Υπάρχει κίνδυνος να διαλυθεί αυτή η κυβέρνηση; Δυστυχώς υπάρχει. Το απέδειξε η ψηφοφορία για τις αποκρατικοποιήσεις, την τροπολογία για το ταμείο των δημοσιογράφων και το άρθρο για τις εισφορές των μηχανικών. Αν αυτή η δοκιμασία ήταν απλώς επικίνδυνη, αναλογισθείτε τι θα είναι η επόμενη, με την εμμονή να έλθουν σε ένα και μοναδικό άρθρο όλα τα μέτρα που γκρεμίζουν κάθε κατάκτηση των εργαζομένων.
Πριν όμως προχωρήσω, οφείλω να ξεκαθαρίσω την προσωπική μου θέση ως προς το θέμα των δημοσιογράφων, που έχω επαναλάβει πολλάκις από το 1984 έως τώρα. Θα το πω για μια ακόμη φορα και ας με διαγράψουν. Διότι για μένα είναι από τις θεμελιώδεις αρχές της σοσιαλδημοκρατικής μου ιδεολογίας. Είμαι και παραμένω αμετακίνητα ταγμένος υπέρ του ενός και μόνου ασφαλιστικού φορέως, στον οποίο να υπάγονται όλοι οι εργαζόμενοι. Από τον στρατηγό και τον δικαστή ως την καθαρίστρια. Και από τον δημοσιογράφο ή τον γιατρό και τον δικηγόρο ως τον οικοδόμο.
Πόσο μάλλον όταν το ειδικό ταμείο καλύπτει μόνο ένα μέρος των δημοσιογράφων (Αθηναίους και Θεσσαλονικείς). Και πάλι όχι όλους, καθώς δεν καλύπτει όσους εργάζονται στα νέα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης. Ενώ αφήνει εκτός και όλους του συναδέλφους της περιφέρειας. Λες και είναι λιγότερο δημοσιογράφοι.
Ας επανέλθουμε όμως στο ερώτημα για το μέλλον της κυβέρνησης. Για το οποίο, την προηγούμενη εβδομάδα, στο κείμενο με τίτλο «Ποιος θα ρίξει την κυβέρνηση», διατύπωνα τον φόβο μου ότι ο Ευάγγελος Βενιζέλος «είναι αμφίβολο αν μπορεί να επιβάλει κομματική πειθαρχία στην κοινοβουλευτική του ομάδα». Όπερ και αποδείχθηκε ήδη.
Στη βάση του, στα λαϊκά ερείσματά του, αλλά και στον άλλοτε ισχυρό κομματικό του μηχανισμό, όσο ο μηχανισμός αυτός νεμόταν το κράτος, το ΠΑΣΟΚ έχει αποσαθρωθεί από καιρό. Τώρα απλώς ξεφτίζει και στην κορυφή του. Στην κοινοβουλευτική του ομάδα. Διότι απλούστατα ο κ. Βενιζέλος δεν μπορεί να εμπνεύσει κανέναν. Αποδεικνύεται μοιραίος, όπως προειδοποιούσα από τον Μάιο. Όσο και αν θυμώνουν κάποιοι θαυμαστές του. Ανάμεσα στους οποίους ο κ. Κώστας Κόκκινος από την Αργολίδα που με κατηγορούσε τότε ότι, από «εμπάθεια» δεν του έδωσα πίστωση χρόνου. Και κατέληγε στο συμπέρασμα: «Την ικανότητα στην γραφή την σπαταλάτε σε μια ανεξέλεγκτη γκρίνια».
Λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να γίνω χαζοχαρούμενος για να είμαι ευχάριστος.
