Την τελευταία χρονιά που η κρίση της ελληνικής οικονομίας υπήρχε μεν, αλλά δεν είχε αποκαλυφθεί, το 2009, περισσότεροι από ένας στους τρεις Γερμανούς, για την ακρίβεια το 3,3% είχαν προτιμήσει για τις διακοπές τους την Ελλάδα. Και μπορεί οι Αμερικανοί των κρουαζιερόπλοιων να «αφήνουν περισσότερα» στις τοπικές αγορές της Σαντορίνης ή της Ρόδου, αλλά οι Γερμανοί τουρίστες ήταν πάντα η βασικότερη, η πολυπληθέστερη, πελατεία για το σύνολο των τουριστικών θερέτρων καθ’ άπασα την ελληνική επικράτεια.
Εκείνη λοιπόν τη χρονιά, που μας ήλθε τελικώς το 3,3%, στις έρευνες που είχαν κάνει οι εξειδικευμένοι οργανισμοί, είχαν εκδηλώσει πρόθεση να έλθουν το 5,7% των ερωτηθέντων. Σκεφθείτε λοιπόν τι μας περιμένει για την νέα τουριστική περίοδο όταν, εφέτος, πρόθεση να κάνουν διακοπές στην Ελλάδα, δηλώνει ένα ποσοστό Γερμανών που φτάνει μόλις στο 0,7%. Ούτε καν ένας στους εκατό. Αυτό ανακοινώθηκε μόλις προχθές από τους αρμόδιους γερμανικούς οργανισμούς.
Τι να έφταιξε άραγε; Μήπως «ασχήμυναν» ξαφνικά η Κέρκυρα, η Κρήτη, η Μυτιλήνη, η Χαλκιδική, στα μάτια των Γερμανών, επειδή έμαθαν ότι είμαστε φτωχότεροι; Ο ήλιος και οι ακτές της Πελοποννήσου, της Πιερίας ή των Κυκλάδων δεν υπέστησαν καμιά μείωση στην ομορφιά τους. Περικοπές στη μαγεία των Ιονίων ή των Δωδεκανήσων δεν προβλέπει κανένα πρόγραμμα του ΔΝΤ. Αντιθέτως, έπεσαν και οι τιμές των καταλυμάτων σε πολλές περιοχές. Τι είναι λοιπόν αυτό που τους διώχνει;
Ας είναι καλά το ΠΑΜΕ και οι διορισμένοι του μετρό και των άλλων αστικών μέσων μεταφοράς, που με τις συνεχείς απεργιακές κινητοποιήσεις τους, τις ακινητοποιήσεις των πλοίων, με τις εικόνες που μεταδίδονται παγκοσμίως, από όλα τα μέσα ενημέρωσης, φροντίζουν να… διαφημίσουν την Ελλάδα ως ένα τόπο όπου όλα είναι υπό διάλυση, όπου κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος αν θα μπορέσει να μετακινηθεί την ώρα που πρέπει.
Κανένας από αυτούς δεν σκέπτεται πως αν δεν δουλέψει καλά η τουριστική μας βιομηχανία, το μικρό ή μεγάλο ξενοδοχείο, η ταβέρνα, το κατάστημα τουριστικών ειδών, το αποτέλεσμα θα είναι να κινδυνεύσει και το δικό του εισόδημα. Ότι θα αυξηθεί και η άλλο η εφιαλτική ανεργία. Ότι θα μεγαλώσει η «υστέρηση εσόδων» του κράτους με αποτέλεσμα να αναζητούνται νέα εισπρακτικά μέτρα σε βάρος όσων ακόμη έχουν δουλειά και των συνταξιούχων. Μήπως πρέπει να συνέλθουμε;
