Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ: Υπάρχει ελπίδα

γ-π-μασσαβετασ-υπάρχει-ελπίδα-61670
Ισως να φταίει το ότι γερνάω και γίνομαι όλο και περισσότερο ευσυγκίνητος. Αλλά δεν μπόρεσα να μη δακρύσω με αυτό που έβλεπα στην πλατεία Συντάγματος. Και δεν ήταν δάκρυ από πόνο ή από θλίψη. Ήτανε δάκρυ ανακούφισης, δάκρυ ελπίδας αλλα και περηφάνιας. Για έναν λαό τόσο εξαπατημένο, τόσο δυσφημισμένο και διασυρμένο, που όμως επιμένει και αντιστέκεται. Έναν λαό που δοξάζει ταπεινά την ανθρωπιά του.
Κοιτούσα αποσβολωμένος. Και στο εσώψυχό μου μηρύκαζα τον στίχο του Ελύτη: «Τα θεμέλιά μου στα βουνά». Γιατί μπροστά μου υψωνόταν ένα βουνό. Φαινομενικώς κακάσχημο στην όψη. Γιατί ήταν ένα βουνό, κυρίως, από πλαστικές σακούλες. Σαν αυτά που σχηματίζονται με τις συνήθεις πια απεργίες του Βαλασόπουλου. Αλλά ενώ εκείνα τα βουνά πνίγουν την ατμόσφαιρα με τη δυσοσμία τους, ετούτο το βουνό απέπνεε μιαν ευωδιά μυστική που σε συνέπαιρνε.
Ήταν το βουνό που σχημάτιζαν οι χιλιάδες σακούλες, σάκοι, κούτες, μπογαλάκια, με ρούχα, κλινοσκεπάσματα, τρόφιμα, παιγνίδια για τα παιδιά και ό,τι άλλο συνεισέφερε ο καθένας ως εκδήλωση συμπαράστασης σε εκείνους που δοκιμάζονται περισσότερο. Τους άστεγους, τους άνεργους, τους λιμοκτονούντες. Περίπου είκοσι φορτηγά του Δήμου Αθηναίων, σε διαρκή κίνηση, προσπαθούσαν να το μικρύνουν, μεταφορτώνοντας τα αποθέματα ψυχής των ανθρώπων. Μα το βουνό αντιστεκόταν και όλο μεγάλωνε.
Και ποιοι ήταν όλοι αυτοί οι… εύποροι, που είχαν την αρχοντιά να συνεισφέρουν, μέσα στη δική τους στέρηση, για την στήριξη των άλλων; Νοικοκυρές, παιδιά, γεροντάκια, άνθρωποι κάθε ηλικίας. Και αρκετοί μετανάστες ανάμεσά τους. Από τους οποίους ξεχώριζες μόνο όσους τους «πρόδιδε» το χρώμα τους. Ή, αν τύχαινε να τους ακούσεις να μιλάνε, η προφορά τους. Μια τεράστια μυρμηγκιά που κουβαλούσε, κουβαλούσε, κουβαλούσε. Μια πανστρατιά απλών ανθρώπων. Οι ούτως ή άλλως δοκιμαζόμενοι, για εκείνους που δοκιμάζονται χειρότερα. Γιατί οι «άλλοι» οι «γκλαμουράτοι» του «λάιφ-στάιλ», το πολύ, αν περνούσαν από κει, να αηδίαζαν για το «κιτς» του θεάματος.
Και δεν ήταν μόνο στο Σύνταγμα. Αλλά και στου Ρουφ και στο Σταθμό Λαρίσης. Ναι. Με τέτοιο λαό υπάρχει ακόμη ελπίδα. Αρκεί εκείνοι που έχουν την ευθύνη να διεκπεραιώσουν τον αυθορμητισμό του, να αποδειχθούν και αντάξιοι. Να έχουν την ικανότητα να ταξινομήσουν ταχύτατα τα περιεχόμενα αυτών των «βουνών». Και να τα διανείμουν, εγκαίρως και διαφανώς, εκεί που πρέπει.

#Tags

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου