Είναι γνωστή η ρήση του ιδρυτή του γερμανικού κράτους Ότο Βίσμαρκ, κατά την οποία «τρεις καθηγητές αρκούν για να χαθεί η πατρίδα». Στην περίπτωση μας αρκούν μόνο δυο. Γιατί μπορούν να ξηλώσουν αυτό που λέμε «θεμέλιο της κοινωνίας», δηλαδή την παιδεία.
Στην ηγεσία του υπουργείου Παιδείας τοποθετήθηκαν δυο καθηγητές. Ο ένας ως επιλογή του πρωθυπουργού και ο άλλος ως εκλεκτός του Ευάγγελου Βενιζέλου. (Οπότε δεδομένου ότι ο τελευταίος είναι και ο ίδιος καθηγητής, συμπληρώνεται η τριάδα του Βίσμαρκ). Και το πρώτο μήνυμα που έσπευσαν να στείλουν είναι ότι θα ξηλώσουν τον νόμο που με τόσο ισχυρή πλειοψηφία (διακόσιοι είκοσι βουλευτές) ψήφισε η προηγούμενη Βουλή για τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα.
Συμπτωματικώς, λίγες μόλις μέρες μετά τον σχηματισμό της νέας κυβέρνησης, συνέπεσε να συγκαλείται συνοδός των πανεπιστημιακών. Οι οποίοι απέναντι στον νόμο του κράτους ξεπέρασαν σε αντίδραση και το ΚΚΕ, αρνούμενοι τον σεβασμό στους δημοκρατικούς κανόνες. Αρνούμενοι να εφαρμόσουν τον νόμο. Διότι υπεράνω του νόμου έθεσαν τα συντεχνιακά μικροσυμφέροντά τους.
Έσπευσαν λοιπόν και ο γαλάζιος νέος υπουργός Παιδείας καθηγητής Κ. Αρβανιτόπουλος και ο πράσινης επιλογής υφυπουργός καθηγητής Θ. Παπαθεοδώρου, με τα μηνύματα τους στη σύνοδο αυτή να επιβεβαιώσουν ότι υπεράνω όλων θέτουν την αλληλεγγύη τους προς την συντεχνία από την οποία προέρχονται και όχι την αγωνία τους για τα «θεμέλια της κοινωνίας». Να χαϊδέψουν τα αυτιά εκείνων που αρνούνται πεισματικώς οποιαδήποτε αλλαγή, κυρίως δε τον δημόσιο έλεγχο και την αξιολόγηση του έργου ενός εκάστου, προσώπου ή φορέα, στον χώρο της ανώτατης εκπαίδευσης.
Αλλά, για να ξαναγυρίσουμε στον Βίσμαρκ, η πατρίδα δεν έχει ανάγκη από υπουργούς που πολιτεύονται υπό το άγχος του αν θα είναι αρεστοί στην συντεχνία από την οποία προέρχονται. Αλλά από εκείνους που ανταποκρίνονται σε μια ουσιώδη προδιαγραφή που έθετε ο Βίσμαρκ για όσους πολιτεύονται: «Ένας λογικός άνθρωπος πρέπει να ζει για ό,τι αναγνωρίζει σαν δίκαιο και αληθινό, και όχι για την εντύπωση που προκαλεί στους άλλους, ή για το πώς θα μιλήσουν γι’ αυτόν πριν ή μετά τον θάνατόν του».
