Σύμφωνα με τα επίσημα
στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, το δεύτερο τρίμηνο του έτους η χώρα βυθίστηκε ακόμη
περισσότερο στην ύφεση, αφού το ακαθάριστο εθνικό προϊόν (ΑΕΠ) παρουσίασε νέα
μείωση 6,2%. Άλλη μια διάψευση όλων των εκτιμήσεων των τροϊκανών. Που
περίμεναν, με τα μέτρα της δικής τους συνταγής, να περιορισθεί η ύφεση, για το
τρέχον έτος, στο 4,6%.
Αύξηση του ΑΕΠ από
…παραγωγή του δημόσιου τομέα δεν περιμένει κανείς. Όλες οι ελπίδες, παντού στον
καπιταλιστικό κόσμο που ζούμε, είναι στραμμένες στον ιδιωτικό τομέα. Εδώ όμως
συμβαίνει το οξύμωρο. Επί τρία σχεδόν χρόνια, οι ηγεσίες μας όλο μελετούν, αλλά
ποτέ δεν αποφασίζουν ουσιαστικά μέτρα περιορισμού του δημόσιου τομέα. Αντιθέτως
κάνουν ό,τι μπορούν για να διαλύσουν τον ιδιωτικό. Από τον οποίο προέρχεται, ως
αποτέλεσμα, η στρατιά των ανέργων.
Έτσι η χώρα βυθίζεται σε
ένα φαύλο κύκλο. Το δημόσιο δεν μειώνεται. Μειώνονται όμως εκείνοι, από την
εργασία των οποίων θα περιμέναμε να παραχθούν έσοδα για το κράτος, ώστε να
μπορεί να συντηρεί τον κρατικό μηχανισμό. Και πως αντιδρούν ακόμη και σήμερα οι
πολιτικοί μας; Αποδεχόμενοι τους αποτυχημένους τυφλοσούρτες των τροϊκανών,
σχεδιάζουν και άλλα μέτρα μείωσης των εισοδημάτων στον ιδιωτικό τομέα. Με νέα επιδρομή σε μισθούς και συντάξεις.
Παραβλέποντας ότι έτσι, οι μόνοι τακτικοί φορολογούμενοι που δεν μπορούν να
κρύψουν τίποτε, θα αποδώσουν, αναγκαστικώς, λιγότερα έσοδα στο κράτος.
Ακόμη χειρότερο γίνεται
το πρόβλημα για το ασφαλιστικό, παρά τις επελθούσες δραματικές αλλαγές. Διότι
στο κούρεμα κατά 50% των αποθεματικών των ταμείων, (για το οποίο δεν υπήρξε
καμία αντισταθμιστική πρόνοια, όπως συνέβη με την αναχρηματοδότηση των
τραπεζών) έρχεται να προστεθεί η ραγδαία μείωση των εσόδων. Διότι οι περίπου
δυο χιλιάδες άνθρωποι που προστίθενται κάθε μέρα στις ουρές των ανέργων, παύουν
να εισφέρουν.
Αν δεν αλλάξει πορεία η
πολιτική μας ηγεσία, αν δεν τολμήσει να στείλει στα σπίτια τους εκείνους που
έχουν πιαστεί στα πράσα, μειώνοντας κατά μερικές δεκαδες χειλάδες εκείνους που
τους πληρώνουμε για να μας κλέβουν, να εκβιάζουν, να λειτουργούν ως τροχοπέδη
σε κάθε αναπτυξιακή προσπάθεια, δεν πρόκειται να βγούμε από αυτό το φαύλο
κύκλο, στον οποίο μας βύθισαν όλοι μαζί, διορίζοντας, διορίζοντας, διορίζοντας,
έκαστος τα «δικά του παιδιά».
