Υπάρχουν γύρω μας χιλιάδες οικογένειες που δεν
μπορούν ούτε το φαγητό των παιδιών τους να εξασφαλίσουν. Οικογένειες εργατών,
υπάλληλων, συνταξιούχων, ανέργων, επί των οποίων επιβλήθηκαν οριζόντιες
περικοπές αποδοχών αλλά και πρόσθετη φορολογική επιβάρυνση. Είτε με τις
έκτακτες εισφορές, είτε με την μείωση του αφορολόγητου, είτε με την αύξηση της
έμμεσης φορολογίας μέσω της ανόδου του ΦΠΑ, ακόμη και στα είδη πρώτης ανάγκης.
Συμπολίτες μας που απαρτίζουν τις στρατιές εκείνων που ζουν στα όρια της
φτώχειας αλλά και κάτω από αυτά.
Την ίδια ώρα αυτή η κυβέρνηση, της οποίας τον βασικό
κορμό αποτελούν τα κόμματα που ψήφισαν τελικώς όλες αυτές τις αποφάσεις που
οδήγησαν στην εξαθλίωση τόσο μεγάλο μέρος του πληθυσμού, εμφανίζεται έτοιμη να
κηρύξει αντιστασιακό αγώνα κατά της τρόικας για τα «ειδικά μισθολόγια».
Μακάρι να τα καταφέρουν να βρουν τα μαγικά εκείνα
«ισοδύναμα», για τα οποία γίνεται τόσο μεγάλη συζήτηση, ώστε να εξασφαλίσουν το
ποσό που αντιστοιχεί στην κατά 20% περικοπή των ειδικών μισθολογίων. Αλλά δεν
το βλέπω ιδιαιτέρως εύκολο. Οπότε είναι φυσικό να διερωτάται ο πάσα πικραμένος,
γιατί αλήθεια κινδυνεύει η πατρίδα αν μειωθούν αναλογικώς, όπως και των
υπολοίπων Ελλήνων, οι αποδοχές των δικαστών ή των πανεπιστημιακών;
Έχουμε, διάβασα στους σχετικούς πίνακες, πάνω από
ένδεκα χιλιάδες πανεπιστημιακούς. Και από την πείρα που έχω, ως εκ της επαφής
με την πραγματικότητα, γνωρίζω πως ούτε οι μισοί από αυτούς, στο επίπεδο
τουλάχιστον του τακτικού καθηγητή, δεν προσέρχονται τακτικώς να ασκήσουν τα
καθήκοντά τους. Να διδάξουν και να εξετάσουν. Αναθέτοντας τα καθήκοντα αυτά σε
βοηθούς και λέκτορες.
Γιατί οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι ή οι δικαστές δεν
πρέπει να συμμετάσχουν στις θυσίες; Από πότε καταργήθηκε η συνταγματική
ισονομία και η αρχή της αναλογικότητας; Από πότε έγινε αξίωμα ότι τα βάρη τα
σηκώνουν ως μόνιμοι αχθοφόροι μόνον οι πλέον πενόμενοι των Ελλήνων και ότι
τέτοια άχθη δεν είναι για τις πλάτες των καλύτερα αμειβομένων;
Απλώς τα κόμματα που συγκυβερνούν δεν θέλουν να ανοίξουν
μέτωπο με ισχυρές συντεχνίες όπως των δικαστών, των πανεπιστημιακών ή των
κληρικών. Οπότε πλήρωνε κυρα – Μαρία, από τη σύνταξη του μακαρίτη. Την πατρίδα
έχει χρέος να τη σώσει μόνον ο οβολός της χήρας. Τα υπόγεια της κοινωνικής μας
διαστρωμάτωσης. Όχι και τα «ρετιρέ».
