Από το ξεκίνημα της
κρίσης, το 2008 έως σήμερα αλλάξαμε, έξι κυβερνητικές «φιλοσοφίες» οικονομικής
πολιτικής και δημοσιονομικής προσαρμογής. Και κάθε φορά ακούγαμε μεγάλα λόγια
για τη «σωτηρία της χώρας». Για το πώς θα αποφύγουμε την χρεοκοπία. Για μέτρα
επώδυνα μεν, αλλά αναγκαία. Που θα μας οδηγούσαν στην «έξοδο από το τούνελ»
Από την «ήπια
προσαρμογή» της κυβέρνησης Καραμανλή με «τσάρο» τον Αλογοσκούφη, περάσαμε στο
«κρύψτα κάτω από το χαλί» στην κυβέρνηση με τσάρο τον Παπαθανασίου. Ακολούθησε
η κυβέρνηση του Γιώργου με «τσάρο» τον Παπακωνσταντίνου και την άκριτη υποταγή
σε όλες τις αξιώσεις που πρόβαλε η τρόικα. Με το αβάσταχτο πρώτο μνημόνιο. Στο
οποίο προστέθηκε η επιπλέον «σωτηρία» μας από το δεύτερο μνημόνιο στις μέρες
της κυβέρνησής του με «τσάρο» τον Βενιζέλο.
Ύστερα, μετά την
εσωτερική κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ, ήλθε η κυβέρνηση Παπαδήμου. Με τον άθλο του
κουρέματος. Όπου φορτωθήκαμε νέα δάνεια για να είναι ελαφρύ το κούρεμα των
τραπεζών, να μη χάσουν τα κεφάλαιά τους. Και μόνο για τα ασφαλιστικά ταμεία, το
αίμα και τον ιδρώτα των εργαζομένων, δεν υπήρξε καμία πρόνοια
«ανακεφαλαιοποίησης».
Τώρα έχουμε μια τριμερή
κυβέρνηση, με κορμό την Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά, κατά τον βραχύ βίο της
οποίας αποδεικνύεται ότι όλα όσα προηγήθηκαν όχι μόνο δεν μας βοήθησαν να
σηκώσουμε κεφάλι, αλλά μας έσπρωξαν να βυθισθούμε ακόμη περισσότερο στο
αδιέξοδο. Και τούτη η κυβέρνηση πελαγοδρομεί ανάμεσα σε απτές νέες βάρβαρες
επιθέσεις κατά των πλέον αδυνάμων και παρακλήσεις προς την τρόικα να… δείξει
κατανόηση.
Το μόνο σταθερό είναι η
άτεγκτη πολιτική των τροϊκανών. Που κάθε τόσο ζητούν μια ακόμη θυσία από τους Έλληνες
πολίτες. Αν κάποιος κατ’ ουσία κυβερνά τον τόπο, τα τελευταία τρία χρόνια,
είναι αυτοί. Άρα δική τους και η παταγώδης αποτυχία όλων των «σωστικών»
προγραμμάτων.
Όσο επιμένουν στη λάθος
συνταγή που επιβάλλουν, καμια θυσία δεν πρόκειται να λύσει το δημοσιονομικό μας
πρόβλημα. Ούτε τα 11,6 δισεκατομμύρια αν βρεθούν. Ούτε η επόμενη δόση, όποτε
την πάρουμε. Αυτή τη φορα Βενιζέλος και Κουβέλης έχουν δίκιο. Πρέπει η
κυβέρνηση να «μιλήσει» κατευθείαν με τα «αφεντικά» των τροϊκανών, σε πολιτικό
επίπεδο, μπας και τους «μαζέψουν». Διαφορετικά, παραλλάζοντας τον τίτλο της
γνωστής ταινίας, θα ζήσουμε μια πραγματικότητα όπου… τα όμορφα μνημόνια όμορφα
καίγονται, όταν καίγεται ο τόπος.
