Δυστυχώς δεν είναι για γέλια. Είναι μόνο για κλάματα. Όχι μόνο δεν ήταν μεγαλύτερη από την προηγούμενη φορά, αλλά και πολύ μικρότερη, η συγκέντρωση και η πορεία που οργάνωσαν ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Και όταν αυτό συμβαίνει την παραμονή της ψήφισης του πιο αιμοβόρου, του πλέον αντεργατικού “πακέτου μέτρων”, κάποιοι πρέπει να ψαχτούν για τις ευθύνες τους.
«Δυστυχώς, δεν είναι της μαζικότητας που θα έπρεπε η συμμετοχή στη σημερινή συγκέντρωση, παρατήρησε ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ» μιλώντας στο Real FM, κάτι το οποίο απέδωσε «στην απεργία που αποφάσισαν οι εργαζόμενοι στα μέσα μαζικής μεταφοράς».
Συγνώμη, αλλά ήθελε πολύ μυαλό για προβλέψουν ότι αυτή θα ήταν η συνέπεια του γεγονότος ότι δεν προνόησαν να πείσουν τα συνδικάτα των εργαζομένων στα δημόσια μέσα μέσα αστικών μεταφορών, αντί πλήρους απεργίας, να αρκεσθούν σε στάσεις εργασίας, ώστε να διευκολύνουν την μετακίνηση όλων των άλλων πολιτών, προκειμένου να πάρουν μέρος στις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας;
Δυστυχώς, από όσα είδα και διαπίστωσα στις προηγούμενες πορείες και συγκεντρώσεις, εδώ ισχύει παραλλαγμένη μια γνωστή “πιπεράτη” παροιμία: “Της κοντής… συνδικαλιστικής ηγεσίας, οι τρίχες τής φταίγανε”.
Αμ, δεν ήταν μόνο η απουσία των μέσων μεταφοράς που έφταιγε για μια τόσο κραυγαλέα φτωχή συμμετοχή. Ιδίως την στιγμή που τυλίγεται η ζωή μας ολόκληρη σε ένα και μοναδικό άρθρο-τέρας, από όσους, ακόμη και αν έχουν τις καλύτερες προθέσεις για την “σωτηρία της πατρίδας”, πάντως ασχημονούν κατά της Δημοκρατίας και του κοινοβουλευτισμού Καταφεύγοντας σε ένα κοινοβουλευτικό πραξικόπημα. Το οποίο σε οποιαδήποτε ευνομούμενη πολιτεία θα μπορούσε να ανατραπεί με απόφαση του συνταγματικού δικαστηρίου.
Εκείνο που φταίει είναι κυρίως η απουσία εμπιστοσύνης των πολλών απέναντι στους οργανωτές αυτών των εκδηλώσεων. Τους εργατοπατέρες εκείνους που είναι σε μεγάλο βαθμό συνυπεύθυνοι για την κατάντια της χώρας, για την διάλυση της οικονομίας και την απογοήτευση της κοινωνίας.
