Αυτή η φράση του 33χρονου άνεργου από την Πάτρα, που ήταν και τα τελευταία λόγια του, πριν βάλει τέλος στη μαρτυρική ζωή του, θα έπρεπε, αν υπήρχε φιλότιμο και πολιτική ευαισθησία στο πολιτικό μας εποικοδόμημα, να γίνει ο καθημερινός εφιάλτης όλων των πολιτικών μας. Μαζί βεβαίως με τον φρικτό αριθμό των τριών χιλιάδων αυτοκτονιών, που έχουν σημειωθεί την τελευταία τριετία, σύμφωνα με την ανακοίνωση της ΕΛ.ΑΣ. Και οι οποίες αυξάνονται καθημερινώς. Τον πρώτο χρόνο, του πρώτου μνημονίου, είχαμε δυο αυτοκτονίες κάθε τρεις μέρες. Τώρα ξεπεράσαμε τις τρεις ημερησίως.
Η κατάσταση θα γίνει ακόμη πιο τραγική τον επόμενο χρόνο. Όχι γιατί είναι “γρουσούζικο” το 2013, όπως μας “ενημερώνουν” με τις τηλεβλακείες τους οικοδέσποινες και χαρτορίχτρες, αποβλακωτικών εκπομπών. Αλλά διότι εκατομμύρια συμπατριώτες μας θα νιώσουν στο πετσί τους την βαρβαρότητα και αναλγησία των νέων μέτρων που επιβλήθηκαν από την τρόικα.
Το “δεν αντέχω άλλο” θα γίνει καθημερινός γογγυσμός. Που θα διαπερνά τον κορμό της Ελλάδας απ’ άκρου εις άκρον. Ιδίως όμως στα μεγάλα αστικά κέντρα. Και θα θεωρούνται πια “τυχεράκηδες” όσοι έχουν την δυνατότητα να γυρίσουν στα χωριά τους, αν τους έχει μείνει κανένα κτηματάκι να καλλιεργήσουν, να φυτέψουν καμιά πατάτα και κανένα φασόλι, η να εκθρέψουν καμιά γίδα και μερικά πουλερικά. Έτσι ακριβώς όπως συνέβαινε και στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής.
Το τραγικότερο είναι ότι το “δεν αντέχω άλλο” το ακούς όλο και περισσότερο από νέους ανθρώπους. Διότι τα γεροντάκια, με τις γλίσχρες η τις μέτριες συντάξεις, που έχασαν σε μια τριετία σχεδόν το μισό τους εισόδημα, από περικοπές, πρόσθετη φορολογία και έκτακτες εισφορές, ναι μεν δεν αντέχουν, αλλά, έχοντας γνωρίσει και τα χειρότερα, της κατοχής και του εμφυλίου, κάνουν το σταυρό τους, τουλάχιστον να μη φτάσουμε ως εκεί. Αλλά τα παιδιά και τα εγγόνια τους, που μεγάλωσαν μέσα στο πλαίσιο “να μη στερηθούν τίποτα από όσα στερηθήκαμε εμείς”, είναι πράγματι πολύ δύσκολο να αντέξουν.
Στο τέλος, μπροστά στο φαινόμενο των αυτοκτονιών, θα φτάσουμε να αποδεχόμαστε την παλιά θεωρία, του μακαρίτη Παναγιώτη Κανελλόπουλου, κατά την οποία “η μετανάστευση είναι ευλογία”. Εγώ πάντως παραιτήθηκα από την προσπάθεια να πείσω τον γιο μου να επιστρέψει στην Ελλάδα. Ψέματα να πω;
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
