Ηλθε, είδε… νίκησε και απήλθε. Μπορεί και να την είχαν τρομάξει ότι «θα καεί ο τόπος» με την επίσκεψή της. Τελικώς σημασία έχει τι έγινε. Ένα απλό καθημερινό ελληνικό «νταβαντούρι». Σε μια χώρα με πάνω από ένα εκατομμύριο διακόσιες χιλιάδες ανέργους, με το ένα τρίτο του πληθυσμού να βυθίζεται στην κατηγορία των νεόπτωχων, με καθημερινό σχεδόν φαινόμενο τις αυτοκτονίες «για οικονομικούς λόγους», με εφιαλτική αύξηση του αριθμού των αστέγων και των ανθρώπων που συνωστίζονται σε ουρές για ένα συσσίτιο, η ετερόκλητη πανστρατιά των διαμαρτυρομένων για την παρουσία της Άνγκελα Μέρκελ, δεν έφτασε ούτε καν τους ογδόντα χιλιάδες ανθρώπους.
Σιγά να μην τρομοκρατήθηκε η επισκέπτριά μας από ένα τόσο μικρό πλήθος. Μερικές δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι. Παρά το ότι ήταν και ένα ιδιόρρυθμο αμάλγαμα από την Άκρα Δεξιά ως την Άκρα Αριστερά. Πού ήταν ο λαός; Στα σπίτια του. Και στις δουλειές τους, όσοι έχουν το προνόμιο να έχουν ακόμη δουλειά. Γιατί, αλήθεια; Είναι ένας λαός «βολεμένων»; Όχι βέβαια. Είναι ένας λαός αδιάφορος ή φοβισμένος; Μπορεί, σε κάποιο ποσοστό. Αλλά σίγουρα όχι στη συντριπτική πλειονότητα των πολιτών. Τότε γιατί αυτή η κραυγαλέα απουσία, πολύ πιο ηχηρή από την θορυβώδη παρουσία;
Γιατί δεν έστερξαν οι πολίτες να ανταποκριθούν στα πολεμικά σαλπίσματα ενός Τράγκα ή ενός Κραουνάκη η άλλων συγχρόνων ηρώων της «νέας εθνικής αντίστασης» κατά των «κατακτητών» και να επιτεθούν δυναμικώς κατά της εκπροσώπου της «νέας κατοχής»;
Φαίνεται πως για μια ακόμη φορα ο ελληνικός λαός αποδεικνύει με τη στάση του τη βαθιά πολιτική ωριμότητά του. Κρίνοντας τα πράγματα εκ του αποτελέσματος και γνωρίζοντας καλά τις διαδρομές που περάσαμε για να φτάσουμε ως εδώ, μάλλον δεν πείθεται ότι φταίει η Μέρκελ, ο διαιτητής ή ο χλοοτάπητας του γηπέδου. Προφανώς προτιμά να αποδέχεται τη μαύρη αλήθεια. Ότι για τα χάλια μας φταίμε πρωτίστως εμείς οι ίδιοι. Οι πολιτικοί που μας κυβέρνησαν. Εμείς που τους επιλέξαμε. Και οι πολίτες εκείνοι που μετείχαν στο μεγάλο γλεντοκόπι της φαυλότητας. Οι κουμπάροι, τα συνεταιράκια, τα «δικά τους παιδιά».
Αν είναι κάποια στιγμή να ξεσπάσει το ποτάμι της λαϊκής οργής, οι αποδέκτες της θα βρίσκονται κυρίως εντός των συνόρων μας. Σε αυτούς πρέπει κάποτε να πούμε, όχι το «αουφίντερζεν», αλλά το οριστικό «αντίο».
