Είμαστε με
τα καλά μας; Είμαστε σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα; Είναι δυνατόν να πεθαίνει ένας
σαραντάχρονος άνδρας από οξεία αμυγδαλίτιδα, μέσα στο ασθενοφόρο, επειδή επί
δύο ημέρες τον κάνουν «μπαλάκι» από νοσοκομείο σε νοσοκομείο, γιατί δεν
βρίσκεται… αρμόδιος εφημερεύων ιατρός να ασχοληθεί με την περίπτωσή του;
Πραγματικά με συγκλόνισε η τραγική κατάληξη αυτού
του συνανθρώπου μας από την Αμαλιάδα, καθώς άκουγα, σε ραδιοφωνική εκπομπή τον
αδελφό του να διεκτραγωδεί, εν μέσω αναφιλητών, την εξοργιστική περιπέτεια
του.
Του ανθρώπου που τον έστελναν από
το νοσοκομείο του Πύργου -αφού τον κράτησαν ένα ολόκληρο βράδυ και το επόμενο
πρωί, χωρίς να του προσφέρουν καμία βοήθεια, πέραν της παροχής οξυγόνου- στο
νοσοκομείο του Αγίου Ανδρέα και από εκεί σε άλλο νοσοκομείο, αλλά στο μεταξύ
κατέληξε αβοήθητος.
Θυμάμαι τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης όταν
υπήρχαν πολλές μικρές ιδιωτικές κλινικές, συμβεβλημένες κατά κανόνα με τους
ασφαλιστικούς οργανισμούς, αλλά μόνον μια νοσοκομειακή μονάδα ιδιωτικών
συμφερόντων. Ακολούθησαν χρόνια «σοσιαλιστικής» διακυβέρνησης. Κατά τα οποία,
όλως περιέργως, γέμισε ο τόπος θηριώδεις ιδιωτικές νοσοκομειακές μονάδες. Στις
οποίες είτε οι ιδιώτες, είτε οι ασφαλιστικοί οργανισμοί για τα μέλη τους, πληρώνουν
«την μάνα τους και τον πατέρα τους». Κυρίως διότι είναι πρωτίστως πολυτελή… ξενοδοχεία
ασθενών. Και διότι επινοούν διάφορες χρεώσεις. Ακόμη για τον αέρα που αναπνέουν
οι ασθενείς.
Το πώς
κατάντησε μετά από τόσο… σοσιαλισμό και τόσους ύμνους και αγιογραφίες για το
περίφημο ΕΣΥ και τους δημιουργούς του, να γίνει η περίθαλψη στην Ελλάδα τόσο… καπιταλιστική
υπόθεση και τόσο ισάξια σε ακρίβεια της αμερικανικής, είναι και αυτό ένα ακόμη
από τα τόσα ελληνικά θαύματα. Για τα οποία μην περιμένετε να γίνει ποτέ καμια
έρευνα για το ποιοι πλούτισαν αποδιοργανώνοντας με τον κομματικό συνδικαλισμό,
τις άχρηστες και συνήθως ενεχόμενες σε σκανδαλώδεις προμήθειες διοικήσεις,
γαλάζιες ή πράσινες, τον χώρο της δημόσιας υγείας. Και εργαζόμενοι ουσιαστικώς
υπέρ των ιδιωτικών «κέντρων», στα οποία βολεύτηκαν οι πλείστοι εξ αυτών.
Και με τούτα που επέρχονται, καθώς η δημόσια υγεία
είναι στο στόχαστρο των τροϊκανών, το μόνο που εύχομαι είναι να πεθάνω όρθιος.
Να μη χρειαστώ την περίθαλψή τους. Το αυτό εύχομαι και δι΄ υμάς. Τι άλλο
απέμεινε να ευχόμαστε;
