Τι μας έφερε η θεία Άνγκελα από το Βερολίνο, που την περιμέναμε όπως άλλοτε περίμεναν την θεία από το Σικάγο; Κατά τις επίσημες εκτιμήσεις της κυβέρνησης μας έφερε γερμανικά καλούδια, όπως «κατανόηση» του ελληνικού προβλήματος, «τερματισμό της διεθνούς απομόνωσης της χώρας», και «αναγνώριση των θυσιών του ελληνικού λαού». Και επίσης, όπως ακριβώς μας το τσαμπούναγε κάθε τόσο ο Γιώργος Παπανδρέου, ακούσαμε τον Αντώνη Σαμαρά να μας ενημερώνει ότι η επίσκεψη αυτή αποδεικνύει πώς «αποκαταστάθηκε η αξιοπιστία της χώρας».
Η αλήθεια είναι ότι αν συνέβαιναν όλα αυτά τότε θα είχε συμβεί και το πιο χρήσιμο πράγμα από εκείνα που επεσήμανε η Γερμανίδα καγκελάριος. Η οποία μας θύμισε ότι η περίφημη δόση των τριάντα και πλέον δισεκατομμυρίων, θα έπρεπε κανονικώς να είχε καταβληθεί στη χώρα μας «από το καλοκαίρι» όπως μας είπε. Και τώρα δεν ξέρουμε ακόμη αν θα καταβληθεί τον Νοέμβριο, οπότε αδειάζουν πλήρως από χρήμα τα δημόσια ταμεία.
Με απλά λόγια η κ. Μέρκελ μιλώντας, στο πλευρό του πρωθυπουργού μας, «άδειασε», με πολύ διακριτικό τρόπο την κυβέρνηση για την βραδύτητα που επιδεικνύει στην προώθηση των «διαρθρωτικών μέτρων». Χωρίς τα οποία κανείς από τους εκπροσώπους των δανειστών μας στην τρόικα δεν είναι διατεθειμένος να βάλει την υπογραφή του σε μια έκθεση που θα λειτουργεί ως πασαπόρτι για να φτάσουμε στην εκταμίευση.
Η κυβέρνηση έμεινε ευτυχής από τα αμοιβαία χαμόγελα ενώπιον των τηλεοπτικών συνεργείων. Και οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης έμειναν επίσης ευτυχείς από την «επιτυχία των λαϊκών κινητοποιήσεων». Και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς χειρότερα. Διότι το «ψητό» για την κ. Μερκελ -που μας ήλθε και φαγωμένη, για να μη μας βάλει σε έξοδα, και έτσι ματαιώθηκε το γεύμα στο μουσείο της Ακρόπολης- φάνηκε στη συνάντηση με τους δώδεκα εκπροσώπους του επιχειρηματικού κόσμου. Οι οποίοι προσήλθαν ίσως με προσδοκίες, αλλά έφυγαν με άδεια χέρια. Διότι εκείνο που τους πρόσφερε η κ. Μερκελ ήταν η σύσταση να βάλουν και εκείνοι το χεράκι τους στην τσέπη και να κάνουν κάτι «ώστε να βοηθήσουν την πατρίδα τους». Δηλαδή να κάνουν επενδύσεις εξ ιδίων κεφαλαίων. Και να μην περιμένουν μόνον επιδοτήσεις.
Μάθαμε δηλαδή και γερμανιστί εκείνο που γνωρίζουμε ήδη: Ότι την «σωτηρία της πατρίδας» την πληρώνουν μόνον οι μη έχοντες.
