Ενα από τα σοβαρότερα προβλήματα του δημόσιου βίου μας είναι το ότι οι πολίτες δεν μπορούν να έχουν καμία, μα καμία, εμπιστοσύνη στο κράτος γενικότερα και στους πολιτικούς ειδικότερα. Κανείς δεν μπορεί να προγραμματίσει ο,τιδήποτε, σε βάθος μερικών ετών. Διότι απλούστατα αυτό που εμφανίζεται να προωθείται σήμερα από την εξουσία ως επιθυμητό και αναγκαίο, αύριο μπορεί να τέλει… υπό διωγμό.
Πάρτε για παράδειγμα αυτό που συμβαίνει με τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και ειδικότερα με τα φωτοβολταϊκά. Το μόνο αξιόλογο σημείο από τις πολλές διακηρύξεις του Γιώργου Παπανδρέου ήταν πράγματι η ανάγκη για στροφή στη λεγόμενη «πράσινη ανάπτυξη». Επειδή ο ευλογημένος τούτος τόπος έχει, ως δωρεά εκ φύσεως, όλα τα προαπαιτούμενα για να αναπτυχθούν ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Από τον ήλιο, τους ανέμους, τα κύματα.
Περάσαμε μερικά χρόνια κατά τα οποία δόθηκαν κίνητρα -όπως για παράδειγμα η εξασφαλισμένη τιμή αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας από φωτοβολταϊκά- προκειμένου να προκληθεί το ενδιαφέρον των πολιτών. Να χρεωθούν με δάνεια, για να δημιουργήσουν φωτοβολταϊκά πάρκα στα χωράφια τους, ή ακόμη και μικρής ισχύος οικιακές μονάδες στις στέγες των σπιτιών τους.
Λες και ξαφνικά πλημμυρίσαμε από ενέργεια, και δη παραγόμενη από ανανεώσιμες πηγές, μας περισσεύει τόση πολλή, ώστε κατέστη πρόβλημα η υπερπαραγωγή της, οπότε άρχισαν να ανακοινώνονται το ένα μετά το άλλο μέτρα εναντίον όλων εκείνων που τόλμησαν να εμπιστευθούν τις επίσημες κρατικές διακηρύξεις και προχώρησαν σε τέτοιες επενδύσεις. Μέτρα ακατανόητα. Από την -νομικώς έωλη, ως αντισυμβατική- μείωση της εγγυημένης τιμής αγοράς, ως και τιμωρητικές εισφορές επί των ιδιοκτητών φωτοβολταϊκών μονάδων.
Για να μην αναφερθώ στην κωμική ιστορία με τη συλλογή αποδείξεων, ως μέσο καταπολέμησης της φοροδιαφυγής και της κλοπής του Φ.Π.Α., το καθεστώς για τις οποίες αλλάζει κάθε χρόνο. Και τώρα ετοιμάζουν νέα αλλαγή, που μοιάζει περισσότερο με ουσιαστική κατάργηση, για το 2014.
Αυτός που αισθάνεται εξαπατημένος σήμερα, αφού αντί των υπεσχημένων κινήτρων γίνεται αντικείμενο κρατικής επιδρομής, πώς να πιστέψει αύριο οποιαδήποτε εξαγγελία για να στραφεί π.χ. σε μια συγκεκριμένη «δυναμική» καλλιέργεια, ή να εγκαταλείψει το αστικό κέντρο στο οποίο ζει για να ασχοληθεί με την πρωτογενή παραγωγή; Αυτό το έλλειμμα αξιοπιστίας της εξουσίας δε βλέπω να ξεπερνιέται με τίποτα.
