Θέλει η Ελλάδα να κρυφτεί και
η χαρά δεν την αφήνει. Γιατί είναι αλήθεια ότι, ταυτίζοντας την Γερμανία με τα
πρόσωπα της Άνγκελα Μέρκελ και του Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε, οι περισσότεροι Έλληνες
φίλαθλοι ήταν την νύκτα της Πέμπτης από τους πιο φανατικούς φιλάθλους της
εθνικής ομάδας της Ιταλίας. Και την χάρηκαν με την ψυχή τους την νίκη των
Ιταλών, ως εκπροσώπων των «φτωχών» της Ευρώπης, του μεσογειακού Νότου, επί του
γερμανικού συγκροτήματος.
Αλλά την ίδια νύχτα, που ήταν
ιδιαιτέρως μακρά στις Βρυξέλλες, η Ιταλία του Μάριο Μόντι, σε συμμαχία με την
Ισπανία του Μαριάνο Ραχόϊ, και με δεδομένη την «κατανόηση» του νέου προέδρου
της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ, που έπαιξε τον του «μεσολαβητή», επιτύγχαναν ένα
ακόμη νικηφόρο αποτέλεσμα σε βάρος της γερμανικής αδιαλλαξίας και αλαζονείας.
Ένα αποτέλεσμα πολύ σημαντικότερο για τους λαούς της Ευρώπης και ειδικότερα για
τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου.
Ακολουθώντας ως διαπραγματευτικό όπλο την
τακτική που είχαν χρησιμοποιήσει άλλοτε ο Ανδρέας Παπανδρέου και η Μάργκαρετ
Θάτσερ (σε διαφορετικές περιπτώσεις έκαστος), δηλαδή την άρνηση να
προσυπογράψουν το κοινό ανακοινωθέν, κατάφεραν να αποσπάσουν εκείνο που ήθελαν.
Δηλαδή την απευθείας χρηματοδότηση των τραπεζών από τους μηχανισμούς στήριξης
της Ευρωπαϊκής Ένωσης, χωρίς τα χρήματα που θα δίνονται να προστίθενται στο
εξωτερικό χρέος της κάθε χώρας.
Ας ελπίσουμε τώρα ότι και η
δική μας κυβέρνηση, όταν αρχίσει επιτέλους να λειτουργεί συστηματικότερα, θα
πατήσει πάνω σε αυτή την συμφωνία, ως ένα ευρωπαϊκό κεκτημένο, για να ισχύσουν
και στην περίπτωση μας οι ίδιοι κανόνες.
Και τα δισεκατομμύρια που πήγαν ήδη για την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών
τραπεζών, να μην υπολογισθούν τελικώς, όπως ήδη έχει γίνει, στο συνολικό εξωτερικό
χρέος της χώρας.
Η στάση των ηγετών των δύο
χωρών, έστω και αν ο ένας από τους δύο δεν είναι εκλεγμένος αλλά «δοτός»
τεχνοκράτης πρωθυπουργός, απέδειξε ότι, στην Ευρώπη των διαρκών συμβιβασμών,
πάντα υπάρχουν περιθώρια αναδιαπραγμάτευσης των ήδη υφισταμένων συμφωνιών.
Αρκεί να ξέρει κανείς τι ακριβώς, και με ποια τακτική μπορεί να θέσει υπό
διαπραγμάτευση.
Ούτε η Ισπανία Ούτε η Ιταλία
χρειάσθηκαν καμία «εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης». Μόνο στο μυαλό ορισμένων
δικών μας εξακολουθεί να υφίσταται η αντίληψη ότι για κάθε πρόβλημα πρέπει να
στήνουμε έναν ειδικό «φορέα», ένα ακόμη «όργανο».
