Ρώτησα το ένα από τα
παιδιά μου που είχε ψηφίσει ΔΗΜΑΡ και τον Μάιο πώς κρίνει την απόφαση να
στηρίξει αυτό το κόμμα της Αριστεράς την κυβέρνηση, παρέχοντας ψήφο
εμπιστοσύνης, αλλά χωρίς να μετάσχει με κομματικά στελέχη του στο κυβερνητικό
σχήμα. Και η απάντηση ήταν πολύ κοφτή: «Ξενέρωτη».
Ο Θεός και η ζωή να με βγάλουν ψεύτη, αλλά φοβάμαι πως με
τους δισταγμούς και τους τακτικισμούς, ο κ. Κουβέλης και ο κ. Βενιζέλος, που
αντιγράφουν κατά κάποιο τρόπο την στάση του κ. Σαμαρά απέναντι στην κυβέρνηση
Παπαδήμου, θα δικαιώσουν τελικώς τις προβλέψεις του κ. Τσίπρα, απέναντι στον
οποίο φαίνεται ότι πολιτεύονται με το πλέγμα του απολογούμενου και του φόβου
ότι ο βίος αυτής της κυβέρνησης δεν θα είναι τόσο μακρύς όσο χρειάζεται ο
τόπος.
Βεβαίως ούτε ο κ.
Βενιζέλος ούτε ο κ. Κουβέλης είναι… πεζοναύτες. Αλλά η εμβληματική φράση των
πεζοναυτών «θαρσείν χρη» είναι ό,τι ακριβώς χρειαζόταν να ακολουθήσουν αυτή την
ώρα. Θυμίζω ολόκληρη τη ρήση της θεάς Αθηνάς προς τους Αχαιούς όταν ήταν
έτοιμοι να εγκαταλείψουν την Τροία και να επιστρέψουν οίκαδε: «Θαρσείν χρή ταχ’
αύριον έσετ΄ άμεινον". Δηλαδή «χρειάζεται θάρρος, το αύριο ίσως να είναι καλύτερο».
Για να είμαι ειλικρινής από
τον κ. Βενιζέλο δεν περίμενα και τίποτε καλύτερο. Είναι καταφανέστατο ότι τελεί
υπό το κράτος μια παρατεταμένης σύγχυσης, απότοκο της κραυγαλέας αποδοκιμασίας
του λαού προς το ΠΑΣΟΚ. Διό και οι επιλογές του είναι φυσικό να είναι θολές.
Αλλά όταν ο κ. Κουβέλης μιλούσε την επόμενη των εκλογών για μια «κυβέρνηση
προοδευτικού χαρακτήρα», περίμενα ότι θα ξέφευγε από τα πλέγματα και ότι θα
έβαζε ισχυρή τη σφραγίδα αυτού του «προοδευτικού χαρακτήρα», με άμεση συμμετοχή
στο καθημερινό γίγνεσθαι της νέας κυβέρνησης.
Δυστυχώς, αντί πεζοναυτών που
πέφτουν στα βαθιά νερά για το καλό του λαού και του τόπου, οι δύο κυβερνητικοί
εταίροι μου θυμίζουν μάλλον κάτι γριούλες που δεν ξέρουν κολύμπι και προτιμούν
τη σιγουριά της άμμου ή το πολύ τα νερά ορισμένων παραλιών της Ζακύνθου. Όπου
«περπατάς όσο βλέπει το μάτι σου, και το νερό είναι ίσα με το γόνατο, Κατίνα
μου».
Μακάρι να κάνω λάθος. Αλλά
όταν σε μια σχέση προσέρχεσαι κρατώντας μόνο τις «πισινές», είναι σαν να
προδιαγράφεις και το σύντομο του βίου της.
