Στη ζωή δεν υπάρχουν κενά. Ούτε στη φύση, ούτε και στην πολιτική. Όταν ένα κόμμα αποσυντίθεται, κάποιο άλλο ξεφυτρώνει στη θέση του. Ίσως όχι με την ίδια ταχύτητα, όπως συνέβαινε παλιά με τους βασιλιάδες, όταν για να μην υπάρξει κενό, έσπευδαν να ανακοινώσουν την ανακήρυξη του νέου ταυτοχρόνως με τον θάνατο του προηγουμένου, με την κλασική φράση «Ο βασιλεύς απέθανε ζήτω ο βασιλεύς».
Το θέμα είναι οι ποιοτικές διάφορες που θα σφραγίσουν την πορεία του διαδόχου. Είτε πρόκειται για πρόσωπο είτε για σχήμα. Δείτε για παράδειγμα τι έγινε στον χώρο της ακροδεξιάς. Μπερδεμένο στις απανωτές κωλοτούμπες του Καρατζαφέρη, ξέφτισε τελείως το κόμμα των κάπως γραφικών ακροδεξιών του ΛΑΟΣ. Και τη θέση του πήρε ένας νέος «βασιλεύς» της ακροδεξιάς. Καθόλου γραφικός. Και τα μάλλα επικίνδυνος για το δημόσιο βίο μας.
Το ΠΑΣΟΚ σφράγισε με τρόπο καταλυτικό την πολιτική πορεία του τόπου. Καταλαμβάνοντας ως «νέος βασιλεύς» το κενό που άφηνε πίσω της, ξεφτίζοντας, η Ένωση Κέντρου. Αλλά και λεηλατώντας, άλλοτε με την συνθηματολογία του και άλλοτε με την πολιτική του, ως κυβέρνηση, μέγα μέρος των ψηφοφόρων των μίζερων κομμάτων της παραδοσιακής Αριστεράς. Τώρα, μόνο εθελοτυφλούντες δεν βλέπουν πια το ότι «ο βασιλεύς απέθανε». Και δεν έχει σημασία, παρά μόνο για τον ιστορικό του μέλλοντος, πόσο ευθύνεται για τον θάνατο αυτό ο Γιώργος Παπανδρέου και πόσο ο Βενιζέλος ή οποιοσδήποτε άλλος.
Σημασία έχει ποιος θα πάρει τη θέση του. Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να γίνει κεντροαριστερό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα; Να απογαλακτισθεί από τον τόσο κομμουνισμό που έχουν θηλάσει τα ηγετικά στελέχη του; Μπορεί τον ρόλο αυτό να τον παίξει η ΔΗΜΑΡ που ήδη εμφανίζεται σε σύγχυση και σε φάση συρρίκνωσης; Θαρρώ πως κανένα από τα δύο σχήματα δεν το μπορεί. Διότι πρωτίστως δεν φαίνεται να το θέλουν.
Άρα θα πρέπει να βρεθεί κάποιος άλλος που να έχει την πολιτική γενναιότητα να παραδεχθεί ότι είναι σοσιαλδημοκράτης. Θα μου πείτε ότι το κάνει ο φίλος μου ο Ανδρέας Λοβέρδος. Μακάρι. Αλλά από την πράγματι κατάμεστη αίθουσα όπου γινόταν η τελευτά παρουσίαση του βιβλίου του, την περασμένη εβδομάδα, διαπίστωσα ότι απουσίαζε εντυπωσιακά το αύριο της πατρίδας. Η νέα γενιά. Και χωρίς μπροστάρη την νεολαία «νέος βασιλεύς» δεν ανακηρύσσεται με επιτυχία.
