Ο στίχος του Σεφέρη
«όπου κι αν πάω η Ελλάδα με πληγώνει», φτάνει ακόμη και στους σκουπιδότοπους.
Ούτε τα σκουπίδια μας δεν είμαστε ικανοί να κουμαντάρουμε. Και θέλουμε να
παριστάνουμε τον περιούσιο λαό. Τους «μάγκες» της Ευρώπης και τους «ξύπνιους»
της οικουμένης. Που όλοι μας ζηλεύουν και μας έχουν βάλει στο μάτι. Τρομάρα
μας.
Δημοσιεύθηκε η έκθεση
της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τα επιτεύγματα των 27 κρατών μελών της Ένωσης στον
τομέα της αποτελεσματικής διαχείρισης των απορριμμάτων. Και ποια χώρα
φιγουράρει στην τελευταία θέση; Μα φυσικά η Ελλάδα μας.
Από τα 18 κριτήρια με
βάση τα οποία γίνεται η αξιολόγηση και απονέμονται, αναλόγως προς τις
επιδόσεις, από πράσινες –στους αριστείς- έως κόκκινες σημαίες –στους τελείως
απαράδεκτους- στα 16 η Ελλάδα βαθμολογείται πανηγυρικώς με κόκκινο. Άλλη μια
«κόκκινη κάρτα» για την ικανότητα προσαρμογής μας στη γενικότερη ευρωπαϊκή
πορεία. Και ειδικότερα στην προστασία του περιβάλλοντος. Του πολυτιμότερου
περιουσιακού στοιχείου που διαθέτει τούτος ο τόπος.
Όταν σε χώρες όπως η
Αυστρία, η Σουηδία, η Δανία, η Γερμανία και η Ολλανδία, τα απορρίμματα που
καταλήγουν στους χώρους υγειονομικής ταφής (ΧΥΤΑ) δεν ξεπερνούν το 5% του όλου
όγκου, ενώ τα υπόλοιπα αξιοποιούνται με ανακύκλωση, παραγωγή λιπασμάτων και καύση
για παραγωγή ενέργειας, εδώ επιμένουμε στις χωματερές. Λίγες νόμιμες και
περισσότερες παράνομες.
Στην έκθεση τονίζεται
ότι η υγειονομική ταφή συνιστά «τη χειρότερη επιλογή διαχείρισης των αστικών
απορριμμάτων». Διότι «θάβονται πολύτιμοι πόροι, δεν δημιουργούνται θέσεις
εργασίας υπονομεύεται η δημόσια υγεία και καταστρέφεται το περιβάλλον». Ό,τι
ακριβώς κάνουμε, κατά σύστημα εμείς. Είτε ως κράτος, είτε ως φορείς της τοπικής
αυτοδιοίκησης.
Και το εκπληκτικότερο,
για την περίπτωση μας: Ενώ έχουμε ανάγκη και από το τελευταίο ευρώ, δεν
απορροφούμε τα κονδύλια από τα κοινοτικά προγράμματα, που διατίθενται για την
αξιοποίηση των αστικών απορριμμάτων.
Δυστυχώς θα αργήσουμε
ακόμη πολύ να φτάσουμε σε ένα επίπεδο ώστε η πολιτική μας για τη διαχείριση
απορριμμάτων να μην είναι …για τα σκουπίδια. Διότι η χαλασμένη γενιά μου
επιμένει να πετάει ό,τι σαβούρα θέλει να ξεφορτωθεί ακόμη και στους κάδους
ανακύκλωσης, ενώ ο άλλος κάδος είναι δίπλα. Και η γενιά της κόρης μου, που έχει
καλύτερη αγωγή και μεγαλύτερη περιβαλλοντική ευαισθησία, αργεί να πάρει τον
έλεγχο στα χέρια της.
