αλλα δεν ελπίζω στο καλό, όταν οι ηγέτες αποφασίζουν τόσο… πρόχειρα. Και δη για να ενισχύσουν δυνάμεις τυφλού θρησκευτικού φανατισμού.
