Επιτρέψτε μου σήμερα να βγάλω τα εσώψυχά μου για κάτι που πραγματικά με θλίβει.Κάποτε το όνομά μου είχε ταυτισθεί με την «Ελευθεροτυπία». Ακόμη και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, όταν με κάλεσε στο Προεδρικό Μέγαρο, στην πρώτη και επεισοδιακή συνάντησή μας, αποτέλεσμα της κριτικής μου για όσα είχε πει στην Καλαμάτα για τον ρόλο των ενόπλων δυνάμεων, με υποδέχθηκε με τη φράση «σε κάλεσα να σε γνωρίσω από κοντά γιατί είσαι πια η ταυτότητα αυτής της εφημερίδας». Τώρα παρακολουθώ να κρέμονται στα περίπτερα δυο σχεδόν πανομοιότυπες στη μορφή τους εφημερίδες, ως ένα είδος κλώνων της παλιάς «Ελευθεροτυπίας».
Πίσω από τις πανομοιότυπες προσόψεις κρύβονται τα αίτια της μελαγχολίας μου. Από τη μια τα καταγγελλόμενα ως εργοδοτικά παιγνίδια για την καταδολίευση των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Από την άλλη η προσπάθεια να συρθεί το πάλαι ποτέ πείραμα της «Ελευθεροτυπίας» στο άρμα ενός συγκεκριμένου πολιτικού σχήματος και μόνον. Του ΣΥΡΙΖΑ. Με καθημερινές επιθέσεις κατά όλων των άλλων, κυρίως δε της ΔΗΜΑΡ. Αλλά αυτά δεν είναι τα χειρότερα.
Το ένα χειρότερο είναι ότι, για μια ακόμη φορά, θα παρακολουθήσουμε έναν ακόμη «εμφύλιο» στη δημόσια ζωή του τόπου μας. Και αυτή τη φορά μεταξύ δημοσιογράφων που επέλεξαν τον έναν ή τον άλλο «κλώνο» για να βρουν επαγγελματική στέγη, σε μια εποχή που οι άνεργοι δημοσιογράφοι πληθαίνουν, πορευόμενοι στο αύριο με λιγότερες ελπίδες από τους ανέργους άλλων κλάδων, καθώς οι εφημερίδες φθίνουν καθημερινώς.
Το άλλο χειρότερο είναι ακριβώς το ότι και οι δυο κλώνοι δεν έχουν να προβάλλουν την πεμπτουσία της αποστολής μιας εφημερίδας. Την πρωτογενή ειδησεογραφία. Τα δικά τους θέματα. Την αποκάλυψη. Αλλά πορεύονται ως ουρές των ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης, αναπαράγοντας θέματα ήδη γνωστά στον αναγνώστη και προτάσσοντας απλώς τις απόψεις διαφόρων προσβεβλημένων και μη συντακτών.
Συντηρούν δηλαδή μια από τις παθογένειες του ελληνικού Τύπου: Τη δημοσιογραφία εκείνων που έχουν ήδη άποψη για κάθε τι, την οποία και προσπαθούν όχι μόνον να την προβάλουν αλλα και να την επιβάλουν, χωρίς να κάνουν τον κόπο να ψάξουν, να ασχοληθούν εξαντλητικώς και εξονυχιστικώς με το ρεπορτάζ. Πώς λέγανε παλιά στην Άγρια Δύση «πρώτα κρέμασμα και ύστερα δίκη»; Έτσι και εδώ: πρώτα άποψη, ύστερα -η και καθόλου έρευνα. Γι’ αυτό ακολουθούμε τους πολιτικούς σε φθορά.
