Η επεξεργασία των δεδομένων της Ελληνικής
Στατιστικής Αρχής από την ιδιωτική εταιρία ICAP οδήγησε στη διαπίστωση ότι, με την συνεχή
αύξηση του αριθμού των ανέργων -περίπου χίλιοι την ημέρα προστίθενται στο μακρύ
και εφιαλτικό κατάλογο- φτάσαμε σε ένα επικίνδυνο για οποιαδήποτε οικονομία
σημείο: Σε κάθε Έλληνα εργαζόμενο αντιστοιχούν δυο άτομα που πρέπει να ζήσουν
από τη δουλειά του.
Μόνο που ακόμη και έτσι, η εικόνα είναι απατηλή.
Διότι υπολογίζει το ποσοστό των εργαζομένων σε περίπου 33% του συνόλου του
πληθυσμού. Περιλαμβανομένων των νηπίων, των υπεργήρων, των αναπήρων -των
αληθινών και όχι των… μαϊμούδων- και κάθε άλλης ανθρώπινης μονάδας που εκ
φύσεως είναι αδύνατο να μετέχει στην παραγωγική διαδικασία.
Αν λάβουμε υπόψη μας το ποσοστό των απασχολουμένων
με βάση τον οικονομικώς ενεργό πληθυσμό (περίπου τρία εκατομμύρια πεντακόσιες
χιλιάδες, κατά την απογραφή του 2010) καταλαβαίνουμε ότι στην πραγματικότητα
κάθε εργαζόμενος έχει το βάρος να εξασφαλίσει την επιβίωση άλλων τριών
ανθρώπων. Από το ζην έως το ευ ζην τους. Από την μόνο κατ’ όνομα δωρεάν παιδεία
και περίθαλψή τους, έως την εξασφάλιση των συντάξεών τους.
Αν μάλιστα από το στατιστικώς εμφανιζόμενο ως σύνολο
εργαζομένων αφαιρέσουμε με ρεαλιστικά κριτήρια ένα μέρος από εκείνους που είναι
διορισμένοι, αλλά η προσφορά τους σε εργασία κινείται στα όρια του ναδίρ,
αντιλαμβάνεστε πόσο βαρύ φορτία καλούνται να σηκώσουν οι εναπομένοντες
εργαζόμενοι, ιδίως στον ιδιωτικό τομέα. Και πόσο δραματικότερα θα γίνουν τα πράγματα
αν γίνει πραγματικότητα η πρόθεση της κυβέρνησης αντί να διώξει από το δημόσιο
όλους εκείνους που έχουν περιπέσει σε ατιμωτικά αδικήματα, να θέσει σε καθεστώς
«εφεδρείας», δηλαδή να κάθονται σπιτάκι τους και να πληρώνονται, έστω με
μειωμένες αποδοχές, μερικές δεκάδες χιλιάδες δημοσίων υπαλλήλων.
Και το χειρότερο είναι ότι η επιλογή τους δεν θα
γίνει με αξιοκρατικά κριτήρια αλλά μόνον με το κριτήριο της ηλικίας. Πόσο
δηλαδή απέχουν από την συνταξιοδότησή τους. Ακόμη και αν κάποιοι από αυτούς
είναι άριστοι στη δουλειά τους και ικανοί να προσφέρουν πράγματι έργο στον
τομέα τους.
Με τέτοιες… εφευρέσεις, θα φτάσουμε τελικώς κάθε
εργαζόμενος να αντιστοιχεί σε τέσσερα στόματα που πρέπει να τραφούν από τη
δουλειά του. Καμιά καλύτερη ιδέα έχετε;
