Βρε πώς αλλάζει η εξουσία των άνθρωπο. Τον Σίμο Κεδίκογλου τον γνωρίζω από τα πρώτα μετεφηβικά του βήματα, ως γιο του Βασίλη και της Βενετσάνας. Τότε που μου διάβαζε τα ποιήματά του, με τα οποία εξέφραζε τις νεανικές ανησυχίες του και την τρυφερότητά του. Ήταν πάντα ένα έξυπνο και λογικό παλικάρι. Οπότε περίμενα ότι οι δηλώσεις του, τώρα που έγινε κυβερνητικός εκπρόσωπος, θα είχαν κάτι από την δροσιά της σκέψης που διαπερνούσε τα νεανικά του κείμενα.
Το τελευταίο που θα περίμενα, μετά τις επιθέσεις με γκαζάκια εναντίον των σπιτιών γνωστών δημοσιογράφων, ήταν να ακούσω τον συγκεκριμένο κυβερνητικό εκπρόσωπο -που είναι και δημοσιογράφος- να στοχοποιεί τον ΣΥΡΙΖΑ. Με μια «χαζή» δήλωση που έδωσε απλώς την πάσα στην αξιωματική αντιπολίτευση να επαναλάβει το αυτονόητο. Ότι δηλαδή καταδικάζει τις πράξεις βίας από όπου και αν προέρχονται.
Δεν θα στεκόμουν ιδιαιτέρως στο θέμα αυτό αν δεν έδειχνε ότι στους κόλπους της κυβέρνησης λειτουργούν κάποιοι εξυπνάκηδες που πιστεύουν ότι με τέτοιες δηλώσεις, στα πλαίσια μιας επικοινωνιακής τακτικής, φιλοδοξούν «να αλλάξουν την πολιτική ατζέντα». Να στρέψουν δηλαδή την προσοχή ολόκληρης της κοινής γνώμης σε μια «σύγκλιση ανάμεσα στους νοικοκυραίους και τους εξτρεμιστές».
Ας το καταλάβουν επιτέλους. Δεν αποσπάται η προσοχή των ανθρώπων που υφίστανται τις συνέπειες μιας βάρβαρης οικονομικής πολιτικής με τέτοια τεχνάσματα. Στο στόχαστρο των νοικοκυραίων της Κοζάνης ή του Πύργου δεν είναι ο πόλεμος με τους νεαρούς καταληψίες της βίλας «Αμαλία». Αυτές είναι… πολυτέλειες που απασχολούν τις πέριξ του Κολωνακίου περιοχές. Για όλους τους άλλους, όπου και αν ανήκουν πολιτικώς ή κομματικώς, προέχει ο πόλεμος με εκείνους που τους… ξενοικοκύρεψαν. Που τους κατάντησαν, από νοικοκυραίους, άνεργους, χρεωμένους, απελπισμένους. Ακόμη και χωρίς φάρμακα, φαγητό και θέρμανση για ένα καθόλου αμελητέο κομμάτι της κοινωνίας.
Η κριτική μου στάση απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ είναι γνωστή στους αναγνώστες της στήλης. Ειδικώς όταν στελέχη του επιβεβαιώνουν ότι διανύουν ακόμη την περίοδο του αριστερισμού, που έχει χαρακτηρισθεί ακόμη και από τον Λένιν ως… «παιδική ασθένεια». Αλλά από μια κυβέρνηση που διαχειρίζεται τις τύχες της χώρας στη χειρότερη μεταπολεμική περιπέτεια της, δεν περιμένουμε να παίζει το «γεο-βαγέο» με την αξιωματική αντιπολίτευση, επιχειρώντας εξοστρακισμό της προσοχής μας από τα πραγματικά προβλήματα.
Κάτι καλύτερο, έχετε να πείτε;
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
