Ιδιαιτέρως κρίσιμη αυτή η εβδομάδα. Όχι μόνο για τις
πολιτικές αποφάσεις που θα λάβει η κυβέρνηση και τις διαπραγματεύσεις με τους
δανειστές μας. Αλλά και για την κατάληξη μιας απεργίας. Η εννεάμηνη ιστορία της
οποίας διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του κλίματος σε σχέση με
την προσδοκία για νέες επενδύσεις, που θα φέρουν δουλειά και ανάπτυξη στη χώρα,
καθώς έχει προσλάβει τεράστια διεθνή προβολή.
Η απεργία στη «Χαλυβουργία Ελλάδος» ξεκίνησε τον Νοέμβριο
με σχεδόν ομόφωνη απόφαση των εργαζομένων, όταν η εργοδοσία, λόγω μείωσης των
πωλήσεων, ζήτησε να αποδεχθούν πεντάωρη, αντί της οκτάωρης απασχόλησης, με
ανάλογη μείωση των αποδοχών τους, ώστε να μη γίνει καμία απόλυση. Η πρόταση
απορρίφθηκε, ακολούθησαν 33 απολύσεις και η απεργία ξέσπασε με ένα κλίμα
ομόθυμης συμμετοχής.
Όσο όμως περνούσε ο καιρός ένας μέρος των απεργών άρχισε
να αισθάνεται ότι γίνεται παίγνιο στα χέρια κομματικών συνδικαλιστών. Και
συγκεκριμένως του ΠΑΜΕ. Το οποίο ελέγχει απολύτως την κατάσταση. Τώρα οι
εργαζόμενοι έχουν χωριστεί στα δυο. Οι μισοί συγκεντρώνονται καθημερινώς έξω
από την πύλη της εβδομηντάχρονης βιομηχανίας, περιφρουρώντας την απεργία και
οργανώνοντας συσσίτια και διανομές ειδών διατροφής. Οι υπόλοιποι
συγκεντρώνονται καθημερινώς σε ένα διπλανό βενζινάδικο και διεκδικούν το δικαίωμα
να επιστρέψουν στη δουλειά τους.
Η εργοδοσία έθεσε ως όριο αυτή την εβδομάδα. Δηλώνοντας
πως αν δεν τερματισθεί η κατάληψη από το ΠΑΜΕ, θα προχωρήσει στο οριστικό
κλείσιμο του εργοστασίου, διατηρώντας μόνο το εργοστάσιο του Βόλου, όπου εκεί
υπήρξε συνδιαλλαγή και συμφωνία των δύο πλευρών. Οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ
παραμένουν αδιάλλακτοι. Υποστηρίζοντας ότι η εργοδοσία «μπλοφάρει».
Μια παρτίδα συνδικαλιστικού και κομματικού «πόκερ», από
την οποία κρίνονται πολλά. Από τέτοιους αδιάλλακτους κομματικούς εργατοπατέρες
έχουν παλαιότερα οδηγηθεί στο κλείσιμο πολλά εργοστάσια. Μόνο που τότε δεν ήταν
καιρός οικονομικής κρίσης και η ανεργία δεν είχε εκτοξευθεί σε διψήφιο ποσοστό. Αλλά η ζημιά ήταν μεγάλη για την
εθνική οικονομία. Δραματική μείωση εξαγωγών και αντίστοιχη αύξηση εκροών για
εισαγωγές.
Ευθύνες κανείς δεν θα ζητήσει από το ΠΑΜΕ. Αυτό βαράει το
βιολί του. Η κυβέρνηση έχει υποχρέωση να παρέμβει ώστε να βρεθεί λύση. Να μην
κλείσει άλλη μια παραγωγική μονάδα της χώρας. Που δίνει δουλειά σε 370
συμπολίτες μας. Και αρκετά έσοδα για το κράτος και τους ασφαλιστικούς
οργανισμούς.
