Αυτό το δεκαπενθήμερο κορυφώνεται η κίνηση των παραθεριστών προς όλη την Ελλάδα. Και κάποια «σαΐνια» βρίσκουν τη χρυσή ευκαιρία ώστε, με διάφορα τεχνάσματα, να φορτώνουν τους ταξιδιώτες με πρόσθετες επιβαρύνσεις. Την πρώτη ψυχρολουσία την παίρνουν συνήθως από τις ναυτιλιακές εταιρείες των παραδοσιακών οχηματαγωγών που διακινούνται στο Αιγαίο.
Γνωρίζουν βεβαίως πολύ καλά ότι ένα μέγα μέρος των Ελλήνων παραθεριστών, αφού τα ζυγίσει από δω και από εκεί, ιδίως τώρα στα χρόνια της οικονομικής κρίσης, αποφασίζει την τελευταία στιγμή για το αν και που θα τολμήσει να πραγματοποιήσει ολιγοήμερες διακοπές. Οπότε σπεύδουν να εκδώσουν εισιτήρια για τα πλοία μια – δυο ημέρες πριν από την αναχώρηση, η ακόμη και με την άφιξη τους στο λιμάνι. Οπότε βρήκαν το εξής κόλπο: «δεν υπάρχουν θέσεις στο… κατάστρωμα, έχουμε μόνο πρώτη θέση».
Είναι ένα κτύπημα που πονάει ακριβώς εκείνους που ταξιδεύουν κατάστρωμα, με τα παραδοσιακά οχηματαγωγά και όχι με τα υπερταχέα σκάφη που πληθαίνουν διαρκώς τα τελευταία χρόνια. Και οι οποίοι κάνουν αυτή την επιλογή επειδή τα οικονομικά τους είναι τόσο περιορισμένα, ώστε αναγκάζονται να μετράνε κάθε ευρω στον παραθεριστικό προϋπολογισμό τους. Ιδίως όταν ταξιδεύουν οικογενειακώς.
Φίλος που επρόκειτο να ταξιδέψει, με την τετραμελή οικογένεια του σε νησί των Δυτικών Κυκλάδων, όταν αντιμετώπισε αυτή την συμπεριφορά, «τα πήρε στο κρανίο» και αποφάσισε να κάνει στροφή επιτόπου. Και, παρά την γκρίνια των παιδιών του που ήθελαν να γνωρίσουν τη Σίφνο, αποφάσισε να ξαναπάει, και αυτό το καλοκαίρι, στο χωριό του στην Αργολίδα. Αλλα πόσοι έχουν αυτή τη δυνατότητα, να τους «περιμένει» ένα κατάλυμα για δωρεάν φιλοξενία σε κάποιο χωριό;
Μια επιβάρυνση από επτά έως και είκοσι έξι ευρώ ανά άτομο, για ένα ζευγάρι με δύο παιδιά άνω των δώδεκα ετών, είναι πολύ άγριο «γδάρσιμο». Και οι καταγγελίες για συστηματική εφαρμογή αυτού του τεχνάσματος, εις βάρος των επιβατών από ορισμένες ναυτιλιακές εταιρείες, όπως π.χ. η «Κοινοπραξία Δυτικών Κυκλάδων», που εκμεταλλεύεται έναν από τους δημοφιλέστερους προορισμούς, είναι πολλές.
Τρέχα γύρευε, να βρεις αν υπάρχει κάποια «αρμόδια» αρχή, να ελέγξει αυτούς που καταφεύγουν σε τέτοιες πρακτικές, που έχουν μια επίπαση νομιμοφάνειας, για να πας να τους καταγγείλεις. Ποιος και πως θα ελέγξει το σύστημα τους, όταν δεν υπάρχει ισχυρή πολιτική βούληση προστασίας των καταναλωτών;
