Είναι πράγματι λυπηρό να
αναγκάζεσαι να «σκοτώνεις» την περιουσία σου. Και γίνεται ακόμη λυπηρότερο όταν
δεν πρόκειται για ατομική, αλλά για εθνική περιουσία ενός λαού. Αλλά υπάρχει
κάτι πολύ χειρότερο από αυτό: Η δουλεία. Η εκποίηση της ίδιας εθνικής
κυριαρχίας, της ανεξαρτησίας μιας χώρας. Της αξιοπρέπειας ενός λαού. Αυτό
δηλαδή που βιώνουμε σήμερα, ως αποτέλεσμα της πτώχευσης στην οποία ουσιαστικώς
οδηγηθήκαμε από τον Μάρτιο του 2010.
Είναι πράγματι
ενοχλητικό να βγαίνουν τώρα «στο σφυρί» εθνικά κτήματα που αποτελούν «διαμάντια
φυσικού περιβάλλοντος» όπως στην Αφάντου της Ρόδου, ή την Κασσιόπη της
Κέρκυρας. Διότι στο κλίμα που έχει διαμορφωθεί, στις επείγουσες ανάγκες που μας
πνίγουν, σίγουρα το αντίτιμο που θα εισπράξουμε δεν είναι εκείνο που πραγματι
αξίζουν, εκείνο που θα απέδιδαν σε άλλες εποχές.
Αλλά αν είναι «έγκλημα»
μια τέτοια πολική πράξη, τότε σίγουρα δεν πρόκειται για «στιγμιαίο», που
βαρύνει μόνο την σημερινή τρικομματικη κυβέρνηση. Αλλά για έγκλημα διαρκείας.
Έγκλημα στο οποίο είναι συνένοχοι όλοι όσοι άσκησαν εξουσία σε όλη την διάρκεια
της μεταπολίτευσης, όλοι όσοι παρίσταναν τον χουβαρντά με ξένα κόλλυβα, όλοι
όσοι βύθιζαν συστηματικώς τη χώρα από χρόνο σε χρόνο, στο τεράστιο δημόσιο
χρέος που τελικώς μας έπνιξε. Όλοι όσοι άσκησαν εξουσία. Είτε στην «κεντρική
πολιτική σκηνή», είτε στην αυτοδιοίκηση, είτε ως κομματικοί εργατοπατέρες ενός
αδηφάγου δημόσιου τομέα.
Είναι πράγματι
ενοχλητικό να ξεπουλάς τα οικογενειακά «χρυσαφικά» και τα «ασημικά» σου. Αλλά
είναι πολύ περισσότερο «ενοχλητικό» να καθίστασαι υπόδουλος των δανειστών σου
και διεθνής περίγελος, όπως έχουν καταντήσει την πατρίδα μας οι ως τώρα
επιλογές των πολιτικών μας. Για τις οποίες δεν είναι καθόλου ανεύθυνοι εκείνοι
οι οποίοι σήμερα σκούζουν, εμφανιζόμενοι ως θεματοφύλακες της εθνικής
περιουσίας, ενώ σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης έκαναν ό,τι μπορούσαν για
να την υπονομεύσουν και να την υποθηκεύσουν. Πλειοδοτώντας στο χορό των
διορισμών και των προκλητικών παροχών, χωρίς να λογαριάζουν τις συνέπειες.
Εδώ που φτάσαμε,
πατριωτική στάση δεν είναι η άρνηση των αποκρατικοποιήσεων και της αξιοποίησης
της δημόσιας περιουσίας. Αλλά η επαγρύπνηση ώστε η αξιοποίηση αυτή να γίνει με
διαφάνεια και καθαρότητα. Έτσι ώστε να αποδώσει πράγματι, ως προς τον σημαντικό
περιορισμό του δημόσιου χρέους. Και να μη γίνουν τα εθνικά «χρυσαφικά και
ασημικά» βορά επιτηδείων, διεθνών και ημεδαπών αεριτζήδων.
